Joris verschijnt in beeld. ‘Hallo Lara! Ben je er klaar voor? Zit je lekker?’ zegt hij in de camera. Ik zie een paar bomen en auto’s die voorbij rijden. Er komen mensen langs gelopen. Ik richt mijn aandacht op een huis dat me bekend voorkomt, maar ik weet zo snel niet waarvan. Het filmpje speelt verder. Er komen mensen in beeld. Het beeld hapert een beetje. Zodra het weer hersteld is, schrik ik.
‘Maya!’ roep ik uit als ik haar in beed zie. Ik kijk met grote ogen naar Nico. Hij lacht smerig. ‘Nee! Laat haar met rust!’ schreeuw ik woedend naar Nico terwijl ik opsta. Nico pakt me bij mijn pols en trekt me terug op het bed. Arme Maya! Ze mogen haar niets doen! Wat mis ik haar. Ik heb haar al zo lang niet meer gezien.
‘Is dit live?’ vraag ik Nico. Hij reageert niet. ‘Blijf met je poten van haar af!’ schreeuw ik.
‘Hij kan je niet horen hoor, schat.’ Nico frutselt wat aan mijn haar. ‘Het is je eigen schuld’ Hij grinnikt en blijft met mijn haar spelen.
‘Hou op! Laat me met rust!’ zeg ik kwaad en ik mep zijn hand weg.
Nico grijpt mijn haar vast en trekt mijn hoofd naar achteren. Hij komt met zijn gezicht boven me hangen.
‘Je hebt nogal eisen voor iemand die helemaal niks te zeggen heeft!’ Hij geeft nog een extra ruk aan mijn haar en laat het dan los.
‘Nico, alsjeblieft, doe Maya niks. Ze heeft niks gedaan. Straf mij maar, maar laat haar alsjeblieft met rust.’
‘Lara, dit ís jouw straf. Weet je nog dat je beloofd hebt dat je niks uit zou halen, omdat er anders iets met Maya zou gebeuren? Weet je dat nog? Hm?’ Nico kijkt me vragend aan. Hij heeft gelijk. Ik weet het, maar wil het niet toe geven. Ik laat mijn hoofd hangen. Wat heb ik toch gedaan? Ik had nooit van die bank af moeten komen! Ik had gewoon moeten blijven zitten zoals Joris mij bevolen had. Nu heb ik Maya in gevaar gebracht…
Het filmpje speelt ondertussen verder. Ik zie dat Joris steeds dichterbij Maya in de buurt komt. Mijn hart gaat steeds sneller en sneller kloppen.
‘Wat gaat hij doen? Nico?’ Ik wijs naar het scherm.
‘Luister maar…’
Ik kijk naar Joris die recht op Maya af loopt. Nu pas zie ik dat haar beste vriendin Lonneke erbij is.
‘Hallo dames,’ hoor ik Joris zeggen. Maya en Lonneke kijken op, ‘Mag ik jullie misschien een gekke vraag stellen?’ Ik zie dat Maya en Lonneke elkaar aankijken.
‘Ehm ja,’ antwoord Maya tenslotte. Bij het horen van haar stem gaat er een raar gevoel door mijn lijf. Wat heb ik haar al lang niet meer gehoord of gezien!
‘Ik ben Sjors en dit is Berend, mijn cameraman voor vandaag . Ik werk samen met een kledingmerk dat zich specialiseert in kleding voor sterke vrouwen die een en ander hebben meegemaakt en nu ben ik op zoek naar nieuw talent. We zijn de straat op gegaan om te kijken of we mensen konden ontmoeten die een niet zo standaard leven leiden, omdat ze iets bijzonders meegemaakt hebben. Volgens mij heb jij ook al een en ander meegemaakt, klopt dat?’ Joris knikt naar Maya, die in haar rolstoel zit.
‘Ja, dat klopt…’ zegt Maya aarzelend en ze kijkt naar Lonneke. ‘Ik heb een ongeluk gehad,’ zegt ze en ze knikt in de richting van haar been. Als ze de woorden uitspreekt zie ik alles weer voor me. De auto, Maya, de klap…
‘Zou je eventueel interesse hebben om model te staan voor de nieuwe kledinglijn?’ vraagt Joris.
Ik zie Lonneke verbaasd opkijken. Maya ziet haar reactie ook en lacht.
‘Ik?’ vraagt ze een beetje onzeker? Ik weet dat ze altijd een beetje opkijkt tegen Lonneke. Maya zegt dat de mannen altijd voor Lonneke vallen omdat ze zo belachelijk knap is. Haar zien ze nooit staan, of ja zitten, zegt ze dan. Humor heeft ze gelukkig nog steeds. Toch heb ik haar wel honderd keer verteld dat het niet waar is, maar ik gok zo dat ze het wel leuk vindt dat Joris haar nu alle aandacht schenkt. Dat zou niet erg zijn als Joris niet Joris was…
Joris gooit zijn charme en in de strijd en flirt een beetje met Maya.
‘Doe het nu maar gewoon,’ hoor ik Lonneke zacht zeggen. Maya schiet in de lach. Nee! Doe het niet!
Maya haalt haar schouders op en glimlacht vriendelijk naar Joris. Nee, zeg het niet! Zeg niet dat je het doet! Zeg het niet, alsjeblieft.
‘Oké,’ zegt Maya een beetje verlegen.
‘Ah, super!’ Joris geeft Maya een hand. Ze straalt. ‘Zou ik misschien alvast een foto mogen maken zodat ik die kan doorsturen naar mijn zakenpartner?’ vraagt Joris. Ik ben eerlijk gezegd verbaasd over zijn toneelspel. Hij komt verdomd geloofwaardig over. Maya stemt in.
Joris maakt een foto van Maya. ‘Dank je wel hoor! Ik weet zeker dat mijn partner uit zijn dak gaat als hij de foto’s ziet! Zeg, heb je soms zin om iets met mij te drinken? Dan zouden we een en ander even kunnen doorspreken. Ik trakteer natuurlijk en jij mag zeggen waar je heen wilt.’
‘Joris! Ga weg! Laat haar met rust!’ roep ik. Ik weet dat Joris me niet kan horen, maar toch… ‘Niet doen Maya! Niet doen! Ga niet met hem mee!’ De spanning in mijn lijf is bijna ondraaglijk.
‘Eh, ja. Oké, dat is goed,’ hoor ik Maya voorzichtig zeggen.
‘Super!’ Joris glimlacht. Hij is bezig Maya om zijn vinger te winden en het lukt hem nog aardig ook, helaas. Het beeld valt weg en er is alleen nog maar geluid te horen.
‘Joris! Ik zweer het, blijf van haar af! Anders…’ roep ik. Ik krijg van Nico niet de kans om mijn zin af te maken.
‘Anders wat? Hè? Jij, Lara, hebt jezelf en je zusje in de nesten gewerkt. Dat heb je helemaal aan jezelf te danken. Het is dus nergens voor nodig om te dreigen. Alles wat er nu gaat gebeuren is je eigen schuld Lara. Onthoud dat maar goed.’ Het is stil. Ik kijk naar Nico. Ik haat hem, maar hij heeft gelijk… Ik heb me niet aan de regels gehouden en nu hebben ze Maya gevonden en gaan ze haar misschien wel iets aan doen.
‘Waar wil je heen… Hoe heet je eigenlijk?’ klinkt het uit de tablet.
‘Maya.’
‘Waar wil je heen, Maya? Zeg het maar. Als je wilt mag je met me mee rijden in de auto.’ Ik hoor Maya en Lonneke giechelen.
‘Eh, ik weet het niet.’ Maya klinkt een beetje verlegen.
‘Ken je die zaak daar langs de grote weg. Hoe heet hij ook alweer?’ Joris doet alsof hij nadenkt. Ik weet al wat hij bedoelt, maar vraag me af hoe hij weet wat er allemaal in ons dorp te vinden is.
‘Cake van Jake?’ vraagt Maya.
‘Ja! Juist! Die bedoel ik. Heerlijke cake hebben ze daar vind je niet?’
‘Ja, ik ga…’ Maya stopt met praten en slikt even. ‘Ging… er vaker met Lara heen.’ Ik hoor teleurstelling in haar stem.
‘Wie is Lara als ik vragen mag? Een vriendin?’
Ik bal mij vuisten. De vuillak!
‘Eh, dat is mijn zus. Ze is al enige tijd… vermist…’ Maya klinkt verdrietig. Mijn hart is zojuist gebroken.
‘Och, wat erg. Als je liever ergens anders heen wil moet je het zeggen, hoor’ zegt Joris alsof hij meeleeft met haar. Wat een toneelspel.
‘Nee, nee. Het is prima,’ zegt Maya.
‘Gezellig!’ hoor ik Joris zeggen. ‘Kan ik je een lift aanbieden?’ vraagt hij. ‘Je rolstoel past er met gemak in.’
Shit. Dit gaat fout! Ga niet met hem mee Maya, alsjeblieft, doe het niet! Het geluid hapert en ineens hoor ik niets meer. Ik kijk Nico vragend aan. ‘Wat gebeurd er?’
‘Dat was het voor nu,’ zegt hij lachend en hij klapt het hoesje dicht.
‘Wat? Ik spring op en kijk hem ongelovig aan. ‘Wat gaat hij met haar doen?’ vraag ik met een schelle stem. Ik heb het bloedheet gekregen en voel adrenaline door mijn lichaam vloeien.
‘Geen idee…’ zegt Nico sarcastisch en hij haalt zijn schouders op.
‘Klootzak! Je weet het wel! Ik…’ Ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken. Nico staat op en grijpt me bij mijn shirt. ‘O ja, dat weet ik maar al te goed.’ Zijn neus raakt de mijne bijna. Ik voel zijn warme adem op mijn huid. Zijn ogen kijken me doordringend aan. ‘Dat is het leuke van dit alles. De controle ligt in mijn handen, Lara. In mijn handen!’ Hij trekt aan mijn shirt waardoor ik nog dichter bij hem kom en ik draai mijn hoofd weg. ‘Kijk me aan!’ roept hij. Zijn stem dringt door tot op mijn botten. Met tegenzin kijk ik hem aan. ‘Jij, Lara… Jij… bent niets! Je begrijpt het geloof ik nog steeds niet. Jij behoort aan mij toe. Ik ben alles wat je nog hebt. Alles. Ik ben jouw wereld. Ik bepaal de regels. Ik bepaal wat je eet, wanneer je slaapt, wat je aantrekt, wat je doet en wie je bent. Dat bepaal ik!’ Nico heeft zijn ogen samengeknepen. ‘Maar als jij denkt dat je die regels kunt breken, dan zitten daar gevolgen aan vast. Ik heb het al vaker gezegd, maar nu is het tijd om daad bij het woord te voegen en je lieve kleine zusje erbij te betrekken. Misschien is ze al lang dood… Misschien ook niet, dat weet je niet. Alleen ik weet dat. Ik! En jij komt daar alleen achter als je precies doet wat ik zeg. Dus als ik zeg dat je nergens heen kunt, dan is dat verdomme ook zo!’ Nico is inmiddels aan het schreeuwen en ik voel me met de seconde kleiner en machtelozer worden. Ik weet dat hij gelijk heeft en sla mijn ogen neer. Alles is anders nu hij Maya er echt bij betrokken heeft. Ergens had ik het natuurlijk altijd wel in mijn achterhoofd zitten, maar de drang om te ontsnappen was zo groot dat ik het wegstopte. Misschien geloofde ik hem zelfs niet eens, hoe naïef ook, want hij heeft al twee mensen vermoord. Een traan rolt over mijn wang. Ik slik moeizaam en kijk Nico met waterige ogen aan.
‘Het spijt me, Nico…’ zeg ik huilend. ‘Het spijt me echt, maar laat Maya er alsjeblieft buiten…’ Ik leg mijn hand op zijn arm als teken dat ik het echt meen. ‘Alsjeblieft?’
Nico legt zijn andere hand op de mijne. ‘Lara, het is te laat.’
‘Maar…’ Verward kijk ik hem aan.
‘Het is te laat,’ herhaalt Nico rustig. Het is doodstil in de kubus, op mijn hoge, snelle ademhaling en Nico’s langzame, zware ademhaling na.
Mijn ogen flitsen heen en weer. Mijn brein draait op volle toeren, maar tegelijkertijd kan ik niet nadenken.
‘H-hoe bedoel je?’ Ik kijk Nico met grote ogen aan. ‘Wat is te laat?’
Nico kijkt me aan met een blik die ik nog niet eerder gezien heb. Hij zegt helemaal niets, hij kijkt me strak aan. Hij lacht niet, hij schreeuwt niet, hij slaat niet. Hij doet helemaal niets. Hij wacht totdat ik besef waar hij het over heeft. Ik besef het. Mijn mond valt open. Tranen rollen non-stop over mijn wangen. Langzaam laat ik Nico’s arm los. Mijn hand valt slap naar beneden. Nico’s greep wordt losser tot hij uiteindelijk mijn shirt loslaat. Ik neem een grote hap adem en kijk hem ontdaan aan en begin langzaam met mijn hoofd te schudden.
Nee! Nee, nee, nee! Ik schud heviger met mijn hoofd. Dit kan niet. Dit kan niet waar zijn! Nico liegt! Ik zet een paar stappen naar achteren, tot ik het glas van de kubus voel. Nico kijkt me nog steeds aan zonder verder iets te zeggen. Zijn handen hangen langs zijn lichaam. Zijn gezicht staat serieus.
‘Nee…’ zeg ik zacht. ‘Je liegt.’ Met moeite krijg ik de woorden over mijn lippen.
Nico zet een stap dichterbij en steekt zijn handen in zijn zakken. Hij zucht.
‘Lara…’ Nico schudt met zijn hoofd. ‘Ik hoop dat je nu begrijpt dat ik het meen. Accepteer het maar gewoon,’ zegt hij en hij tilt mijn kin op. Ik kijk hem door mijn betraande ogen aan.
‘Maar…’ Ik sla mijn ogen neer. Nico schudt nogmaals met zijn hoofd. Dan laat mijn kin weer los en ik laat mijn hoofd hangen. Ik hoor Nico’s voetstappen verdwijnen en de deur van de kubus dichtgaan. Piep.
In mijn hoofd hoor ik alleen maar ruis.