In de verte zie ik een gebouw dat Noors B&B moet zijn, maar het geluk wil dat ik daarvoor eerst naar beneden moet lopen en vervolgens een nieuwe heuvel op moet klimmen. Dan loopt het landschap een klein beetje af om vervolgens een nog grotere heuvel te laten verschijnen en precies op die heuvel ligt de B&B. Waarom?
Met hangende schouders loop ik de heuvel af. Ik ben al tien minuten onderweg en over dit stuk ga ik zeker nog een kwartier of misschien wel een half uur doen. Ik schop tegen een takje dat op de weg ligt en mijn gedachten dwalen weer af naar gisteravond. Het was zó gezellig met Gino. We zitten echt op één lijn wat betreft onze levensinstelling en zo. Ik vond het heerlijk om met hem te praten en eerlijk gezegd was het ook wel een opluchting om mijn verhaal bij hem te doen. Hij heeft tenslotte ook zijn verhaal met mij gedeeld.
Helemaal bezweet kom ik uiteindelijk aan bij de B&B. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik er vijfentwintig minuten over gedaan heb om van Gino’s huis naar Noor te lopen. Het is me gisteravond helemaal niet opgevallen dat we nog zo’n stuk gereden hebben.
‘Kat!’ Noor ziet me staan komt meteen naar me toe. ‘Ben jij lopend?’ Ze kijkt me met grote ogen aan. Ik knik en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Noor rolt met haar ogen. ‘Oh, Lidia weer!’
Ik kijk haar niet-begrijpend aan. ‘Gino had Lidia gezegd dat ze hem moest bellen als je wakker was, dan zou hij je even komen halen, maar zo te zien heeft ze dat dus niet gedaan.’
Ik schud met mijn hoofd. Nee, dat heeft ze zeer zeker niet gedaan, of zou ze me dat nog hebben willen zeggen toen ik haastig Gino’s huis verliet? Ach ja, het is nu te laat.
‘Het geeft niet,’ zeg ik en ik wuif met mijn hand. ‘Vertel, wat kan ik voor je betekenen vandaag?’
‘Kom, we gaan eerst Giulia even gedag zeggen, want die heb je gisteren net gemist.’ Ik knik instemmend en loop achter Noor aan. Ik werp snel nog een blik over mijn schouder en ik moet wel toegeven dat het uitzicht vanuit hier magnifiek is. Het is de wandeling wel waard, maar toch, als Gino me had opgehaald had ik het ook niet erg gevonden. Betrap ik mezelf er nu op dat ik Gino graag wil zien? Nee toch?
‘Katja!’ hoor ik Giulia roepen als we binnen komen in de hal van de B&B. ‘Wat fijn om je eindelijk weer te zien!’
Met open mond staar ik naar Giulia. What the…
‘Verrassing!’ roept Noor blij uit. Ik kijk haar met grote ogen aan.
‘Is Giulia… Is ze… Zijn jullie…’ Ik kom niet uit mijn woorden.
‘We krijgen een kindje!’ roept Noor euforisch uit. Mijn ogen worden nog groter en mijn mond valt nog verder open. Een kindje?
‘Wat, eh, hoe… Wat leuk!’ zeg ik verrast. ‘Een baby!’
‘Noor wilde je per se niets vertellen. Ze wilde dat je het pas zag als je hier was,’ zegt Giulia terwijl ze over haar dikke, ronde buik wrijft.
‘Ik hoop dat je dat niet erg vindt?’ vraagt Noor en ze kijkt me aan met haar meest onschuldige blik.
‘Nee hoor. Ik eh, ben alleen een beetje verrast. Nee, wat zeg ik. Niet een beetje, heel erg! Maar wat gaaf! Gefeliciteerd!’ zeg ik en ik feliciteer Noor en Giulia met drie kussen op de wang. ‘Je bent echt…’
‘Gigantisch,’ valt Noor me bij. Ik schiet in de lach.
‘Ik weet het,’ zegt Giulia lachend. ‘Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik blij ben als het zover is, want het is heftig hoor. Ik kan niet veel meer!’
‘Wanneer komt het kindje?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Ik ben over acht weken uitgeteld,’ zegt Giulia. ‘Maar ik vraag me serieus af of die kleine oorwurm wel zo lang blijft zitten.’ Ze wrijft over haar buik. In gedachten ben ik aan het rekenen. Als ze over acht weken is uitgeteld, dan betekend dat dat ze ongeveer zwanger is geworden toen ik Noor de laatste keer heb gezien. Ze heeft het helemaal niet over kinderen gehad toen.
‘Dames, hebben jullie al pauze?’ Bij het horen van zijn stem schrik ik op en krijg ik tegelijkertijd een weer van die gekke bubbeltjes in mijn buik.
‘We hebben Katja net het goede nieuws verteld,’ zegt Noor trots. Ze straalt helemaal. Langzaam draai ik me om. Ik wil hem eigenlijk niet aankijken, maar ik ben mezelf niet de baas en doe het toch. Ik voel mijn wangen weer gloeien als onze blikken elkaar kruisen. Snel sla ik mijn blik neer. Zou hij me gisteravond hebben willen zoenen, of waarom treuzelde hij zo? Of speelt dat zich alleen maar in mijn hoofd af en leek het maar zo? Misschien heb ik het wel opgeblazen. Alcohol is nu niet het meest betrouwbare drankje als je je nog veel van de avond wilt herinneren.
‘En Katja, wat vind je ervan?’ vraagt Gino belangstellend. De gluiperd! Ik heb hem gisteren verteld dat ik niets met kinderen heb.
‘Ja, eh geweldig leuk! Kinderen zijn… leuk,’ pers ik eruit. Ik zie dat Gino moeite doet om niet in de lach te schieten.
‘Ach Kat! Doe geen moeite! Ik weet toch dat je geen kinderen wilt. Daar hoef je je niet voor te schamen. Het wil niet zeggen dat je niet blij kunt zijn voor andere mensen die wel kinderen krijgen, toch?’ Noor kijkt me vragend aan en ik knik instemmend.
‘Je wilt zelf geen kinderen?’ Gino kijkt me net iets te lang aan. Wat een sneaky ventje. Ik knijp mijn ogen een beetje samen en draai dan mijn hoofd weg. Wacht maar, ik krijg hem nog wel.
‘Gino, laat haar maar even. Ze praat er niet graag over,’ zegt Noor en ze knipoogt naar me. Ze neemt het voor me op. Wat lief. Weet zij veel dat ik mijn hele hebben en houwen al bij Gino op tafel gelegd heb. Nou ja, figuurlijk dan…
‘Het spijt me, Katja,’ zegt Gino en ik smelt als kaas van zijn blik. Verdorie hoe kan ik iemand die niet per se heel knap is, of niet echt mijn type is qua uiterlijk, toch zo aantrekkelijk vinden?
‘Nou goed, iedereen heeft elkaar weer gezien, dus we kunnen aan de slag!’ Noor wrijft in haar handen.
‘Gino, zou jij Katja misschien even wegwijs willen maken in en om de B&B? Ik moet over een kwartiertje met Giulia naar het ziekenhuis voor de controle, maar daarna kom ik jullie helpen, oké?’
‘Ja, baas,’ grapt Gino en we schieten allemaal in de lach. ‘Volg mij maar,’ zegt Gino en hij wenkt dat ik hem achterna kan lopen.
‘Tot straks!’ zeggen Giulia en Noor tegelijk.
‘Tot straks en succes in het ziekenhuis,’ zeg ik terwijl ik achter Gino aanloop die een stukje om het gebouw heen loopt. We zeggen niets tegen elkaar. Zou hij ook niet weten wat hij moet zeggen?
‘Dit is dus de ravage die gisteren is aangericht,’ zegt Gino en hij wijst naar een hoop stenen. Ik zet een paar passen naar voren en kijk naar de berg met puin. ‘Maar goed dat je niet al hier was. Stel je voor dat je in je kamer geweest was, dat zou een ramp zijn geweest.’
‘Ja…’ zeg ik mat. Ik voel Gino’s ogen in mijn rug branden, maar weiger me om te draaien. Wat zou hij op dit moment denken? Er hangt een ongemakkelijke stilte in de lucht. Ik staar naar de hoop met puin. Puinhoop. Dat is precies wat ik van mijn leven aan het maken ben. Een grote puinhoop. Ik moet mijn zaakjes op orde krijgen wat betreft mijn privéleven. Ik moet uitzoeken of ik verder wil met Tristan of niet. Gino zucht. Ik voel dat hij naar me kijkt.
‘Het was gezellig gisteravond.’ Gino doorbreekt de stilte.
‘Ja,’ zeg ik en ik knik. Ik wil nog iets anders zeggen maar weet niet wat.
‘Misschien kunnen we vanavond weer een wijntje drinken?’ Ik hoor dat hij dichterbij komt.
‘Met z’n drieën bedoel je?’ Ik blijf voor me kijken terwijl ik het vraag. Gino komt nog dichterbij. Hij kan nu niet zo heel ver meer van me vandaan zijn.
‘Ik dacht eigenlijk gezellig samen…’ Ik hoor zijn stem nu schuin achter me en ik voel mijn borstkast zwaar worden.
‘Eh, en Lidia dan?’ Het lijkt alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. ‘Moet ze weer werken?’ Oké, nu weet ik het zeker: hij staat achter me, want ik ruik hem. Ik ruik zijn aftershave, vermengt met een beetje zand en een lichte zweetlucht. Hij ruikt mannelijk.
‘Ze gaat een paar dagen weg met vriendinnen en de kinderen gaan bij haar ouders logeren.’ Verdorie! Betrap ik mezelf er nu op dat ik dit leuk vind om te horen? Waarom? Wat maakt het uit dat zijn vrouw weg is? Het is heus niet zo dat ik van alles ga uitvreten nu ik in Italië ben. Ik ben hier juist gekomen om duidelijkheid te scheppen.
‘O,’ zeg ik met een hoog stemmetje. Slikken gaat moeizaam, maar het lukt. Ik schrik op als ik zijn hand op mijn bovenarm voel.
‘Het wordt vast gezellig,’ zegt hij en hij laat zijn hand van mijn arm afglijden. Een warme gloed blijft achter.
Gino legt uit wat ik kan doen en we gaan samen aan de slag met het ruimen van puin. De grote brokstukken worden door een kleine graafmachine weggehaald, maar de kleinere en moeilijk bereikbare delen worden met de hand gedaan. Er werken nog drie bouwvakkers met ons mee.
‘Dit is vast niet het soort werk dat je in gedachten had toen je op weg was naar hier,’ zegt Gino na een poosje. De zweetdruppels staan op zijn hoofd. Ik heb waarschijnlijk een hoofd zo rood als een bavianenkont, dus ik mag niets zeggen.
‘Nee, dit is niet helemaal wat ik in gedachten had, nee. Maar ach, verbrand ik wel lekker een paar extra calorieën.’ Ik stop om even op adem te komen.
‘Alsof je dat nodig hebt’ zegt Gino en hij bekijkt me vluchtig. Ik reageer niet op zijn uitspraak, want ik weet eerlijk gezegd niet wat ik moet zeggen. Gino loopt naar me toe en biedt me zijn drinkfles aan. Heel even twijfel ik, maar ik heb zoveel dorst dat ik hem toch aanneem.
‘Dank je,’ zeg ik half hijgend. ‘Het is echt warm zeg!’
‘Ja, daarom beginnen we ook al vroeg.’
‘Sorry dat ik zo laat was vanmorgen.’ Ik kijk Gino aan. Hij glimlacht.
‘Geen zorgen. Ik heb je lekker laten slapen. Ik heb mevrouw Lippi gezegd dat ze je niet wakker mocht maken. Je zag er moe uit vanmo… gisteren en je had best een lange dag achter de rug.’ Gino neemt zelf een slok water. ‘Ze heeft je toch wel laten slapen, of niet?’
‘Wie? Mevrouw Lippi?’ Ik moet bijna weer lachen om die naam, maar weet me nog net in te houden. Gino knikt bevestigend. ‘Nou, theoretisch gezien heeft zíj me niet wakker gemaakt, maar de stofzuiger…’ Ik haal mijn schouders op en lach.
‘Dat zal Lidia’s idee wel zijn geweest… Mevrouw Lippi haat stofzuigen, dus uit zichzelf zal ze niet zo heel snel beginnen.’
‘Ah, dat verklaart waarom ze zo nors keek!’ zeg ik lachend.
Gino maakt een vuist, maar ontspant hem direct weer.
‘Alles goed?’ vraag ik voorzichtig. Gino slaakt een diepe zucht en kijkt me dan aan.
‘Dit soort dingen haat ik dus. Lidia denkt dat ze overal haar zin mee kan krijgen. Ze speelt constant een spel. Een machtsspel. Ze vond het onzin dat je uit moest slapen toen ik haar vertelde dat je bij ons logeerde. Ze vindt altijd alles onzin.’ Gino’s ademhaling versnelt.
‘Eh… Ik…’
‘Ze heeft ook al niet gebeld toen je wakker was. Ik had haar gezegd dat ze moest bellen, zodat ik je op kon halen.’
‘Ja, dat zei Noor inderdaad.’ Ik knik bevestigend.
‘Ik wilde niet dat je dat hele stuk moest lopen.’ Gino knikt naar de heuvel waar zijn huis achter verscholen ligt.
‘Ja, het was iets verder lopen dan ik gewend ben naar de buren…’ grap ik. Gino lacht niet.
‘Ze doet het er gewoon om. Ze zit me expres dwars.’ Wederom balt hij zijn vuist. Deze keer wat langer.
‘Ach, het geeft niet. Ik was eerlijk gezegd blij dat ik het huis uit kon.’
‘Hoezo?’ Gino kijkt me vragend aan. Misschien had ik dit beter niet kunnen zeggen.
‘O nee, niets… Laat maar.’ Ik wuif met mijn hand.
‘Nee, kom op, je kunt me alles vertellen, Katja. Dat je het even weet.’ Zijn ogen houden de mijne vast. Oké goed dan…
‘Nou, ze eh… Toen ik beneden kwam was ze… Kreeg je kind…’
‘Ze zat zeker met haar blote tieten aan tafel?’ valt Gino me in de reden. Ik knik zwijgzaam. ‘Verdomme! Ik had haar nog gezegd dat ze zich een beetje moet bedekken, omdat we gasten hadden.’ Gino kijkt me aan. ‘Geloof me, ik kan geen genoeg krijgen van tieten, zelfs niet van die van haar. Ik ben een man en ik houd nu eenmaal van een vrouwenlichaam, maar ik vind niet dat ze er zo bij moet lopen als we gasten hebben. Dat is niet netjes.’ Gino kijkt me nog steeds aan. ‘Ze is gewoon zo…’ Gino staat op en schopt tegen een steen. ‘Sorry… Ik moet jou hier helemaal niet mee lastigvallen. Het spijt me als ik een beetje geïrriteerd overkom.’
‘Is al goed,’ zeg ik en ik knik. ‘Kom, laten we die frustratie van jou gebruiken om nog wat puin te ruimen.’Gino knikt lachend en gaat weer aan de slag. Als ik dat zo hoor is Lidia niet bepaald de ideale vrouw. Wat dat betreft is Tristan het tegenovergestelde. Hij zal echt niet proberen zijn zin door te drijven bij iets, of me vertellen hoe ik iets moet doen, maar waar ik me dan weer aan erger is dat hij alles wel goed vindt en nooit echt duidelijk zijn mening geeft. Als ik vraag wat hij wil drinken en hij zegt: doe maar wat, of als ik vraag of hij liever Italiaans of Grieks wil eten en hij zegt dat het niet zoveel uitmaakt, dan ben ik nog geen steek verder.