Ik ga verzitten en kijk Gino serieus aan. ‘Oké, daar gaan we dan. Je belooft het hè!’
‘Ik beloof het!’ Gino klinkt oprecht.
Ik haal diep adem, sluit mijn ogen en blaas de lucht weer uit. ‘Het heeft te maken met iets dat gebeurd is toen ik achttien was.’
‘Oké,’ zegt Gino en hij knikt kort.
Ik sluit mijn ogen en zie mezelf weer staan, tranen in mijn ogen en mijn hart gebroken.
‘Het was ongeveer een jaar voordat ik Tristan leerde kennen,’ begin ik. Gino knikt. ‘Ik eh, zat in een slechte relatie met een jongen die me niet echt goed behandelde.’ Ik sla mijn ogen neer en vraag mezelf af of ik dit verhaal wel aan Gino moet vertellen, maar ik wil het zó graag uit mijn systeem hebben.
‘Hij was een paar jaar ouder dan ik. In het begin was alles geweldig. Ik was stapel op hem en hij gaf me alles wat ik maar wilde. Ik was zijn prinsesje. Ik was min of meer bij hem ingetrokken en was eigenlijk altijd in zijn appartement te vinden. Mijn ouders waren er niet zo heel blij mee, want ze vonden het niet echt het type vriendje voor mij, maar ik was tot over mijn oren verliefd.’ Gino knikt begrijpend. ‘Na een tijdje begon hij echter steeds meer tijd met zijn vrienden door te brengen en was hij steeds minder thuis. Ik voelde me een beetje verloren, maar om de een of andere reden heb ik nooit overwogen om een punt achter de relatie te zetten. Als hij er was, was hij namelijk heel lief voor me.’ Ik stop even met praten en denk na. ‘Van de ene op de ander dag veranderde alles. Hij was weer eens de deur uit en ik moest een boodschap halen in de stad. Daar zag ik hem met een ander meisje. Zoenend. Zijn hand was verdwenen onder haar shirt. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik durfde niets te zeggen en ik ben naar huis gefietst. Huilend kwam ik binnen. Mijn moeder, die in de keuken stond te bakken, vroeg wat er aan de hand was, maar ik zei niets en stormde naar boven. Daar liet ik me huilend op bed vallen. Plotseling kreeg ik hevige buikpijn. Ik werd misselijk en voelde me slecht. Ik riep mijn moeder. Ze vroeg wat er was gebeurd en ik legde haar kort uit wat er aan de hand was. Mijn moeder probeerde me te troosten, maar het lukte niet. Bovendien kreeg ik steeds meer buikpijn. Ik begon opnieuw te huilen. Niet omdat ik zo verdrietig en boos was, maar door de pijn.’ Ik slik even en zie weer hoe ik met mijn hoofd bij mijn moeder op schoot lig, mijn knieën opgetrokken en mijn handen tegen mijn buik geduwd, die heel hard aanvoelde.
‘Mijn moeder zei dat ik de dokter moest bellen, maar ik wilde niet. Toen ik lag te schreeuwen van de pijn, belde mijn moeder het alarmnummer. Met loeiende sirenes reed de ambulance de straat in. Mijn moeder deed open en in de tijd dat ze beneden was om de ambulancebroeders binnen te laten, ontdekte ik dat ik in mijn broek geplast had van de helse pijn.’
Gino zit rechtop en kijkt me gespannen aan. Ik vervolg mijn verhaal. ‘Ik weet nog dat ik me schaamde toen de ambulancebroeders binnenkwamen, omdat ik in mijn broek geplast had.’ Ik laat heel een stilte vallen. ‘En ik herinner me ook nog de blikken die mijn moeder en de ambulancebroeders uitwisselde. Zij wisten blijkbaar meer dan ik. De ambulancebroeders stelde allerlei vragen, maar ik kon niet nadenken, want ik had zo’n enorme buikpijn. Op een gegeven moment pakte een van de broeders mijn hand vast en keek me aan. “Niet schrikken om wat ik je nu ga vertellen, maar je krijgt een baby,” zei hij. Ik was in shock.’ Beschaamd kijk Gino aan.
‘Wát?’ Zijn ogen worden groot en hij slaat zijn handen voor zijn mond.
Ik wend mijn blik af en slik moeizaam. ‘Wat er toen allemaal gebeurde ging zo bizar snel. Ik weet nog dat ik enorm veel pijn had en zo snel mogelijk mijn broek uit moest doen. Mijn moeder hielp de broeders en binnen no-time hield een van de ambulancebroeders een baby vast. Ongelovig keek ik naar het kleine, bebloede, naakte lijfje. Ik snapte niet wat er zojuist was gebeurd.’
‘Ja, dat kan ik me voorstellen. Hoe kon het dat je het niet wist? Had je geen dikke buik?’ vraagt Gino en hij knikt naar mijn buik.
‘Nee, ik heb helemaal niets gemerkt. Ik was altijd heel onregelmatig ongesteld en voelde me de laatste tijd wel eens moe en down en had af en toe rare pijntjes, maar ik dacht dat het kwam door het gedoe in de relatie. Het liep al een tijdje niet zo goed voordat ik ontdekte dat hij vreemdging.’
‘En wat gebeurde er toen?’ Gino kijkt me afwachtend aan.
‘Ik werd, samen met de baby in de ambulance geladen en we gingen naar het ziekenhuis. Mijn moeder reed mee in de ambulance. Ik geloof dat ik de hele weg naar het ziekenhuis geen woord heb gezegd. Mijn moeder vertelde van alles, maar ik kreeg het niet mee. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik naar een kamer gebracht. De baby werd meegenomen en onderzocht. In de tussentijd had mijn moeder mijn vader gebeld en die kwam ook naar het ziekenhuis.’
‘Wat was zijn reactie?’ vraagt Gino voorzichtig.
‘Hij was nogal verbaasd. Net als ik. Net als mijn moeder. Hij zei niet zo heel veel.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik was natuurlijk pas achttien en dit was niet wat ze voor hun dochter wilde, maar ze gingen er op zich goed mee om. Ik was juist degene die er minder goed mee om kon gaan.’ Ik zucht diep en kijk Gino aan. Hij klopt op mijn been, glimlacht even en knikt als teken dat ik door kan gaan met mijn verhaal. ‘Ik wilde het kind niet houden,’ ga ik verder. ‘Mijn moeder drong nog een beetje aan om de baby te houden en zei dat we er samen voor konden zorgen. Zij, mijn vader en ik, maar ik wilde absoluut niets met het kind te maken hebben. Het was tenslotte van mijn bedriegende vriend. Ik was kwaad en wilde een einde aan de relatie maken, maar die baby maakte het allemaal niet makkelijker.’
‘Dat kan ik me voorstellen…’ Gino kijkt me begrijpend aan.
‘Ik kreeg te horen dat alles goed was met de baby, maar dat hij een beetje ondergewicht had en daarom nog een poosje in de couveuse moest blijven. Ik vertelde de verpleegster die het nieuws kwam brengen meteen dat ik de baby niet wilde zien. Ze keek me verbaasd aan. Pap nam haar mee naar de gang en heeft denk ik uitgelegd wat er aan de hand was, aangezien het personeel daar nog niet van op de hoogte was. Even later kwam er een psycholoog en een kraamverzorgster. Ze hadden een gesprek met me en ik heb herhaaldelijk aangegeven dat ik niets met de baby te maken wilde hebben. Mijn moeder vond het vreselijk, maar ik was nog veel te jong om een kind op te voeden, vond ik zelf. Bovendien had ik mezelf nooit als moeder gezien en al helemaal niet van een kind die de genen bezat van een bedriegende vriend. Niet dat die baby er iets aan kon doen, maar ik wilde het gewoon niet.’
‘Denk je niet dat je misschien nog te erg in shock was om die keuze te maken?’ vraagt Gino.
‘Dat zei mijn moeder ook. Daarom moest ik per se drie dagen wachten voordat ik de documenten mocht onderteken om de baby voor adoptie beschikbaar te stellen. Bovendien kon ik me tot drie maanden na het teken nog bedenken en besluiten de baby toch te houden. Mijn moeder probeerde keer op keer om me om te praten. Mijn vader zei niet veel. De psycholoog was eigenlijk de enige die mijn keuze leek te begrijpen.’ Gino knikt zonder iets te zeggen. ‘Na drie dagen ondertekende ik de documenten en mocht ik naar huis.’
‘Zonder baby?’ vraagt Gino met een zachte stem. Ik knik. ‘Heb je je baby niet meer gezien na de geboorte?’ Ik schud met mijn hoofd.
‘Het leek me beter om afstand te houden. Ik was bang dat ik me anders aan de baby zou hechten.’
‘Begrijp ik. En de vader van de baby, hoe ging hij er mee om?’
‘Die heb ik ook niets verteld. Zoals ik al zei. Niemand weet ervan. Alleen mijn ouders en ik.’
Gino kijkt me zwijgend aan. De stilte maakt dat ik mijn hart hoor bonzen in mijn hoofd. Ik voel me raar. Opgelucht en opgelaten tegelijk. Wat zou Gino van me denken? Zou hij me nu een monster vinden omdat ik het kind niet wilde zien en niet wilde houden? En omdat ik de vader nooit op de hoogte gesteld heb? Het is natuurlijk niet heel standaard… Hij zal me wel raar vinden nu. Hij heeft tenslotte wel voor zijn kinderen gekozen, ondanks dat hij ze niet wilde.
‘Jezus!’ zegt hij uiteindelijk.
‘Zeg maar Katja,’ zeg ik luchtig om zo de gespannen sfeer te doorbreken en ik kijk naar Gino. Hij lacht kort.
‘Dat is niet niks,’ zegt Gino en hij staat op.
‘Je zult me wel een slappeling vinden nu…’ Ik sla mijn ogen neer en friemel aan mijn handen.
Gino draait zich abrupt naar me toe. ‘Een slappeling?’ Twee vragende ogen kijken me aan. ‘Integendeel! Waarom zou ik denken dat je een slappeling bent?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Gewoon… omdat ik niet voor mijn kind gekozen heb, maar voor mezelf.’
‘Ja, precies! Dat vergt ballen, zoiets!’ Gino maakt een vuist. Ik schiet in de lach. ‘Ik denk niet dat veel mensen zo’n keuze kunnen maken. Ik vind het juist heel erg dapper.’
‘Dus je vindt het niet gek?’ Ik kijk Gino vragend aan.
‘Heftig, dat vind ik het wel. Met name wat je allemaal hebt moeten doorstaan. Gek vind ik het zeker niet. Het vergt veel moed om zo’n keuze te maken. Ik denk niet dat iedereen zoiets kan.’
‘Misschien heeft het geholpen dat ik al die tijd niet wist dat ik zwanger was. Als ik dat wel geweten had, had ik er misschien anders over gedacht, maar een van de eerste gedachten die ik had toen ik weer enigszins helder kon denken was dat ik het kind niet wilde houden.’
Gino ijsbeert door de kamer. ‘Tjonge… Dit is een ongewoon verhaal, dat zeg ik je.’ Gino kijkt me aan zonder iets te zeggen en loopt dan weg. Ik blijf een beetje verward achter, maar niet veel later is hij terug met twee glazen en een fles wijn.
‘Als er één verhaal is dat een wijntje verdient is het dit verhaal wel. Dankjewel dat je dit met me gedeeld hebt.’ Gino kijkt me glimlachend aan en zet de glazen voor ons op tafel. Hij schenkt beide glazen halfvol en we proosten. ‘Op je kinderloze leven,’ zegt Gino. ‘Mij is het niet gelukt.’ Gino knipoogt en heft het glas. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die me zo goed begrijpt als Gino.