Ik ben gisteravond verhuisd naar de logeerkamer. Tristan wilde graag wat ruimte en tijd en ik moet eerlijk zijn dat het voor mij ook niet helemaal goed voelde om al meteen bij elkaar in bed te liggen.
‘We kunnen over twee weken terecht,’ zegt Tristan als hij de telefoon neerlegt.
‘O, oké, fijn,’ zeg ik gemeend. Het voelt een klein beetje beter om weer bij elkaar in de buurt te zijn. Ik denk dat het wel geholpen heeft om gisteren die fotoboeken te bekijken. Dat heeft ons geloof ik allebei met de benen op de grond gezet.
‘Ik weet niet of je er zin in hebt, maar we zouden zo meteen samen boodschappen kunnen doen?’ vraag ik terwijl ik een boodschappenlijstje maak.
‘Ja, dat is goed,’ antwoord Tristan vanuit de woonkamer. ‘Ik moet even wat gegevens doorsturen en dan ben ik klaar.’
Ik glimlach kort. Zie je wel. We kunnen dit.
In de supermarkt duwt Tristan het karretje en ik gooi de boodschappen erin.
‘Zullen we nog eens die pastaschotel eten? Die kan je altijd zo lekker klaarmaken,’ zegt Tristan en hij kijkt me vragend aan.
‘Eh, kan.’ Ik heb het niet op mijn lijstje staan, maar ik weet uit mijn hoofd wat ik nodig heb.
‘Super!’ Tristan lacht even en ik lach terug. Het is echt heel gek, maar het voelt alsof we elkaar pas net kennen of zo.
Ik reik naar een pak rijst als mijn telefoon gaat en schrik op van het geluid. Eerst leg ik het pak rijst in het karretje en dan vis ik mijn telefoon uit mijn handtas. Ik kijk fronsend naar het scherm.
‘Geef mij de lijst maar, dan kan jij opnemen,’ zegt Tristan en hij pakt het lijstje uit mijn hand. Ik scherm mijn telefoon bewust een beetje af zodat hij niet ziet wie er belt. We zouden toch geen contact meer hebben de komende maand? Zou er iets ernstigs gebeurd zijn?
‘Dank je. Ik moet dit even aannemen. Zie ik je buiten?’ Ik probeer heel rustig te klinken.
‘Is goed,’ Tristan knikt en duwt het wagentje vooruit. Als hij buiten gehoorsafstand is neem ik op.
‘Gino!’ zeg ik zacht terwijl ik een paar mensen bij de kassa passeer en naar buiten loop. ‘Waarom bel je? We hadden toch afgesproken dat…’
‘Weet ik, maar ik mis je zo. Je wilt niet weten hoe erg ik je mis… Het lijkt alsof ik een stukje van mijn leven verloren ben sinds jij er niet meer bent. Het is zo stil en zo leeg hier.’
Ik loop naar de auto en stap in. Ik wil iets zeggen, maar heb geen idee wat dus sluit ik mijn mond weer. ‘Ik weet dat ik zelf had gezegd dat we geen contact meer moesten houden, maar ik kan het niet. Ik kan het gewoon echt niet.’
‘Het moet!’ zeg ik ietwat kortaf. ‘Ik heb die tijd nodig om…’
‘Om wat? Mij na die tijd te dumpen?’
‘Nee!’ Fronsend kijk ik in de spiegel die ik naar beneden geklapt heb.
‘Ik weet hoe het gaat aflopen, Kat. Jij moet zogenaamd nadenken, maar ondertussen pak je je leventje gewoon weer op. Je gaat door met wat je voorheen ook deed en blijft in die sleur hangen.’
‘Dat is niet waar! Je weet helemaal niet hoe het zal gaan,’ zeg ik boos.
‘Je zult me vergeten. Je zult misschien af en toe nog eens terugdenken aan die vent in Italië, maar that’s it.’
‘Hoe weet jij dat nou?’ Jeetje, ik haat het als hij zo betweterig doet.
‘Ik wéét het gewoon. Het enige dat hier verandering in kan brengen is als je terugkomt naar Italië.’
‘Wát?’ Verbaasd kijk ik naar mijn spiegelbeeld. ‘Ik kan niet zomaar alles achterlaten.’
‘Het kan wel.’ Gino klinkt heel nuchter. ‘Maar wil je het ook? Geef je genoeg om mij om deze stap te zetten?’ Het blijft stil na deze vraag. ‘Zie je wel, ik wist het wel. Je geeft geen donder om mij! Je had gewoon even een uitstapje buiten je relatie nodig en dat was ik toevallig.’
‘Gino!’ Ik knijp stevig in mijn telefoon. ‘Houd op met die onzin! Ik zou precies hetzelfde kunnen zeggen!’
‘Voor jou zou ik alles opgeven,’ zegt Gino inmiddels iets rustiger. ‘Ik meen het Kat.’ Wederom valt er een stilte.
‘Gino…’ Ik zucht. ‘Wat wij hadden was denk ik…’
‘Echt! Het was echt, Katja!’ onderbreekt Gino me. ‘Ik geef om je!’
‘Ik geef ook om jou, maar dat is nou net de reden waarom we niet samen kunnen zijn. Het zou niet fair zijn. Bovendien wil ik niet weggooien wat ik al die jaren al met Tristan heb opgebouwd. Ik weet dat dit niet is wat je wilt horen, ik weet het, maar het kan niet anders. Het spijt me, Gino, het spijt me echt.’
‘Dit kun je niet menen! We hadden het zo leuk samen! Je zei dat je het leven in Italië veel leuker vond dan in Nederland en dat je bij mij echt jezelf kon zijn en dat je dat in je huidige relatie niet kon.’
‘Weet ik… Maar ik zei ook dat ik eerst dingen uit moest zoeken.’
Gino zucht gefrustreerd.
‘Katja… Ik kan je niet laten gaan… Je bent niet voor niets op mijn pad gekomen. Ik…’
‘Shit, daar komt Tristan aan!’ zeg ik vluchtig en ik hang op voordat Gino nog iets kan zeggen. Ik slaak een diepe zucht en probeer zo normaal mogelijk te reageren als Tristan instapt.
‘Alles goed?’ Tristan kijkt me vragend aan.
‘Ja hoor.’ Ik wacht tot hij de vraag stelt wie ik aan de lijn had, maar hij vraagt niets.
‘De aardappelkroketjes waren voor de helft zag ik aan de kassa.’ Tristan lacht trots.
‘O fijn.’ Ik glimlach kort. Zou hij doorhebben dat het Gino was? Normaal zou hij wel vragen wie ik aan de lijn had. Misschien weet hij het wel, maar wil hij het niet naar boven brengen?
We rijden naar huis en er hangt een rare sfeer in de auto. Ik voel me ongemakkelijk en een beetje betrapt. Waarom weet ik niet, want ik deed verder niets verkeerd. Ik had alleen een gesprek met iemand, maar ik voel me toch sneaky, omdat ik met Gino aan het bellen was. Misschien is het omdat ik Tristan niet boos wil maken en daarom zwijg over wie ik aan de lijn had.
Ik staar naar de auto die voor ons rijdt, terwijl ik de woorden die Gino zojuist zei in gedachten herhaal. Het was echt, zei hij. Het voelde ook zo, maar nu ik weer in Nederland ben denk ik er ineens anders over. Het voelt anders.
‘Dat was hij, of niet?’ Tristan kijkt me met een schuin hoog aan als we stilstaan voor een rood stoplicht. Ik schrik op.
‘Hè, wie?’ Ik probeer nonchalant te reageren, maar ik snap heus wel wat hij bedoelt.
‘Aan de telefoon.’ Tristan knikt naar mijn tas. ‘Dat was hij, die buurman uit Italië, toch?’
‘Eh, ja…’ zeg ik aarzelend. ‘Dat klopt.’ Ik voel dat mijn hoofd rood wordt.
‘Je hoeft het niet geheim te houden, maar ik zou het wel fijn vinden als je geen contact meer met hem zou hebben, willen we hier samen uitkomen tenminste.’
‘Mee eens,’ Ik knik hevig. ‘Ik heb hem zojuist hetzelfde gezegd.’ Ik lach een beetje zenuwachtig.
Tristan kijkt verbaasd op. ‘O. Nou dat is fijn, dankjewel.’
Thuis kook ik de pastasalade die Tristan zo lekker vindt. Daar waar het kan helpt Tristan mij, maar een kok zal hij nooit worden. We zeggen nog steeds niet zo heel veel tegen elkaar en het gesprek met Gino blijft door mijn hoofd spoken. Niet alleen die avond, maar de komende dagen.
De dagen lijken voorbij te kruipen. Ik had verwacht dat Gino nog wel zou bellen of appen, maar dat heeft hij niet gedaan. Misschien is hij boos op me? Ik heb zelfs op het punt gestaan om hem te bellen, maar heb het niet gedaan. Ik moet doorzetten. Als ik nu weer contact met hem op zou nemen zou het alleen maar meer problemen veroorzaken.
Een paar weken later
‘Meis, wat ben je toch mager geworden! Eet je wel goed?’ Mam bekijkt me van een afstandje. Ik heb haar al een tijdje niet meer gezien. We hebben afgesproken om samen een middagje te gaan winkelen, want dat was al zó lang geleden, aldus mam. En eerlijk gezegd kon ik de afleiding wel gebruiken, want de afgelopen tijd is allesbehalve gemakkelijk geweest.
‘Ik moet je iets vertellen,’ val ik met de deur in huis. ‘Ik ben samen met Tristan in relatietherapie.’ Met open mond en grote ogen kijkt mam me aan.
‘Wát zeg je?’ Mam schudt kort met haar hoofd en legt een hand op mijn schouder. ‘Is het zo erg? Wat is er mis?’
‘Nou, we zaten een beetje in een sleur en leefde nogal langs elkaar heen,’ zeg ik naar waarheid. Tristan en ik hebben besloten het onze ouders wel te vertellen dat we in therapie zijn, maar dat verder niemand het hoeft te weten.
‘Mijn hemeltje, daar schrik ik wel even van,’ zegt mam en ze legt een hand op haar borstkast.
‘Snap ik, maar we vonden dat jij en pap en Tristans ouders het wel moesten weten.’
‘Nou, fijn dat je er zo openhartig over bent, schat.’ Mam knikt en glimlacht. ‘En weet je, ik denk dat het allemaal wel goed komt. Jullie zijn gewoon voor elkaar gemaakt. Daar kan niets of niemand verandering in brengen.’
Er spookt een naam door mijn hoofd. Een naam die daar misschien wél verandering in heeft gebracht en waarmee ik nog steeds worstel. Het lijkt allemaal heel simpel: iemand vergeten. Maar de praktijk wijst uit dat het allesbehalve simpel is. Ik word bij zoveel dingen aan Gino herinnerd. Een liedje, een geur, een opmerking, iemand die op hem lijkt in een film en ga zo maar door. Alleen het woord Italië brengt me al van de wijs. De laatste tijd krijg ik amper een hap door mijn keel en slaap ik slecht. Ik denk dat ik een soort van liefdesverdriet heb, maar zeker weet ik het niet, aangezien ik het nooit eerder ervaren heb. Ondertussen gaat het wel goed tussen Tristan en mij en de therapie doet zijn werk heus wel, maar gewoon vergeten wat er gebeurd is kan ik niet. Er is nog altijd een deel van mij dat in Italië is achtergebleven, dat tot Gino behoort. Helemaal loslaten lukt waarschijnlijk niet.
‘Zullen we daar even gaan kijken?’ Ik wijs naar een kledingzaak aan de overkant van de straat om van onderwerp te wisselen. ‘Ik wil daar al zó lang naar binnen, maar het komt er nooit van.’
‘Is goed.’ Mam pakt me in haar arm en we lopen de winkel binnen. Gelukkig is mam het gesprek van zojuist alweer vergeten als ze een geweldig mooie jurk ziet hangen en meteen het pashokje induikt. Ik ben blij dat ze het hierbij laat en niet doorgaat op mijn mededeling, al heeft het er wel toe geleid dat ik weer aan Gino denk. Ik denk aan hoe ons laatste gesprek verliep. Niet zo heel erg lekker. Ik baal er enorm van dat we zo uit elkaar zijn gegaan. De keren dat ik hem heb willen bellen om het uit te praten kan ik niet meer tellen, maar volgens Gerard, onze relatietherapeut, moet ik niet toegeven. Geen contact. Dat is het aller, aller, allerbelangrijkste zei hij. Ik stelde nog voor om nog één keer contact te leggen om dingen uit te praten, of in elk geval dat nare gevoel kwijt te raken, maar het werd ten zeerste afgeraden door Gerard. Elke vorm van contact zou het daarna weer moeilijker maken en zou mijn relatie en alles wat we tot nu toe bereikt hebben op het spel kunnen zetten. Natuurlijk wil ik dat niet en dus houd ik me braaf aan de regel om geen contact te zoeken. Na de laatste sessie heb ik Gino’s telefoonnummer uit mijn lijst verwijderd. Zo wordt contact opnemen met hem zo goed als onmogelijk, maar het wil niet zeggen dat daarmee het hoofdstuk is afgesloten voor mij. Ik denk nog steeds bijna dagelijks aan hem.