Nico
Ik kijk Joris na, die met Lara in de auto vertrekt. Heel even voel ik een steek van jaloezie, maar ik moet Joris op pad sturen met haar, dat is beter. Ik loop naar mijn kamer en maak de bovenste lade van mijn bureau open. Ik wil snel iets noteren in mijn boekje, maar wat ik nu zie liggen doet me weer terugdenken aan toen. Ik zucht diep. Het is zíjn schuld! Met een knal gooi ik de lade weer dicht en loop naar beneden waar ik me op de bank laat zakken.
Tom sprak me na het hele gebeurden in de achterkamer aan. Hij vond het onnodig dat ik Lara zo behandeld had, maar het lijkt wel alsof het haar niet uitmaakt wat ik met haar doe. Ze blijft zich verzetten. Joris heeft zich er niet over uitgelaten, maar ik kreeg het idee dat hij het deze keer met Tom eens was. Normaal gesproken zitten die twee niet zo snel op één lijn…
Ach, het is nu al gedaan. Ik ga proberen me een beetje in te houden, maar ze kan echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen als ze keer op keer blijft proberen te ontsnappen of zich blijft verzetten. Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat ik zoveel werk met haar zou hebben. Waarom legt ze zich niet gewoon neer bij het feit dat ze hier nooit meer weg komt? Dan hadden we dit hele gedoe nooit gehad. Dan waren we nu misschien wel iets leuks aan het doen voor de verandering. Misschien gingen we wel een mooie wandeling maken of ergens uiteten of zo. Ik kan echt niet wachten tot we op dat punt zijn gekomen, maar ik ben bang dat we nog een vrij lange weg te gaan hebben. Nou ja, ik heb gelukkig de tijd.
Eerst eens kijken hoe ze deze test gaat doorstaan. Zou ze weer proberen te vluchten? Ik moet zeggen dat ik wel haar volle aandacht had toen ik de naam van haar zusje liet vallen. Misschien moet ik Joris nog eens naar Nederland sturen. Als het haar niet uitmaakt om pijn te lijden, moet ik een andere manier bedenken om haar te laten luisteren. Maya kon wel eens de oplossing zijn…