Als we binnenkomen zet Gino het blikje op een klein bureau dat tegenover een groot bed staat. De gordijnen zijn nog half open, maar hij sluit ze. Gino knipt een lampje naast het bed aan en gaat op de rand van het bed zitten en kijkt voor zich uit.
‘Dus, waarom ben je hier?’ vraagt hij en hij wendt zijn blik naar mij. Snel wend ik mijn blik naar de vloer, want ik voel me betrapt. Waarom weet ik eigenlijk niet.
‘Nou…’ begin ik heel moedig, maar ik loop al vast na het eerste woord. Gino neemt het van me over.
‘Luister… Het spijt me dat ik zomaar voor je deur stond. Het was een domme actie.’ Gino schopt zijn schoenen uit en gaat op bed liggen. Hij vouwt zijn armen onder zijn hoofd en staart naar het plafond. Ja, ga er lekker bij liggen. Helemaal niet gek of zo… ‘Ik moest je gewoon vertellen wat ik voor je voelde. Elke vezel in mijn lichaam vertelde mij dat ik je nog één keer moest zien. Vraag me niet waarom, maar het was zo’n oergevoel, weet je wel. Iets wat je vanuit je binnenste voelt dat je moet doen.’
Ik haal mijn schouders op en ga aan de andere kant op het bed zitten, met mijn rug naar hem toe.
‘Goed, ik begrijp het. Maar wat verwacht je nu van me?’ vraag ik zonder naar hem te kijken.
Er klinkt een diepe zucht. ‘Dat weet ik zelf ook niet. Ik weet alleen dat ik je dit nog wilde zeggen en niet via een berichtje.’
Ik draai me naar Gino om. Hij rekt zich langzaam uit. Iets geks bubbelt in mijn buik. Is dat de baby? Met grote ogen kijk ik Gino aan. Was dat echt de baby? Kan dat al?
‘Wat is er?’ Gino komt overeind en kijkt me vragend aan.
Ik ga voorzichtig liggen met allebei mijn handen op mijn buik en hoop nog een keer iets te voelen.
‘Ik denk dat ik de baby voelde!’ zeg ik met een grote lach om mijn mond en ik kijk vol verwachting naar mijn buik. Zou het nog eens gebeuren?
‘Mag ik?’ Gino’s hand zweeft tussen ons in en hij knikt naar mijn buik. Ik aarzel even, maar stem in. Ik laat mijn rechterhand van mijn buik glijden om plaats te maken voor de zijne. Voorzichtig legt hij zijn hand op mijn buik en nog geen seconde later voel ik het weer.
‘Ja!’ zeg ik opgewonden. ‘Daar is het weer!’ Ik kan niet stoppen met glimlachen.
‘Ik voelde het.’ Gino kijkt me lachend aan. Er vormen zich kraaienpootjes langs zijn ogen en een lachrimpel naast zijn mond. Even voel ik een heel ander soort kriebel. Nu ik hem weer van zo dichtbij zie voel ik me ineens heel anders. Ik voel me weer een beetje zoals in Italië. Gino kijkt op en kijkt me aan. We blijven elkaar aankijken. Het voelt zo vertrouwd, maar tegelijkertijd ook heel vreemd. Ik wend als eerste mijn blik af en sluit mijn ogen. Wat doe ik hier in godsnaam?
Terwijl er allerlei gedachtes door mijn hoofd spoken voel ik hoe Gino’s duim over mijn buik wrijft. Weer voel ik de baby schoppen. Het lijkt wel alsof hij reageert op Gino’s aanraking. Ik ook. Ik voel een vreemd soort opwinding, maar stop het weg.
‘Geniet er maar van,’ zegt Gino en hij laat zijn hand van mijn buik glijden. Vervolgens pakt hij mijn hand vast en brengt hem naar zijn mond. Hij kust mijn hand voorzichtig.
‘Katja… Ik zou willen dat we samen konden zijn, maar ik snap dat het niet kan. Jij hebt je eigen leventje hier en daar pas ik niet in. Jammer is het zeker, maar misschien is het maar beter zo. Ik denk dat je gelukkig zult worden met Tristan en de kleine baby. Je hebt er te veel voor moeten doorstaan om het niet te worden. En ik gun je alle geluk van de wereld, als je dat maar weet.’
De woorden die Gino uitspreekt raken me. Meer dan ik dacht blijkbaar, want ik voel ineens tranen over mijn wangen lopen. Gino merkt het op en veegt ze weg met zijn hand. Terwijl hij dat doet leg ik mijn hand op de zijne, sluit mijn ogen en haal diep adem.
‘Het leven loopt niet altijd zoals we willen, hopen of denken, dat is een ding dat zeker is, maar ik wil dat je weet dat ik dankbaar ben voor de tijd die jij in mijn leven was, Gino. Echt waar. Er is een tijd geweest dat ik niets liever wilde dan bij je zijn, dat moet je geloven, maar nu ben ik gelukkig in mijn relatie met Tristan en krijgen we een kindje. Ik ben waar ik moet zijn, dat weet ik gewoon.’
Gino laat zich weer op zijn rug zakken en kijkt naar het plafond.
‘Misschien in een ander leven…’ zegt hij zacht.
‘Misschien in een ander leven…’ herhaal ik en ik glimlach naar hem.
Zo liggen we allebei een tijdje naar het plafond te staren zonder iets te zeggen. We voelen elkaar, dat is genoeg.
‘Ik ga nog wat drinken halen. Wil je ook iets?’ Gino is opgestaan en kijkt me vragend aan.
‘Ja, een Fanta, alsjeblieft.’
‘Een Fanta voor mevrouw. Komt eraan!’ Gino verdwijnt uit de kamer. Bij het dichtvallen van de deur vraag ik me voor de zoveelste keer af wat ik hier doe. Als Tristan wist dat ik bij Gino was dan zou hij gek worden. Ik snap eerlijk gezegd ook niet waarom ik hier ben, maar een deel van mij wil hier gewoon zijn. Een deel van mij móet hier zijn.
‘Zo, kijk eens,’ Gino komt de kamer weer binnen en geeft me een blikje Fanta. Ik ga rechtop zitten en maak het blikje open. Het sissende geluid klinkt best wel hard in de kamer. Ik neem een slokje en ga dan weer liggen. Gino komt ook weer op bed liggen, maar wederom zwijgen we. We liggen daar gewoon te liggen.
‘Weet je al of het een jongen of een meisje is?’ vraagt Gino na een tijdje.
‘Geen idee. We willen het ook niet weten. Ik wil graag dat het een verrassing is en Tristan ook.’
‘Hebben jullie wel al namen bedacht?’ Gino draait zijn hoofd naar me toe en kijkt me vragend aan.
‘Nog niet echt… Ik heb er wel een paar en Tristan heeft ook wel eens een naam laten vallen, maar we zijn er nog niet serieus mee bezig geweest.’
‘Ah, oké.’ Gino draait zijn hoofd weer terug.
‘Heb je nog leuke ideeën?’ vraag ik quasinonchalant.
Zonder zich te bewegen noemt hij een paar namen op. ‘Noah, dat was mijn nummer één toen Lida…’ Hij maakt zijn zin niet af en gaat verder met een lijstje namen. ‘James, Emma, Céline, Maeve, Sarah, Paul, Debby…’ Hij is even stil. ‘Gino is ook een mooie naam…’ vervolgt hij en hij lacht. Ik schiet ook in de lach.
‘Mooie naam inderdaad, maar dat gaat hem niet worden ben ik bang… Dat gaat mijn relatie opnieuw verpesten.’ We kunnen er gelukkig allebei om lachen en dat zorg ervoor dat het ijs is gebroken. We beginnen allerlei gesprekken over van alles en nog wat. We lachen ons suf om sommige dingen en zonder dat ik het doorheb is het al laat.
‘Shit, ik moet naar huis,’ zeg ik als ik zie dat het al bijna twaalf uur is.
‘Ja, anders is Tristan strakjes boos… Zijn zwangere vrouw zo lang alleen op pad!’ Gino knipoogt.
‘Hij is niet thuis,’ flap ik eruit. Waarom ik het zeg weet ik niet, maar ik zeg het.
‘Oh.’ Gino kijkt me aan. ‘In dat geval…’ Hij staat op van het bed. ‘Kan ik u nog een drankje aanbieden?’ Hij doet een butler na en ik schiet in de lach. Heel even twijfel ik, maar ik heb eerlijk gezegd nog niet veel zin om te vertrekken. Het is veel te gezellig. Ik heb al lang niet meer zo gelachen.
‘Nou, eentje dan!’ Ik steek één vinger in de lucht.
‘En omdat je besluit om te blijven…’ Gino reikt me mijn drankje aan en knielt dan neer aan de achterkant van het bed. ‘Die voetjes gaan het zwaar krijgen de komende tijd en kunnen best wel een massage gebruiken…’ Hij knipoogt en start met het masseren van mijn voeten. Oh dit is zó fijn!