In mijn achterhoofd heb ik er altijd rekening mee gehouden dat ik mijn plan niet helemaal zou kunnen voltooien. Ergens wist ik misschien wel dat ik er niet mee weg ging komen, maar dat gevoel heb ik genegeerd. Dat er zo snel een einde aan deze reis zou komen had ik niet gedacht. Ik genoot zo van Lara, van elke seconde. Ze was alles wat ik nog miste en ze voldeed aan mijn stoutste dromen. Ja, ik moest af en toe wel erg veel geduld met haar hebben en misschien was het makkelijker geweest als ze iets minder dwars had gelegen, maar ik vond het ook wel weer iets hebben om haar te betrappen op een fout en haar daarop af te rekenen. Ze was gewoon hardleers. Het doel was dat ik haar geen pijn meer zou hoeven te doen en dat ze van me zou houden. Gewoon uit haarzelf. Dat ik liefde kon ervaren zonder dat er dwang in het spel zat. Dat was alles wat ik haar moest leren. Liefde voor mij ontwikkelen. Dat is alles wat ik wilde. Alles wat ik nodig had. Het was datgene dat ik mijn hele leven al gemist had.
Lara had mijn grootste geheim ontdekt. Ik had nooit de deur open moeten laten staan… Alleen Joris weet wat er zich vroeger allemaal in mijn leven heeft afgespeeld en dat had ik zo willen houden. Ik weet niet hoeveel Lara gelezen heeft, maar ze wist in elk geval wel dat mijn vader losse handjes had en verantwoordelijk was voor de dood van mijn moeder. Of ze alle andere dingen ook gelezen heeft weet ik niet. Misschien wel? Kwam ze daarom zeggen dat ze begreep dat het misschien wel begreep? Zou ze mijn diepste geheimen kennen?
Ik besef me dat de politie het boekje als bewijs zal gebruiken. Misschien kan mijn advocaat zorgen voor strafvermindering als duidelijk wordt hoe mijn jeugd eruit zag. Ik kan er niets aan doen dat ik zo geworden ben zoals ik ben. Het is de schuld van mijn vader. Sommige mensen zullen me een monster vinden, maar ik weet niet beter.
Mijn gedachten dwalen af naar Sam, de bruine beer en ik besef me dat ik hem voorlopig kwijt ben. Hij heeft me al die jaren bijgestaan. Van mijn jeugd tot nu. Hij kent mijn diepste geheimen en angsten. Ook mijn grootste angst, om alleen te eindigen. Mijn moeder werd uit mijn leven gerukt en daarna heb ik nooit meer liefde gekend. De jaren nadat ze weg was heeft mijn vader me met regelmaat flink toegetakeld. Lara had gelijk. Hij heeft me met een mes bewerkt op de plekken waar ik haar ook pijn gedaan had. Ik wilde weten of zij ook zoveel pijn zou voelen en of ze het mij misschien kon vergeven. Mijn vader heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Een mens waar niemand ooit van zal houden. Een monster… Dit was een wanhoopspoging. Ik dacht dat als ik een metgezel zou vind zij misschien van me kon houden en mijn eenzaamheid zou kunnen laten verdwijnen, maar het tegendeel is waar. Lara haatte me waarschijnlijk. Waarom zou ze anders keer op keer hebben geprobeerd om te ontsnappen? Ik zucht diep. Het heeft geen zin meer. Het hoofdstuk is afgesloten.
De deuren van de ambulance worden dichtgesmeten en ik voel me eenzamer dan ooit. Ze heeft me verraden. Ze heeft ervoor gezorgd dat ik achter de tralies zal belanden. Voor hoe lang weet ik niet, maar o wee als ik vrij kom… Ik zal haar vinden en haar een lesje leren…