Nico
Lachend schud ik mijn hoofd. Die meid durft! Ik wist niet wat ik moest verwachten, aangezien dit de eerste keer is dat ik dit doe, maar ik had minder tegengas verwacht als ik eerlijk ben. Niet dat ik het erg vind. In tegendeel. Ik geniet er eigenlijk wel van. Ergens vind ik dat vreemd, maar ergens begrijp ik het ook wel.
Ik loop ik naar de kamer en plof op de bank neer. Het was niet gemakkelijk geweest om Dennis te vinden en mee te krijgen, maar het was uiteindelijk gelukt. Toen ik zei dat ik een vriend van Lara was en ik hem iets belangrijks moest vertellen, kwam hij eindelijk mee. Hij leek erg bezorgd over Lara toen ik vertelde dat het om haar ging. Maar die eikel had mijn meisje pijn gedaan en niemand mag mijn meisje pijn doen.
Toen ik Dennis eindelijk bij de bewoonde wereld vandaan had gekregen, vertelde ik hem dat ik zijn ex ontvoerd had en wat ik met haar van plan was. Met grote ogen had hij naar me gekeken. Ik had hem een foto laten zien die ik genomen had toen Lara in mijn busje lag. Dennis was door het lint gegaan en noemde me een psychopaat. Hij dreigde naar de politie te gaan als ik hem niet zou vertellen waar Lara was. O, wat was hij kwaad. Hieruit maakte ik op dat hij nog veel meer om Lara gaf dan hij zelf wist.
Toen ik hem zei dat dat geen zin had om de politie te bellen, keek hij me vragend aan. Ik wees naar het busje dat tussen de struiken geparkeerd stond en op het moment dat hij zich omdraaide, gaf ik hem een klap met een dikke steen. Ik heb het laten lijken alsof hij met zijn hoofd op een steen was gevallen. Daarna was het a piece of cake. Ik heb twee haren van Lara op zijn lichaam geplaatst en wat huidcellen die ik bij Lara van haar arm had geschraapt onder zijn nagels gesmeerd.
De politie zal vast snel doorhebben dat er een verband is tussen de twee vermissingen en haar dan als verdachte opgeven.
Ik word uit mijn gedachten gerukt als mijn mobiel gaat.
‘Joris, vertel!’ zeg ik en luister aandachtig naar wat hij te zeggen heeft.
‘Haar jongere zus zit in een rolstoel…’
‘Interessant! Hoe komt dat zo?’ vraag ik nieuwsgierig. Joris vertelt me het hele verhaal. ‘Aha. Nou dat is alleen maar goed nieuws voor ons. Dit verloopt allemaal veel beter dan ik had kunnen wensen! We kunnen dit heel goed gebruiken!’
‘Inderdaad,’ zegt Joris bevestigend.
‘Gast, deze dame heeft pit, dat wil je niet weten! Ze heeft alweer ontsnappingspogingen gedaan.’
‘Wát? Meen je dat?’ Joris maakt een sissend geluid. ‘Maar goed dat je zo’n goed beveiligd fort gebouwd hebt.’
‘Precies!’ Ik lach hardop en pak ondertussen mijn zwarte boekje.
‘Je hebt haar toch niet weer een zichtbare wond bezorgd hoop ik? Zo blijf ik bezig.’
‘Geen zorgen,’ zeg ik lachend.
‘Oké, ik kom weer die kant op,’ zegt Joris.
‘Goed, ik zie je snel!’ Ik sla mijn boekje open.
‘De groeten!’ Joris verbreekt de verbinding. Ik blader naar de juiste pagina en begin te schrijven. Als ik klaar ben leg ik mijn pen tevreden neer.
Een zusje in een rolstoel. Hoe perfect kan alles verlopen? Tevreden zet ik de tv aan en kijk naar het nieuws. Daarna schakel ik over naar de camerabeelden die ik live kan volgen. Lara zit met opgetrokken knieën op haar bed heen en weer te schommelen. Ik kan het haast niet bevatten dat ze werkelijk in mijn huis zit. De kubus doet wat hij moet doen. Tot nu toe doet alles wat het moet doen. Ik knik tevreden met mijn hoofd, zap terug naar de nieuwszender en kijk wat er gaande is in de wereld terwijl mijn gedachten afdwalen. Lara was volgens mij nogal verrast toen ze de deur van de achterkamer opende. Ik had die blik op haar gezicht wel eens willen zien toen ze binnenkwam. Jammer dat ik dat niet heb gezien. Ach, als het zo doorgaat duurt het niet meer lang voor ze een tijdje in de achterkamer door kan brengen. Ze geeft niet snel op. Zou ze niet doorhebben dat dat haar alleen maar meer problemen oplevert of zou het haar niets kunnen schelen? Zou ze zó graag weg willen, dat ze kosten wat het kost steeds weer opnieuw zal blijven proberen te ontsnappen?
Ach, ik begrijp het ergens wel…