16.1 Nico
Met een glimlach om mijn mond loop ik naar mijn kantoortje. Geweldig, die reactie van Lara. Ze was helemaal de kluts kwijt tijdens het spel. Ergens had ik een beetje medelijden met haar, maar eigenlijk ook weer niet. Ik vond het heerlijk om de touwtjes in handen te hebben en haar reactie af te wachten.
Ik had wel verwacht dat ze deze volgorde aan zou houden, dus heel verrassend was dat niet, maar toch, het bleef leuk om naar te kijken. Ze hield haar ogen open toen ze het pistool op mij richtte. Het is duidelijk om wie ze het minste geeft. Daar moet ik wel verandering in zien te brengen. Ik moet haar laten inzien dat ik geen slecht mens ben. Dat ik geen slechte bedoelingen heb. Dat ik alleen maar wil dat ze samen met mij gelukkig zal zijn. Wij tweetjes voor altijd. Ze heeft alleen een harde aanpak nodig. Ik wil dat er een punt komt waarop we elkaar dusdanig goed vertrouwen dat het misschien niet eens meer nodig is om haar binnen dit huis op te sluiten. Ik wil met haar de wijde wereld in. Dingen zien en ontdekken. Reizen maken naar verre landen en gezellig met haar in een restaurantje eten. Misschien nemen we wel een hond. Paco noemen we hem dan. En onze kinderen zullen de mooiste kinderen van de wereld zijn. Een jongetje en een meisje. Het jongetje zal eerst geboren worden en drie jaar later het meisje. Ik zal een geweldige vader zijn en samen met ze koken, spelen en hen helpen met huiswerk. Misschien kunnen we ze wel thuisonderwijs geven! Dat lijkt me geweldig.
Peinzend kijk ik voor me uit. Ik moet wel zeggen dat ik me blijf verbazen over haar defensieve houding. Misschien moet ik haar nog wat harder aanpakken? Ze lijkt soms helemaal niet te zitten met het feit dat ze mishandeld wordt als ze niet luistert en dat vind ik interessant. Waarom zou dat zijn? Zit er een soort overlevingsdrang in haar die kosten wat het kost probeert om hier weg te komen? Zo slecht heeft ze het hier toch niet? Oké, die kubus is niet bepaald luxe, maar vanaf vandaag zal ze misschien van gedachten veranderen.
Ik pak mijn zwarte boekje uit de bovenste lade van mijn bureau en begin te schrijven. Zodra ik klaar ben klap ik het boekje weer dicht en berg het weer veilig op in de lade. Tevreden leun ik achterover in de stoel. Alles komt goed.