Ik zoek naar de witte Volkswagen waarin hij me kwam ophalen, maar zie hem niet staan tussen alle auto’s van de bouwvakkers. Gino loopt naar een wit busje. Het ziet er oud uit. Aan de achteruitkijkspiegel hangt een sleutelhanger met een dromenvanger.
‘Dames gaan voor,’ zegt Gino. Het portier piept en kraakt als hij het opent. Gino gebaart dat ik in mag stappen. Ik kijk naar donkerrode, met leer bekleedde bank en stap in. Gino loopt voor het busje langs en stapt in. Ik klik mijn gordel vast en kijk naar Gino, die hetzelfde doet. Daarna kijkt hij mij aan en houdt mijn blik vast.
‘Waar gaan we heen?’ vraag ik om de ongemakkelijke stilte te doorbreken. Gino glimlacht.
‘Dat zie je vanzelf wel,’ zegt hij en hij knipoogt.
‘Jij houdt wel van verrassingen, is het niet?’ Ik kijk hem plagend aan.
‘Jep.’ Gino start het busje en met een beetje gesputter komt het ding tot leven. ‘Hij is misschien oud en heeft wat opstartproblemen, maar als hij eenmaal loopt, dan brengt hij me tot aan het einde van de wereld.’
‘En waar mag dat dan wel niet wezen?’ vraag ik voor de grap, maar Gino reageert serieus.
‘Dat ga je vandaag zien.’ Gino kijkt naar me en lacht.
‘Goed, ik vraag niets meer, want je laat toch niets los.’
We zitten een tijdje zwijgzaam naast elkaar en ik geniet van het prachtige landschap dat aan ons voorbij gaat. Ik denk er zelfs even over na om te verhuizen naar Italië. Als dit je dagelijkse uitzicht is, dan ben je toch gelukkig? Dan hoef je verder niets meer…
‘Zin in wat muziek?’ vraagt Gino.
‘Ja hoor,’ zeg ik vrolijk. ‘Muziek is altijd goed.’ Gino zet de radio aan en er is een Italiaans liedje op waar ik echt niets van versta, maar Gino zingt uit volle borst mee. Hij kan best goed zingen. Zijn moves zijn ook niet slecht, voor zover hij die kan maken achter het stuur. Ik lach. Zoiets zou Tristan nooit doen. Hij is daar veel te serieus voor. Ik mag sowieso nooit de muziek te hard aanzetten als we in de auto zitten.
Het nummer heeft een lekkere beat en ik merk dat ik op de maat mee tik met mijn voet.
‘Waar zingen ze over?’ vraag ik nieuwsgierig. Gino kijkt me met een scheve lach aan.
‘Dat wil je niet weten,’ zegt hij lachend.
Ik trek een wenkbrauw op. ‘Laat me raden… Het is een schunnige tekst?’ Ik kijk hem vragend aan.
Gino knikt lachend. ‘Ja, zoiets ja.’
Ik schud met mijn hoofd. ‘Ik had het kunnen weten,’ zeg ik lachend.
‘Je bent het mooiste dat bestaat. Ik neem je mee naar huis vandaag. Vannacht ga je het beleven. Ik ga je de nacht van je leven geven. Ik weet wat je lekker vindt en zal je alles geven. Je bent mijn babe voor het leven.’ Gino kijkt me aan. ‘Zoiets is het als je het vertaald.’
‘Dat valt nog mee,’ zeg ik lachend.
‘Ik zei toch: zoiets.’ Gino grinnikt. Ik schud lachend met mijn hoofd.
‘Zijn we er al bijna?’ vraag ik terwijl ik weer van het uitzicht geniet.
Gino kijkt op zijn horloge. ‘Nog een half uurtje.’
‘Ken je Noor en Giulia al lang?’ vraag ik om een gesprek te starten.
‘Sinds ze hier zijn komen wonen. Noor en ik hadden meteen een goede klik. Met Lidia had ze wat meer moeite,’ zegt Gino lachend. ‘Maar ja, wie niet?’ grapt hij.
‘Je zei dat je in een hotel werkte. Wat doe je precies?’ vraag ik oprecht geïnteresseerd.
‘Wat doe ik niet?’ Gino lacht. ‘Ik ben receptionist, bedien de lift, haal de post op, ondersteun de poetsploeg en ga zo maar door.’ Gino wuift met zijn hand. ‘Ik run het hotel zo ongeveer. Mijn baas ziet dat natuurlijk anders…’
Ik schiet in de lach. ‘Het lijkt me wel een leuke baan.’
‘Mwah.’ Gino haalt zijn schouders op en kijkt strak voor zich uit. ‘Liever zou ik me professioneel bezighouden met fotografie, maar goed, ik kan mijn ouders niet nog meer teleurstellen.’
‘Hoezo?’ Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
‘Mijn ouders zijn al teleurgesteld dat ik niet voor arts ben gaan leren of een andere geneeskundige tak heb gekozen. Ze vinden dat je een baan moet hebben die iets bijdraagt aan de samenleving en dat je veel geld moet verdienen om zo een zo zorgeloos mogelijk leven te leiden.’
‘Je draagt toch iets bij aan de samenleving? Je zorgt ervoor dat mensen hier kunnen verblijven.’
‘Dat zien zij anders.’ Gino zucht. ‘Sinds ik met Lidia samen ben lijk ik ineens weer mee te tellen in de familie. Voorheen keken ze niet naar me om. Ze vonden me een mislukkeling.’
‘Dat geloof ik niet!’ Ik ben een beetje geschrokken van deze openbaring. Ik weet dat hij inderdaad vertelde dat zijn ouders ook arts zijn en dat ze het fijn vonden dat hij met Lidia samen was, maar ik wist niet dat het zo ver ging…
‘Toch is het zo. Mijn vader heeft zelfs een paar jaar geen contact meer met me gehad. Pas toen ik Lidia leerde kennen praatte hij weer tegen me.’
‘Meen je dat?’ Ik kijk hem niet gelovig aan. Gino knikt zonder iets te zeggen. ‘Het spijt me.’
‘Waarom? Jij hebt niets verkeerd gedaan,’ zegt Gino als hij naar me kijkt. Hij wil langer naar me kijken, maar moet op de weg letten. Hij besluit het busje stil te zetten naast de kant van de weg. Weer kijkt hij naar me. Hij neemt zijn tijd en ik begin me een beetje ongemakkelijk te voelen als hij me zo goed in zich opneemt.
‘Ik heb er niet per se behoefte aan om over te praten, maar ik wil dat je weet dat je geen medelijden met me hoeft te hebben. Ik ben een volwassen man en kan best wel wat hebben. Was het leuk? Nee. Lag ik ervan wakker? Ja, af en toe.’
‘Ik bedoelde niet…’
‘Laat me even uitpraten, Katja.’ Gino kijkt me doordringend aan en ik schrik van zijn manier van praten. Ik slik en luister naar wat hij verder vertelt. ’Dat wat Lidia me geflikt heeft, heeft mijn wereld op zijn kop gezet en ik weet eerlijk gezegd niet hoe lang ik het nog ga volhouden zo. Het heeft er misschien voor gezorgd dat mijn pa weer tegen me praat, maar als dat de enige reden is, dan heb ik liever dat hij zijn mond houdt. Ik hou niet van Lidia. Ze heeft me bedrogen. Ze kwam op mijn pad en op een punt in mijn leven kwam het misschien wel goed dat ik iemand leerde kennen die veel geld had. Ik geef toe dat ik het fijn vond om niet meer elke maand te moeten uitrekenen of ik de huur van mijn appartementje wel kon betalen. Ik was blij dat Lidia geen geldzorgen had. Toen ik eenmaal bij haar was beviel me dat rijke leventje wel, dat zeg ik eerlijk.’ Hij laat even een stilte vallen en kijkt me aan. ‘Maar het veranderde niet wie ik diep vanbinnen ben. Toen ze zwanger was stortte mijn wereld in. Ik wist niet wat ik moest. Eerlijk gezegd heb ik me vaak afgevraagd waarom ik nog bij haar was, maar ik denk dat ik het weet.’ Gino kijkt me hoopvol aan. ‘Ik denk dat ik een soulmate in mijn leven nodig had.’ Ik knik. ‘Ik denk dat ik jou nodig had. Jij bent degene op wie ik heb gewacht… Ik denk dat ik nu al van je hou.’
Mijn mond valt open. Dit verwachtte ik niet helemaal. ‘Eh…’ Ik ben sprakeloos.
‘Als vriend bedoel ik!’ Gino kijkt me aan. ‘Sorry, dat wam een beetje vreemd over.. Zeker na die ene kus… Het spijt me daarvan… Ik had te veel gedronken en had het nooit mogen doen.’ Hij slaat zijn ogen neer en speelt met zijn horlogebandje.
‘Ik eh… Ja, dat was misschien niet zo handig om te doen,’ zeg ik met een klein stemmetje. Mijn lichaam is de weg kwijt. Ik voel angst, opluchting en teleurstelling tegelijk.
‘Het spijt me…’ zegt Gino nog een keer en hij steekt zijn hand naar me uit. ‘Vrienden?’ Hij ziet er zó onschuldig uit als hij zijn wenkbrauwen optrekt.
‘Vrienden!’ Ik pak zijn hand vast en lach. Gino lacht ook. ‘Mooi, dan gaan we nu naar het einde van de wereld,’ zegt hij met een scheve lach en hij start de bus weer