Gino heeft de camera goed ingesteld en ik sta op de plek waar hij me zojuist neergezet heeft. Ik heb al mijn kleren nog aan. Nee, dat is niet waar. Mijn bh ligt naast Gino’s voeten. Hij zei dat ik die beter alvast kon uittrekken voordat we begonnen, zodat we er tijdens de shoot niet mee zaten te klooien.
‘Goed, ga met je rug naar me toe staan en kijk over je schouder.’ Gino geeft aanwijzingen en ik volg ze op. Het is best leuk. Normaal gesproken ben ik degene die achter de camera staat, maar deze keer niet. Deze keer sta ik model. Dat ik zo meteen als naaktmodel zal poseren, daar probeer ik even nog niet aan te denken, want ik vind het mega spannend. Waarom doe ik dit eigenlijk? Zoiets zou ik met Tristan nooit doen. Echt nóóit! Op de een of andere manier voel ik me bij Gino anders. Meer op mijn gemak en meer mezelf of zo.
‘Ja, mooi! En nu lachen. Ja! Goed! Ja, een beetje draaien… Ja. Yes! Perfect!’ Gino bekijkt zijn foto’s. ‘Goed, dan moet je nu het bandje van je topje van je schouder laten glijden en je lichaam iets meer deze kant op draaien.’ Ik doe wat hij zegt. ‘Ja, zo ja. Mooi. Ja! Goed.’ Weer bekijkt hij zijn foto’s. ‘Alles nog oké?’ vraagt hij op een lieve toon. Ik knik. Ik zeg niet dat er in mijn hoofd allerlei vragen rondspoken. ‘Goed, dan gaan we nu een stapje verder, oké?’ Gino wacht op mijn antwoord.
‘Ja,’ zeg ik zacht. Ik ben best wel zenuwachtig, maar probeer niet te laten merken.
‘Mooi, laat je topje zakken tot net onder je borst en dan iets meer deze kant op draaien.’
Heel even aarzel ik, maar ik doe wat hij zegt. Ik laat mijn topje zakken tot net onder mijn borst. Mijn linkerborst is nu helemaal zichtbaar. ‘Ja, perfect!’ Gino heeft een grote lach om zijn mond staan. Ja, waarom ook niet. Dat zou elke man op dit moment waarschijnlijk hebben.
Gino geeft aanwijzingen en ik volg ze op. Mijn topje gaat uit. Mijn rokje gaat uit en uiteindelijk ook mijn string. Gino laat me een aantal foto’s zien. Ze zien er mooi uit. Netjes. Niet fout of zo. Hij kan dit goed.
‘Het ziet er mooi uit.’ Ik kijk Gino aan.
‘Je klinkt verrast.’
‘Ja, ik weet niet. Ik had het niet verwacht…’ beken ik.
‘Nou, ik moet je ook eerlijk zeggen dat dit niet de eerste keer is dat ik dit doe.’ Gino kijkt me aan met een beetje een schuldige blik in zijn ogen.
‘Hoe bedoel je?’ Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
‘Ik heb vaker dit soort shoots gedaan.’ Zijn linker wenkbrauw trekt omhoog.
‘O,’ Ik weet niet waarom maar ik heb het even moeilijk met dat antwoord. Ben ik dan toch een scharrel die hij straks weer vergeten is? Een van zovelen? ‘Eh, met wie dan?’ Mijn stem klinkt iel.
‘Modellen.’ Gino haalt zijn schouders op.
‘Echte?’ Ik kijk Hem vragend aan.
‘Ja, niet met poppen.’ Ik kan niet om zijn grapje lachen. ‘Sorry.’ Gino slaat zijn ogen neer. ‘Ik heb wel eens met naaktmodellen gewerkt ja. Ik heb een tijdje voor een vriend van me gewerkt die in deze branche zit, maar het was niet helemaal mijn ding.’ Gino kijkt me voorzichtig aan. ‘Ik wilde je niet…’
‘Nee, het geeft niet,’ zeg ik snel en ik wuif met mijn hand. Ik weet namelijk niet wat ik nog zou moeten zeggen.
‘Als je maar niet denkt dat jij nu niet speciaal bent, want dat ben je wel,’ zegt Gino en hij zet een stap dichterbij. ‘Het is alleen zo stom om aan iemand die je pas net kent te vragen of ze naakt voor je willen poseren…’
Ik kijk Gino met samengeknepen ogen aan. ‘Die keer dat je zei dat je mij wilde fotografen… Bedoelde je dit?’ Ik Gino vragend aan.
Gino knikt. ‘Dat bedoelde ik inderdaad.’
Ineens schiet ik in de lach. ‘Je hebt gelijk,’ zeg ik lachend. ‘Als je dit gevraagd had, had ik het nooit gedaan en was ik waarschijnlijk hard weggerend.’
‘Precies.’ Gino zet nog een stap dichterbij en kijkt me aan. Nog voordat ik iets kan zeggen zoent hij me.
‘Maar nu ben je van mij, niet van de camera,’ fluistert Gino in mijn oor en hij kleedt zich ook uit. We doen het op onze zogenaamde fotoset. Lang duurt het niet, maar ergens ben ik daar wel blij om, want ik ben als de dood om betrapt te worden, al maakt het dat tegelijkertijd ook heel spannend. Plotseling horen we twee stemmen dichterbij komen. Ik kijk Gino met grote ogen aan. Zo snel als we kunnen trekken we onze kleren aan en pakken onze spullen. We rennen tussen de bomen door. Mensen kijken ons verrast aan als we uit de bosjes komen rennen. Het lijkt vast net alsof we iets hebben uitgespookt. Dat hebben we ook, maar het voelt toch gek als mensen je aankijken. Je ziet het ze denken. We lopen snel een andere weg in en lachen ons een breuk.
‘Dat was echt zó spannend!’ zeg ik en ik sla mijn handen voor mijn mond. Gino kijkt me lachend aan. ‘Holy shit! Ik geloof nog steeds niet wat er net is gebeurd!’ Met grote ogen kijk ik Gino aan.
‘Ja? Voelde het heilig?’ plaagt Gino. Ik geef hem een stomp op zijn arm. Lachend lopen we verder door de dierentuin.
De uren vliegen voorbij en we gaan pas naar huis als er omgeroepen wordt dat de dierentuin gaat sluiten.
‘Het was echt een leuke dag,’ zeg ik als we hand in hand naar de auto lopen.
‘Dat was het zeker.’ Gino knipoogt naar me en ik lach terug.
Als we ongeveer vijf minuten op weg naar huis zijn kijkt Gino me aan.
‘Wat is er?’ vraag ik.
‘Wil je de foto’s bekijken als we thuis zijn?’
Ik denk na. Wil ik dat? Ik heb er een aantal gezien op de camera, maar dat is natuurlijk anders dan op een groot beeldscherm. En ik kan ook niet zeggen dat ik me zo comfortabel voel om naar mijn eigen naakte lijf te kijken…
‘Nog niet…’ zeg ik eerlijk. ‘Ik ben er nog niet klaar voor, denk ik.’
‘Oké, dat kan.’ Gino klinkt luchtig en focust zich weer op de weg. ‘Mag ik ze wel bekijken?’
Het verwondert me eigenlijk dat hij het vraagt. Ik had er niet bij stil gestaan, maar als jij wil kan hij mijn foto’s bekijken wanneer hij dat maar wil.
‘Wat lief dat je dat vraagt…’ zeg ik terwijl ik nadenk over wat mijn antwoord zal zijn. Wil ik dat hij mijn naakte lichaam kan bekijken op elk moment van de dag? Ik denk na en kijk naar de glooiende velden die voorbijtrekken als langzame golven over de zee. Hier is alles anders. Hier is alles relaxter en hier ben ik veel vrijer. ‘Ja, je mag ze bekijken,’ zeg ik uiteindelijk. Gino zegt niets maar knikt kort.
‘Misschien wacht ik er wel mee tot we het samen kunnen doen,’ zegt hij vervolgens en hij schenkt me een klein, maar o zo lief lachje. Ik glimlach terug. Wat een heer.
Onderweg praten we over van alles en nog wat en het is alsof Gino en ik elkaar al jaren kennen. Het voelt gewoon zo goed. Als we even niets te vertellen hebben merk ik dat mijn ogen zwaar worden. Heel af en toe sluit ik ze even, gewoon om ze rust te geven. Opeens schrik ik wakker als de auto stopt. Nog steeds een beetje slaperig stap ik uit en loop samen met Gino zijn huis binnen. Als we de hal in komen ben ik plotseling klaarwakker. Lidia komt schreeuwend en tierend op ons af. Van schrik duik ik aan de kant. Gino moet het bekopen met een klap in zijn gezicht. Verbaasd kijk ik naar het hele tafereel dat zich een meter voor mijn neus afspeelt. Lidia schreeuwt van alles in het Italiaans en Gino schreeuwt terug. Ik weet me geen houding aan te nemen en sluip zo onopvallend mogelijk de trap op en loop naar mijn kamer.
Wat was dat in godsnaam? Ik dacht dat Lidia weg zou zijn… En waar had ze het over? Waarom was ze zo kwaad? Is er soms iets met de kinderen aan de hand? Of komt het door mij?
Ik laat me achterover op mijn bed vallen en staar naar het plafond. Ik hoor het gedempte geschreeuw beneden in de gang. Na een poosje is het stil, maar niet veel later begint het geschreeuw weer. Deze keer lijkt het uit de keuken te komen. Ik weet niet wat ze zeggen en wil het niet horen, dus pak ik mijn oortelefoontjes en plug ze in mijn telefoon. Ik zet mijn favoriete playlist op en besluit ondertussen een berichtje naar Noor te sturen.
Hey Noor. Hoe is het daar? Hoe gaat het met Giulia en Silvan? Ik ben met Gino naar de dierentuin geweest. Was een leuke dag.
Terwijl ik die laatste zin typ flitsen de beelden van de dierentuin door mijn gedachten en als vanzelf komt er een grote glimlach om mijn mond te staan.
Hey Kat! Ja alles goed hier. Gaat het weer een beetje met je? Ik was behoorlijk geschrokken. Fijn dat Gino je een dagje mee uit genomen heeft, dat had je volgens mij wel nodig. 😉 Ik ben inmiddels weer thuis en verveel me een beetje. Silvan is nog bij Giulia. Hopelijk mogen ze eind deze week naar huis.
Noor heeft een baby. Een baby! Ik voel me schuldig over mijn gedrag en schaam me voor het feit dat ik haar nooit de waarheid heb kunnen vertellen.
Mag ik even langskomen?
Ik heb ineens de drang om haar mijn verhaal te vertellen.
Ja hoor. Zullen we samen een hapje eten? Ik wil graag iets voor je koken.
Ik glimlach. Ze is nog steeds zo zorgzaam.
Is goed. Ik denk dat ik ga lopen, dus het duurt wel even voordat ik er ben.
Ik sta op van mijn bed en trek een fris setje kleding aan. Als ik mijn kleding op de grond laat vallen denk ik aan de fotoshoot. Wat heb ik in godsnaam gedaan! Ik zou zoiets echt nooit van mijn leven gedaan hebben in Nederland en hier ga ik voor de eerste de beste man uit de kleren. Ik zou me moeten schamen! Maar dat doe ik niet. Ik vond het spannend, maar ook leuk. Ik kreeg er energie van en die energie raast nog steeds door mijn lichaam.
Is goed, dan heb ik mooi de tijd om iets lekkers te koken. Tot zo.
Ik bind mijn haar in een staart en sluip voorzichtig naar beneden. Ik wil niet dat Gino, of Lidia, me hoort. Zo stilletjes als ik kan sluit ik de deur achter me en zet een paar snelle passen. Als ik de haag aan het einde van de oprijlaan voorbij ben vertraag ik mijn pas, want nu ben ik uit het zicht. Ik haal opgelucht adem. Ik vraag me nog steeds af wat Lidia allemaal zei tegen Gino. Nou ja, schreeuwde…
Bij het zien van het prachtige uitzicht tijdens mijn wandeling verdwijnen mijn gedachten als vanzelf en ben ik even helemaal zen. Alleen met mezelf. Geen gevoelens, geen gedachten. Ik ben er gewoon en that’s it. Pas als ik de B&B van Noor in het zicht heb begin ik weer na te denken. Durf ik het haar wel te vertellen?