Twee jaar later
Tussen Tristan en mij gaat het ontzettend goed. We zijn echt vanaf beneden weer omhooggeklommen, stapje voor stapje. Natuurlijk niet zonder af en toe te vallen, maar al met al zijn wij hier zeker sterker uitgekomen.
Tristan heeft nooit meer naar Gino gevraagd. Ik heb me erbij neergelegd dat Gino altijd een deel van mijn leven zal uitmaken, maar er niet meer actief in aanwezig zal zijn. Gemakkelijk was het niet en we hebben behoorlijk wat sessies met Gerard gehad, voordat we écht weer vertrouwen in elkaar hadden. Of ja, voordat Tristan weer vertrouwen in mij had. Ik heb hem de tijd gegeven en daar heb ik geen moment spijt van gehad. We doen weer leuke dingen samen, kunnen weer lachen en zijn elkaar beter gaan begrijpen.
Zo nu en dan komt er een moment naar boven en dan denk ik even terug aan Italië, maar in plaats van gefrustreerd en teleurgesteld te zijn over hoe dingen zijn gelopen, zie ik nu de mooie dingen. De leuke tijd die ik had, de sfeer van een ander land en natuurlijk ook de ontmoeting met kleine Silvan. Het klinkt misschien heel gek, maar juist doordat ik een grote fout heb gemaakt heb ik denk ik onze relatie gered. Het was een wake-up call denk ik. En nu ik zie wat we allemaal hebben kan ik me niet meer voorstellen dat het ooit anders zal gaan verlopen. Wij horen gewoon samen, punt uit.
‘Kat, met mij!’ hoor ik Noor zeggen als ik opneem.
‘Hey! Hoe is het met je? En hoe gaat het met kleine Silvan?’
‘Ja, alles goed en kleine Silvan is zo klein niet meer…’ Noor lacht.
‘Nou dat betekent alleen maar dat alles goed met hem gaat.’
‘Ja, dat zeker. Maar ik heb echt groot nieuws, Kat! De B&B is ein-de-lijk klaar! Het heeft iets langer geduurd dan gepland, maar goed het moment is nu dan toch echt daar!’
‘O geweldig!’ zeg ik euforisch. ‘Het is jullie zó gegund!’ Na alle ellende die ze meegemaakt hebben, is dit hun welverdiende beloning. Toen ik een aantal maanden in Nederland was, heeft een enorme storm ervoor gezorgd dat er nauwelijks nog iets van de B&B over gebleven was. Er was een boom op de B&B gevallen, er was waterschade en alsof dat dat nog niet genoeg was, werd Silvan ernstig ziek. ‘Ik ben echt blij dat alles nu eindelijk eens goed gaat bij jullie, echt waar!’
‘Ja, anders wij wel!’ Noor lacht ermee. ‘Maar waarvoor ik dus bel…’
‘Ja?’ Ik wacht nieuwsgierig op het antwoord.
‘Ik had het er met Giulia over en we zouden het heel tof vinden als je bij de opening van de B&B kon zijn. Dankzij jou ziet het eruit hoe het er nu uitziet en daar zijn we heel blij mee.’
Ineens komen er allemaal beelden voorbij van de B&B en hoe ik met Gino stenen wegsleepte toen een deel omver was gereden. Mijn maag voelt vreemd en ik ga zitten om te voorkomen dat ik duizelig word. Ik had best al lang niet meer aan Gino gedacht, maar het komt ineens weer boven.
‘Ik eh…’ stamel ik. ‘Ja, dat eh, is wel leuk. Ik weet alleen niet of…’
‘Het moet natuurlijk niet, maar we zouden het echt heel, heel, heel erg leuk vinden. We willen een soort feestje houden met de opening en we vonden allebei dat jij daar ook bij hoort te zijn. En Tristan natuurlijk ook. Jullie zijn allebei van harte welkom.’
‘Eh, ik zal het even met Tristan overleggen…’ zeg ik afwezig. Wat nu als Gino komt? ‘Maar eh, gewoon even een vraag, wie nodig je allemaal uit?’
Noor lacht snuivend. ‘Geen zorgen, hij is verhuisd. Sindsdien heb ik niets meer van hem vernomen.’ Noor weet precies wat mijn zorgen zijn. Ook al zijn we honderden kilometers van elkaar verwijderd, ze voelt me nog steeds goed aan.
Ik lach een beetje zenuwachtig. ‘Oh, oké.’ Dat maakt het allemaal al een stuk makkelijker. ‘Goed, ik zal het met Tristan overleggen en dan laat ik je deze week nog wat weten, goed?’
‘Ja is goed hoor! Tot snel dan!’ Noor klinkt opgewekt.
‘Tot snel!’ Ik hang op en kijk voor me uit. Gino is dus verhuisd. Ik vraag me af waarom en waar hij nu woont. Nee, stop! Niet aan denken. Het is nu eenmaal zo, klaar. Ik hoef er verder niet over na te denken waarom, want daar kom ik toch niet achter.
‘Ben je klaar?’ roept Tristan vanuit de keuken. Ik strik mijn schoenen en sta op.
‘Jep, helemaal klaar!’ We gaan naar ons halfjaarlijkse gesprek met Gerard. Elk half jaar evalueren we kort hoe het gaat. Ik moet zeggen dat ik het wel fijn vindt. Tristan trouwens ook.
‘Zullen we vanavond naar de film gaan?’ vraag ik spontaan als we in de auto stappen.
‘Ik heb toch al afgesproken met Sjors?’ Tristan kijkt me vragend aan.
‘O ja, dat is waar ook! Sorry, helemaal vergeten.’ Ik schud mijn hoofd. Dat klopt ook. Tristan had me dat vorige week al gevraagd. We hebben allebei ruimte om onze eigen plannen te trekken, maar gaan minimaal twee avonden per week nergens heen en besteden die tijd aan elkaar. We hebben er niet echt een speciale dag voor uitgetrokken, omdat we merkten dat dat voor ons niet werkte, maar we houden ons aan de afspraak om twee keer per week met niemand af te spreken.
‘Ik ben benieuwd wat Gerard gaat zeggen.’ Vragend kijk ik Tristan aan.
‘Ja, ik ook.’ Tristan glimlacht even en rijdt vervolgens weg.
Niet veel later worden we hartelijk verwelkomd door Gerard in zijn praktijk. ’Goed jullie weer te zien,’ zegt hij met een vriendelijke glimlach.
‘Insgelijks,’ zegt Tristan en hij knipoogt. Tristan glundert van oor tot oor. Ik weet waarom. Hij staat te popelen om Gerard het nieuws te vertellen.
‘Zo, vertel eens. Hoe gaat het met jullie,’ vraagt Gerard als we allemaal plaatsgenomen hebben.
‘Goed!’ Tristan klinkt zo enorm blij dat ik erom moet lachen.
‘Nou, dat klinkt wel héél positief!’ zegt Gerard en hij kijkt ons om beurten vragend aan. ‘Is er iets speciaals dat jullie willen delen, of ben je gewoon heel blij om mij te zien, Tristan?’ Gerard kijkt Tristan afwachtend aan. Tristan kijkt naar mij en ik knik kort.
‘Nou, we hebben groot nieuws!’ Het is zo aandoenlijk om Tristan zo te zien. Ik moet er bijna een traantje van laten. Hij is zó ontzettend gelukkig. ‘We krijgen een baby! Katja is zwanger!’ zegt Tristan euforisch. Hij zit er nog net niet bij te klappen. Ik lach om zijn reactie en Gerard glimlacht breed.
‘Wat een geweldig nieuws! Gefeliciteerd allebei!’ Gerard geeft ons beide een hand.
‘Tristan kon niet wachten om het nieuws te delen,’ zeg ik lachend.
‘Katja, mag ik vragen hoe jij je voelt?’ Gerard gaat op serieuze toon verder. ‘Gezien je geschiedenis…’
Ik knik. ‘Ja, ik had al verwacht dat deze vraag zou komen,’ zeg ik eerlijk. ‘Maar ik voel me echt heel erg goed. Beter dan ik ooit had durven dromen.’
‘Dat is heel fijn. En was dat al meteen vanaf het begin zo of kwam dat gevoel later?’ Gerard kijkt me vragend aan.
‘Nou, natuurlijk was het niet een beslissing die we over één nacht ijs hebben genomen, maar mede dankzij onze relatietherapie ben ik beter geworden in het openstellen van mezelf en nadat ik destijds Tristan heb ingelicht over mijn verborgen verleden, wist ik dat ik dingen beter niet kan verbergen, maar dat ik erover moet praten en dat heeft enorm veel geholpen om te verwerken wat er vroeger is gebeurd. Dit heeft mij aan het denken gezet. Zo nu en dan begon Tristan heel voorzichtig over kinderen en ik geef toe dat ik er in het begin nog steeds niets van moest weten, maar naarmate onze relatie verbeterde en ik inzag dat hetgeen mij was overkomen niet betekende dat ik kinderen niet leuk vond, realiseerde ik mij dat ik misschien mezelf alleen maar had aangepraat dat ik geen kinderen zou willen hebben, omdat ik notabene mijn eigen kind had weggegeven. Ik kon steeds beter begrijpen dat het voor mij toen geen optie was, een kind in mijn leven. Inmiddels zijn we vele jaren verder en ik ging me gek genoeg steeds vaker afvragen hoe het zou zijn als Tristan en ik een kindje zouden krijgen. Eerst durfde ik dat niet met Tristan te delen, maar ik sprak mezelf streng toe. We hadden na ons dieptepunt tenslotte beloofd elkaar alles te vertellen en zo kwam ik met het onderwerp naar voren. Na een aantal serieuze gesprekken besloten we het er na een paar maanden op te wagen.’ Terwijl ik dit verhaal vertel aan Gerard zit Tristan zó trots naar me te kijken dat ik het bijna niet droog kan houden. Hormonen, hè…
‘Ik zag zo’n grote verandering bij Katja en nog steeds kan ik het bijna niet geloven, want ze heeft jaren volgehouden dat ze geen kinderen wilde. Toen ik haar verhaal hoorde snapte ik waarom, maar nu kwam ze zelf met het onderwerp naar me toe en dat deed me zo ontzettend veel. Ik wilde natuurlijk dat ze alle tijd had om aan het idee te wennen en dus heb ik haar die tijd gegeven.’
‘Ja, dat klopt. Tristan heeft zo ontzettend veel geduld met me gehad en dit is zijn beloning.’ Ik knik naar mijn buik, waar nog helemaal niet veel aan te zien is.
‘Wat is dit ontzettend fijn om te horen!’ Gerard wrijft voldaan in zijn handen. ‘Dat meen ik. Ik ben zó trots op hoe jullie jullie relatiecrisis hebben doorstaan en hoe goed jullie aan de relatie hebben gewerkt.’
‘Dank je,’ zeggen Tristan en ik in koor.
‘Ik hoop dat alles goed gaat tijdens de zwangerschap en als het goed is zijn jullie de volgende keer dat ik jullie zie kersverse ouders!’
‘Ja…’ zeg ik glunderend. We praten nog even over wat er het afgelopen half jaar zoal gebeurd is. ‘Nou, nogmaals echt heel fijn om dit te horen en ga zo door zou ik zeggen. Jullie zijn zo ontzettend goed bezig.’
‘Doen we, tot over een half jaar!’ Ik geef Gerard een hand en loop samen met Tristan weer naar buiten. We zijn denk ik maximaal een minuut of vijftien binnen geweest, maar er is verder ook weinig te vertellen behalve dan dat alles goed gaat. Mijn leven kan niet meer stuk. Op dit moment ben ik de gelukkigste vrouw op aarde. Ik heb een lieve vriend en we verwachten over een maand of vijf ons eerste kindje. Bizar gewoon.
‘Hij was écht blij voor ons, hè?’ zegt Tristan als we weer naar huis rijden.
‘Ja, inderdaad.’ Ik heb nog een glimlach op mijn mond staan.
‘Het is ook wel iets geweldigs, toch?’ Tristan kijkt me kort aan en zet koers naar huis.
‘Zeker. Een aantal jaar geleden had ik dit nooit voor mogelijk gehouden,’ geef ik toe.
‘Precies. Kun je nagaan wat die relatietherapie allemaal teweeggebracht heeft.’ Tristan kijkt me kort aan.
‘Hmm.’ Ik knik instemmend. ‘Hoe laat ga je trouwens naar Sjors?’
‘Ik denk net na het eten, als je dat goed vindt? Sjors dacht dat het best wel even werk was om die kast in elkaar te krijgen en ik wil niet al te laat thuis zijn.’
‘Ah, oké. Prima. Zullen we vandaag dan een maaltijdsalade eten? Dat is lekker snel en makkelijk en gezond natuurlijk.’ Ik wijs naar mijn buik. ‘Alleen het beste is goed genoeg voor deze kabouter.’
‘Als je dat maar weet!’ Tristan glimlacht breed.
Na het eten gaat Tristan naar boven om zich om te kleden. Hij moet samen met Sjors en een andere vriend van hen een grote kast in elkaar gaan zetten. Sjors is vorige week verhuisd en ze hadden beloofd hem een aantal avonden te komen helpen. Ik ruim ondertussen de tafel af en was de kom af waarin de salade zat. Terwijl ik de kom terugzet in de kast, denk ik terug aan vandaag. Het was echt een goede dag. Ik vond het zó leuk om Gerard zo blij te zien met het nieuws over onze zwangerschap.
Ineens zie ik weer voor me hoe mam en pap reageerde toen we ze het grote nieuws vorige week vertelde. Ik was toen twaalf weken zwanger. Mam reageerde eerst helemaal niet. Ze stond als bevroren te kijken. Pas toen ik vroeg of alles goed was leek ze weer te leven te komen. Ze begon heel hard te huilen. Ik vond het gewoon zielig, zó hard huilde ze. Het waren tranen van geluk, zei ze. Ook pap had de tranen in zijn ogen staan, maar wist zich te vermannen. Och wat waren mijn ouders gelukkig. Mam vertelde zelfs heel openhartig dat ze altijd gedacht had dat ze nooit meer oma zou worden na die afschuwelijke dag dat ik mijn kindje ter adoptie had aangeboden. Ze was nooit boos geweest, zei ze, maar ze had wel ontzettend veel verdriet gehad om hoe alles was gelopen. Dat begrijp ik nu ook wel. Hoe ouder ik wordt, hoe beter ik besef dat het voor mijn ouders ook niet niks was.
‘Oh, maar dat is echt geweldig!’ riep mam euforisch toen ze zichzelf herpakt had. ‘Hoor je dat Theo? We worden opa en oma!’ Mam vloog in mijn armen en knuffelde me bijna plat.
Ik leg een hand op mijn buik en wrijf erover. Ik kan me er echt niets bij voorstellen dat ik over een tijdje met een dikke buik rondloop. Het lijkt me zo gek. Er is nog niet echt iets te zien. Ik vraag me af of het een jongen of een meisje is. We willen het in elk geval niet weten.
Precies als ik alles heb opgeruimd gaat de deurbel. Nog half in gedachten verzonken maak ik de deur open, maar geschrokken smijt ik de deur met een smak weer dicht.