NICO
Met een glimlach om mijn mond loop ik terug naar de bus, stap in en parkeer hem in de garage. Ik sluit de poort en loop naar binnen. Eerst trek ik mijn schoenen uit en hang mijn jas op en daarna loop ik direct naar de koelkast om een koud blikje bier te pakken. Die heb ik wel verdiend. Met een zucht plof ik op de keukenstoel neer en pak mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik kijk naar de foto van Lara en glimlach. Het is gelukt! Ze is van mij. Helemaal van mij. Het ging gemakkelijker dan ik had gedacht, maar dat geeft niet. Ik mag ook wel eens een meevaller hebben. Ik wrijf met mijn duim over Lara’s gezicht. Ze heeft pit, stribbelt soms wat tegen, maar ik denk dat ze niet zo snel domme dingen zal doen. Met een beetje dreigen en af en toe een harde aanpak zou ik haar binnen een paar maanden zover moeten hebben.
Als het goed is zijn haar vrienden niet naar haar op zoek, want ik weet zeker dat ik alles goed heb afgehandeld. Niemand van haar dronken vrienden heeft mij gezien, dus ook daar kan weinig mis gaan. Man, wat zijn dat zuipschuiten! Lara was de enige die geen alcohol dronk, maar waarom weet ik niet. Ze hoefde in elk geval geen BOB te zijn, want ze waren te voet vanuit het hotel gekomen. Ach, boeien. Ik heb haar en daar gaat het om. Tevreden knik ik naar het schermpje waar nog steeds de foto van Lara op staat, maar die ik nu wegklik om Joris te bellen.
’Joris, kerel, met mij!’ zeg ik euforisch.
‘En is het gelukt?’ vraagt Joris zonder om de zaken heen te draaien.
‘Jep! Het ging gemakkelijker dan ik had verwacht. Ze was zó naïef, bijna aandoenlijk gewoon.’
Joris lacht. ‘Fijn toch?’
‘Zeker. Ik stuur je zo alle gegevens door. Je weet wat je te doen staat.’ Ik tik ondertussen met mijn vingers op de tafel.
‘Zeker, baas. Komt in orde. Je hoort van me als alles rond is.’
‘Mooi. Thanks kerel! Tot snel!’
‘Yes, tot snel. En Nico…’
‘Ja?’ Ik luister afwachtend.
‘Geniet ervan.’
‘Doe ik, man! De groeten!’
‘Doei.’ Joris hangt op.
Met een glimlach kijk ik voor me uit. Niet te geloven dat het meteen de eerste keer raak was. Ik heb de verbouwing amper afgerond en nu al kan ik kijken of mijn architectonische hoogstandje in de praktijk ook gaat werken.
‘Zie je wel pa! Ik ben niet zo’n idioot als je altijd zei! Ik ben een slimme vent en ik kan alles bereiken wat ik maar wil!’ roep ik met een gebalde vuist terwijl ik omhoog kijk. ‘Klootzak!’ mompel ik er nog achteraan en drink dan in één teug mijn blikje bier leeg. Ik loop naar mijn jas en haal Lara’s portemonnee uit mijn jaszak. Eens kijken… Ah, hebbes! En deze. Ach kijk, een foto van haar met haar zusje. Oh, maar die komt goed van pas! Fijn dat ze erbij gezet heeft dat het haar zus is, scheelt weer een hoop zoekwerk. Prachtig gewoon hoeveel je kunt ontdekken over iemand door alleen maar hun portemonnee te bekijken. Pasjes, foto’s, bonnetjes… Ik kom van alles tegen. Om nog maar te zwijgen over sociaal media. Ik loop ik naar de laptop en klap hem open. Eens even Lara’s socials checken… Jep, het is zeker weten haar zus. O kijk, dat is die dronken gast die ik herken uit het café. En dit is haar ‘tegenwoordig’ beste vriendin. Een sissend geluid komt uit mijn mond. Vrienden… Joris komt denk ik het dichts bij wat ik een vriend zou noemen, maar eerlijk gezegd weet ik niet echt hoe het is om een vriend te hebben. Ik vertrouw Joris wel, maar of hij nou een vriend is? Meer een gast waar ik het goed mee kan vinden die klusjes voor me doet.
Mijn gedachte dwaalt af naar de brugklas. Ik was ‘die creep’ waar niemand ooit iets mee te maken wilde hebben. Het begon na de gymles, toen iedereen mijn grootste geheim had gezien. Ik wilde me niet omkleden, maar van de leraar móest ik van shirt wisselen voordat ik naar de gymzaal mocht en als ik dat niet deed moest ik naar de directeur. Die zou hij mijn vader dan bellen. Dat wilde ik niet, dus met veel tegenzin deed ik mijn shirt uit. Mijn klasgenootjes stonden met open mond te kijken naar de littekens op mijn rug en hebben me sindsdien met de nek aangekeken en maakte idiote grapjes. Mijn vuist balt zich automatisch als ik terugdenk aan deze tijd. Stelletje sukkels.
Ik zoek de dingen die ik nodig heb op, zet nog wat extra informatie en de link naar Lara’s socials in het bericht en stuur dan alles door naar Joris.
Zo, dat is klaar. Hm, het is al laat. Het was een lange en vermoeiende dag. Ik ga even een paar uurtjes bijtanken. Over een uurtje of vier vertrekken we weer. Dan rijden we het laatste stukje en dan kan het eindelijk écht van start gaan. Ik zet mijn wekker, pak een deken en een kussen uit de oude houten kast en installeer me op de bank.