11 maanden later
Een vrolijke melodie klinkt zacht door mijn kamer en heel langzaam open ik mijn ogen. Ik staar naar de groene cijfertjes van mijn wekkerradio. Het is kwart over acht. Tijd om op te staan. Vandaag wordt een spannende, maar ook speciale dag.
Ik rek me uit en sla mijn dekbed naar achteren. Mijn benen zwaai ik over de rand van het bed. Ik kijk naar de donkerrode streep die op mijn bovenbeen staat gemarkeerd. Littekens die me telkens weer aan Nico herinneren. Er is tot nu toe nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan Nico heb gedacht. Eveneens als aan Tom. Ik droom vaak over hen. Vannacht had ik gelukkig een mooie droom over Tom, maar vaak zijn het ook nachtmerries over Nico. Vannacht droomde ik dat Tom dood was, maar toch ook niet. Hij kwam me vertellen dat ik goed gehandeld had en dat hij trots op me was. Toen ik zijn hand wilde vastpakken lukte dat alleen niet. Het was alsof hij een geest was. Daarna bevond ik me ineens op de steile helling achter Nico’s huis. Ik was eerst bang geweest, maar toen ik goed om me heen keek, was Nico’s huis helemaal nergens te bekennen. Ik kon gaan en staan waar ik maar wilde en liep via het bos naar het dal en stond onder aan de voet van Henri. Ik keek omhoog en zag Tom staan. Hij lachte naar me en stak zijn duim op. Ik zwaaide naar hem en toen werd ik gewekt door de wekker.
Ik glimlach even als ik terug denk aan de droom. Ik steek allebei mijn armen de lucht in en rek me nogmaals uit. Een grote gaap ontsnapt uit mijn mond.
‘Let’s go!’ zeg ik tegen mezelf en ik spring op. Ik pak de kleren die ik gisteravond al klaar had gelegd en neem ze meer naar de badkamer.
Onder de douche zing ik Fields of Gold, het liedje dat ik de laatste elf maanden zo ongeveer elke dag gezongen heb. Het werd gedraaid op de begrafenis van Tom.
Na het douchen eet ik mijn ontbijt, poets mijn tanden en pak mijn handtas. Precies op dat moment hoor ik Pien toeteren.
‘Goedemorgen!’ zegt Pien vrolijk als ik instap.
‘Goedemorgen!’ Ik trek het portier dicht en maak mijn gordel vast.
Pien laat een hand op het stuur rusten en de andere legt ze op mijn schouder. ‘Ben je er klaar voor?’ vraagt ze terwijl ze me onderzoekend aankijkt.
‘Ik denk het wel,’ zeg ik en ik voel nu pas de spanning opkomen. Ik glimlach naar haar. ‘Ik heb jou bij me, dus het komt allemaal goed!’
Pien laat mijn schouder los en legt haar hand op de pook. Ze schakelt naar de eerste versnelling en rijdt rustig de straat uit. Ze zegt niet veel. Pien is geen ochtendmens en dat maakt dat ik het nog meer waardeer dat ze met me mee gaat.
We moeten een dik uur rijden. Na een minuut of twintig begint Pien echt wakker te worden en komen er steeds langere gesprekken op gang.
‘Ik ben zó trots op je,’ zegt ze als we bijna op onze bestemming zijn aangekomen. ‘Echt waar! Ik vind het ongelofelijk dat je dit allemaal voor elkaar hebt gekregen! En dat op zo’n korte termijn.’ Pien kijkt even opzij en glimlacht. ‘Je bent een powervrouw!’
Ik snuif lachend en schud met mijn hoofd. Een powervrouw… Zo zie ik het niet, maar ik heb de laatste maanden wel keihard gewerkt om dit te bereiken.
‘Niet veel mensen zullen het je nadoen, hoor!’ zegt Pien om nogmaals te laten blijken dat ze het echt bijzonder vindt.
‘Ach…’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik had die aantekeningen toch liggen en ik wilde mijn leven omgooien…’ In gedachte zie ik mezelf zitten op het voeteneind van het bed op mijn kamer bij Nico. Vanuit daar kon ik Henri net zien.
‘We zijn er!’ zegt Pien triomfantelijk en ze parkeert de auto op een parkeerplek bij het grote, witte gebouw. ‘Ik ben geloof ik zenuwachtiger dan jij, als ik dat zo zie!’ zegt ze als ze naar me kijkt. Ik glimlach naar haar.
We lopen het gebouw binnen en ik meld me aan de receptie.
‘Hallo, Ik ben Lara en ik…’ Ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken, want de receptioniste vliegt overeind en pakt mijn handen vast.
‘Lara! Wat een eer om je te ontmoeten. Je bent echt de sterkste vrouw die ik ooit ontmoet heb. Ik heb zoveel respect voor je. Het is vreselijk wat je meegemaakt hebt, maar je hebt het omgezet in iets magnifieks!’ Ze lacht haar rechte, witte tanden bloot. ‘Mevrouw Verduin komt jullie zo halen!’ zegt ze voordat ik iets kan zeggen en ze laat mijn hand weer los. Ik kijk naar Pien die me met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt en haar schouders ophaalt. De receptioniste tikt iets op haar computer en geeft Pien en mij vervolgens een pasje dat aan een keycord hangt. ‘Dan weet iedereen dat jullie ook backstage mogen komen,’ verklaart ze. Pien en ik knikken bevestigend.
‘Lara!’ hoor ik een vrouwenstem achter me zeggen. Automatisch draai ik me om. Een vrouw met een gigantische bos blond, krullend haar komt op haar hoge hakken naar ons toe. Ze steekt haar hand naar me uit. ‘Ik ben Risha Verduin. Welkom!’ Haar enthousiasme werkt aanstekelijk. Ik wordt helemaal blij van haar. Ik geef haar mijn hand en ook Pien stelt zich voor. ‘Kom dames, deze kant op, dan ga ik jullie even rondleiden.’
Een half uur later zitten we in de kantine met een kop thee en een donut. ‘Over een half uur worden jullie bij de dames van Hair and Make-Up verwacht. Je kunt precies aangeven waar jullie je gemakkelijk bij voelen. Ik wil dat je gewoon helemaal jezelf kunnen zijn. Goed?’ Risha kijkt ons om beurten vragend aan.
Ik knik. ‘Komt goed,’ stel ik haar gerust.
‘Daarna gaan we een soort generale repetitie doen, gevolgd door de lunch en om twee uur gaan we live. De vaste onderdelen van de show zijn een klein beetje ingekort, zodat we alle tijd hebben voor jou, Lara.’ Risha klinkt trots. Ik glimlach dankbaar. ‘Goed, dan laat ik jullie dames nu even alleen. Jullie weten nog waar je Hair and Make-Up kunt vinden?’ Rish kijkt me vragend aan.
‘Ja, tweede verdieping, eerste deur naast de lift,’ zeg ik zelfverzekerd.
Risha steekt lachend haar duim op en ik kijk naar haar net iets te lange en te fel gelakte nagels. ‘Dat komt helemaal goed met jullie, dat heb ik al lang gemerkt!’ Risha staat op. ‘Tot straks dan!’
‘Tot straks!’ zeggen Pien en ik in koor. Als Rish de kantine uitloopt kijkt Pien me van opzij aan. Ik schiet in de lach. Ze was helemaal overrompeld toen Risha haar tijdens de rondleiding vroeg of ze ook een paar minuten in de show zou willen meepraten. Pien wist niet was ze moest zeggen en na een beetje aandringen van mijn kant zei ze uiteindelijk ja. Risha beloofde haar dat het maar een paar minuutjes zouden zijn.
We drinken onze thee op en dan begeven we ons richten Hair & Make-Up.
De generale repetitie, zoals ik het maar noem, ging goed. Het was wel vreemd om mijn verhaal te doen in een ruimte waar nog niemand aanwezig was, behalve de crew.
‘Ben je er klaar voor?’ vraag Pien, die al tien keer heen en weer gelopen is in de kleedkamer.
‘Ja, ik ben er klaar voor. Ik heb wel een beetje kriebels, maar het zijn goede kriebels.’
‘Oké,’ zegt Pien en ze friemelt aan haar vingers.
‘Ben jij er klaar voor?’ vraag ik lachend aan haar. Ze stopt met ijsberen en kijkt me aan.
‘Ik zal wel moeten, hè?’ Pien lacht zenuwachtig. ‘Ik ben nog nooit op TV geweest!’
‘Ik ook niet!’ zeg ik en geef Pien een zoen op haar wang. ‘Kom op! We gaan hier vandaag een bijzondere dag van maken!’ zeg ik en ik omhels Pien stevig.
‘Dames, zijn jullie klaar?’ Er komt een klein mannetje met een zwart T-shirt waarop Crew staat afgebeeld de kleedkamer binnen. ‘Over vijf minuten gaan we live!’ Hij gebaard dat we mee moeten lopen, dus dat doen we. Pien en ik lopen hand in hand achter de kleine man aan. ‘Jullie mogen hier even wachten,’ zegt hij. ‘Zodra Risha jullie naam roept mogen jullie via dit trapje het podium op en dan komen jullie achter het gordijn het decor op.’
‘Goed, dankjewel,’ zeg ik en ik geef Pien een kneepje in haar hand. Ze lacht zenuwachtig.
Niet veel later is het zover.
‘Dames en heren. Vandaag hebben wij een zeer speciale gast in de uitzending. Ze is speciaal voor Praat van de Dag hierheen gekomen, samen met haar beste vriendin, om voor het eerst sinds haar bevrijding te praten over wat haar overkomen is, hoe ze een hel overleefde en hoe ze haar situatie gebruikte om een boek te schrijven. Dames en heren, hier is Lara van Teil, en haar vriendin Pien Stolp!’
Er klinkt een applaus. Bij de repetitie was een klapband gebruikt, maar ik hoor dat er nu echte mensen in de studio zitten. Ik ben toch zenuwachtiger dan ik dacht. Ik kijk Pien aan en knik. We lopen hand in hand het podium op. Als we achter het gordijn van het decor het podium oplopen wordt er gejuicht. Ik ben helemaal overdonderd door de mensen die allemaal gaan staan en enthousiast klappen. Er heeft zelfs iemand een spandoek gemaakt met Super Lara en het teken van Superman eronder. Ik lach.
We komen bij de grote bank en Risha verwelkomt ons allebei met een hand en een kus op de wang.
‘Welkom dames. Wat fijn dat jullie er zijn! Neem plaats,’ zegt ze en ze gebaard naar de bank achter ons. Pien en ik gaan zitten. Het publiek volgt ons voorbeeld. Heel even neem ik de tijd om alle indrukken op me in te laten werken. Ik vang de blikken van een paar mensen in het publiek en lach vriendelijk naar hen.
‘Lara en Pien, nogmaals, wat fijn dat jullie er zijn!’ Risha knikt beleefd en wisselt haar kaartjes die ze in haar hand heeft.
‘Lara,’ begint ze rustig. ‘Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe ontzettend moedig ik het van je vind dat je hier nu bent. Je hebt behoorlijk wat meegemaakt en op de een of andere manier heb je dit om weten te zetten in een prachtig…’ Ze stopt met praten en denkt na. ‘Nee, dat is niet het juiste woord…’ Ze schudt met haar hoofd. ‘Ik moet zeggen: een aangrijpend en tegelijkertijd schokkend verhaal.’ Risha kijkt me afwachtend aan.
‘Ja… Dat klopt,’ zeg ik en knik bevestigend.
‘Je bent wekenlang voorpagina-nieuws geweest hier in Nederland, maar ook in Zwitserland.’
‘Inderdaad.’ Ik knik nogmaals.
‘Ik zou me kunnen indenken dat je, na wat jij allemaal hebt moeten doorstaan, jezelf het liefste thuis zou willen opsluiten en niet meer buiten zou willen komen.’ Risha kijkt me weer aan.
‘Ja,’ zeg ik met een korte lach. ‘De eerste tijd heb ik dat ook gedaan.’ Ik kijk dankbaar naar Pien en knik naar haar. ‘De eerste paar dagen ben ik bij Pien in huis geweest en ze heeft me verzorgd. Ik wilde -behalve haar en mijn zusje – verder niets of niemand zien.’
‘Dat kan ik best begrijpen.’ Risha richt haar op Pien. ‘Pien, kun jij misschien vertellen hoe Lara er aan toe was toen ze bij je verbleef?’
Pien kijkt me vluchtig aan en schuift een beetje naar voren op de bank.
‘Eh, ja… Ik eh… Ze was…’ Pien denkt na. ‘Gebroken.’ Er ontsnapt een diepe zucht en ik zie dat ze het moeilijk heeft. ‘Ze was een gebroken vogeltje.’ Pien veegt een traan van haar wang. Ach wat heb ik met haar te doen. Ze heeft het ook niet makkelijk gehad. ‘Elke nacht werd ze huilend wakker en wist ze niet waar ze was. Het was vreselijk om haar zo te zien.’ Haar stem slaat over. ‘Ik voelde me zo machteloos en tegelijkertijd ontzettend kwaad. Kwaad op degene die haar dit hadden aangedaan.’ Pien veegt nog een traan weg.
‘Dat kan ik me voorstellen, ja,’ zegt Risha bevestigend. ‘Wat deed je om haar te kalmeren?’
‘Die eerste week hebben we samen in mijn bed geslapen. Ze wilde niet alleen zijn. Als ze huilend en schreeuwend wakker werd, hield ik haar vast en probeerde ik haar zo snel mogelijk te kalmeren. Pas als ze helemaal wakker was en doorhad dat ik het was, kon ze rustig ademhalen. Het was zo heftig om te zien en ik wilde zo graag dat ik meer voor haar kon betekenen, maar dat ging niet.’ Pien veegt met een bevende hand nog een paar tranen weg.
‘Je hebt alles gedaan wat je kon, Pien en daar ben ik je dankbaar voor,’ zeg ik en ik knijp kort in haar hand.
Risha richt zich tot mij. ‘Lara, kun jij beschrijven hoe je je voelde in die periode dat je bij Pien verbleef?’
Ik sluit even mijn ogen en zie weer voor me hoe ik schreeuwend wakker word. ‘Nou, ik herinner me vooral de nachtmerries nog. Elke nacht had ik meerdere nachtmerries en ik werd badend in het zweet wakker. Vaak sloeg ik wild om me heen.’ Ik kijk naar Pien en schiet in de lach. ‘Ik heb Pien zelfs een keer een bloedneus bezorgd tijdens een van die wilde dromen.’
Pien schiet ook in de lach. ‘Ze heeft een verdomd goede rechtse!’ zegt Pien droog. Risha en ook het publiek moeten lachen.
‘Ik was blij dat Pien me zo goed verzorgde,’ ga ik verder. ‘Ik was een hoopje ellende. Nico had me wekenlang mishandeld, waarvan een aantal keer behoorlijk heftig.’ Ik voel de streep op mijn rug branden terwijl ik het vertel.
Risha wisselt weer van kaartje en slaat haar benen over elkaar. ‘We hebben foto’s die genomen zijn net na je bevrijding. Ze zijn gemaakt door een arts. Mogen we deze foto’s aan de kijkers laten zien?’ vraagt Risha op een respectvolle manier. We hebben dit ook geoefend. Ik heb er geen moeite mee om mensen te laten zien wat er met mijn lichaam is gebeurd, al zal ik niet ontkennen dat ik er moeite mee heb om ze in het openbaar te laten zien. Vooral afgelopen zomer merkte ik dat ik me liever bedekte zodat de plaatsten waar Nico me toegetakeld had niet zichtbaar waren. Op een foto kan ik er gek genoeg wel tegen en durf ik het wel te laten zien.
‘Ja dat mag.’ Ik knik.
Risha richt zich direct tot de camera en het publiek. ‘Ik moet er even bij vermelden dat deze beelden als schokkend kunnen worden ervaren, dus houdt jonge kinderen uit de buurt of als u er zelf niet goed tegen kunt moet u even een kopje thee gaan zetten,’ zegt Risha rustig. Daarna draait ze zich naar het beeldscherm. Er verschijn eerst een foto van mijn gezicht. Nu ik zo naar die foto kijk, bedenk ik me dat ik er erger uitgezien heb. Vooral in het begin, toen Nico me flink had toegetakeld. Dit is een paar weken later. Toch hoor ik een paar mensen in het publiek geschrokken geluiden maken en zie ik een aantal mensen een hand voor hun mond slaan. De volgende foto komt in beeld. Het is mijn rug. Ik geef toe, die snee heeft me de meeste last bezorgd. Hij heelde niet goed en was gaan ontsteken, daar heeft Nico verder niets aan gedaan, ondanks dat Joris het waarschijnlijk goed had kunnen behandelen.
Een donkerrode streep loopt van mijn schouder schuin naar beneden richting mijn onderrug. Er komen verontrusten geluiden uit het publiek. Als laatste volgt er een foto van de voorkant van mijn hele lichaam. Ik draag mijn ondergoed, maar verder is er niets bedekt. De snee op mijn bovenbeen, buik, arm en gezicht zijn goed te zien. Ik kijk het publiek in en zie bij een paar mensen tranen over hun wangen rollen. Ik begrijp dat dit schokkende beelden zijn voor sommige mensen.
‘Jeetje, Lara…’ zegt Risha. Ik zie ineens iets in haar blik wat ik straks niet gezien heb. Het is medelijden. Waarom het nu ineens bij haar binnenkomt weet ik niet. Het zijn dezelfde foto’s als bij de repetitie.
‘Ik weet het,’ zeg ik om haar even de tijd te geven om bij te komen. ‘Het zijn geen mooie foto’s, maar ik kan er wel naar kijken.’
‘Deze foto’s tonen wel aan dat je het zwaar te verduren hebt gehad. Zou je ons daar iets over kunnen vertellen of wil je dat liever niet?’ vraagt Risha.
Ik knik en kijk even naar Pien. Ik ben toch wel blij dat ze erbij is, want ik merk dat ik nu toch een beetje gespannen wordt. Ik heb mezelf beloofd dit door te zetten, want de wereld moet dit weten, maar het is moeilijk, nu ik de beelden weer gezien heb en ik er hier over zit te praten komen ook de beelden in mijn gedachten weer terug. En de pijn…
‘Als je het er liever niet over hebt begrijp ik dat,’ zegt Risha als het even stil blijft van mijn kant uit.
‘Nee, ik wil dat iedereen het weet,’ zeg ik uiteindelijk. Pien pakt mijn hand vast en lacht kort naar me. Haar blik vertelt me dat ik het kan. Ik glimlach snel terug en slik. Oké, hier gaan we dan…
Een half uur nadat ik begonnen ben met praten, is mijn verhaal af. Ik heb geprobeerd het zo kort mogelijk te houden. Natuurlijk stelde Risha af en toe vragen en dus moest ik soms wat meer vertellen of van mijn verhaal afwijken, maar dat vond ik niet erg. Ik ben erg opgelucht dat ik mijn verhaal heb gedaan.
Het publiek zat aan hun stoel gekluisterd en luisterde bijna ademloos. Af en toe zag ik iemand een traan wegvegen.
Pien is al die tijd bij me blijven zitten en we hebben elkaars hand niet meer los gelaten. Bij de stukken waar ik het zelf nog een beetje moeilijk had, heb ik haar hand geloof ik behoorlijk fijn geknepen, maar ze gaf geen kik. Ze was er voor me. Precies zoals toen ik bevrijd was. Zonder haar was ik nu waarschijnlijk opgenomen in een inrichting.
Natuurlijk heb ik ook heel veel hulp gehad van de psycholoog waar ik bij geplaatst was nadat de politie me uit handen van Nico had bevrijd. Het heeft maanden geduurd voordat ik de straat op durfde, want ik was bang dat ik ontvoert zou worden. Elke man die me aankeek gaf me een onveilig gevoel. Daarbij kwam nog het feit dat ik een litteken op mijn gezicht had zitten en dat maakte me erg onzeker. Het zorgde er juist voor dat mensen naar me keken, zelfs al wisten ze niet dat ik dat meisje was dat uit de bergen in Zwitserland gered was.
‘Wat een verhaal, Lara,’ zegt Risha. ‘Ik heb heel veel respect voor je dat je hier durf te zitten en dit met iedereen durft te delen.’
‘Ik wil gewoon dat mensen weten wat er is gebeurd, zodat er geen verhalen rondgaan die niet waar zijn.’
‘Is dat ook de reden waarom je een boek hebt geschreven?’ vraagt Risha terwijl ze het boek naast haar van een tafeltje pakt en in beeld houdt.
‘Ja. Ik wil dat mensen mijn versie van het verhaal horen, aangezien er al verschillende verhalen rondgaan. Ik wil dat ze weten wat er gebeurd is. Ik wil ook dat dit een waarschuwing is voor anderen dat je niet zomaar een vreemd iemand moet vertrouwen. Natuurlijk moet je niet iedereen wantrouwen, maar een beetje voorzichtigheid is wel gewenst.’
‘Juist.’ Risha knikt. ‘Goed, we zijn bijna aan het einde van de show gekomen, maar Lara gaat ons nog een klein stukje voorlezen uit het boek dat ze schreef, begreep ik?’ Risha kijkt me vragend aan.
‘Ja, dat klopt,’ zeg ik. Risha reikt me het boek aan. Ik pak het van haar over en sla het open.
‘Hoe lang heb je ongeveer aan dit boek gewerkt?’ vraagt Risha.
‘Nou, eigenlijk ben ik er meteen mee begonnen toen ik bevrijd was. Volgens mijn psycholoog was het goed om dingen van je af te schrijven en dus heb ik geprobeerd alles zo gedetailleerd mogelijk op te schrijven. Dit was een proces van ongeveer vier maanden.’
‘Was je bedoeling toen al meteen om een boek te gaan schrijven?’
‘Nee. Ik wilde gewoon alles wat er gebeurd was uit mijn hoofd hebben en ik merkte dat mijn psycholoog gelijk had. Zodra ik het op papier had gezet, voelde ik me telkens weer een beetje lichter. Zo kwam het dus dat ik alles uiteindelijk op heb geschreven. Bovendien heeft dat de politie ook nog goed geholpen. Ze hadden zo een behoorlijk compleet beeld van wat er allemaal gebeurd was.’
‘Oké,’ Risha knikt. ‘Maar wanneer besloot je er toch een boek van te maken?’
‘Dat kwam door een filmpje dat ik op internet zag. Het ging over mensen die een trauma meegemaakt hadden en die daar iets mee gedaan hadden. De een had een stichting opgericht, de ander schreef liedjes om alles te verwerken en er was iemand die een boek had geschreven en meteen toen ik dat hoorde wist ik dat ik dat ook ging doen.’
‘Kun je uitleggen hoe dat verder ging? Wat deed je met dat idee? Heb je het aan iemand voorgesteld?’ vraagt Risha belangstellend.
‘Nou, ik heb het idee bij Pien en Maya neergelegd en ze vonden hebt allebei een goed idee. Ik vroeg hen of ze wilde lezen wat ik opgeschreven had. Mijn zusje twijfelde even, want ze wist niet of ze het wel allemaal zo in detail wilde weten, maar ze stemde uiteindelijk in.’
Risha richt zich tot Pien. ‘Wat vond je ervan toen je uiteindelijk het boek las?’
Pien kijkt me kort aan. ‘Ik heb er meer dan een week over gedaan. Normaalgesproken lees ik een boek in twee dagen uit, maar dit was te heftig. Ik heb avonden zitten huilen om wat er met Lara gebeurd was. Het was heftig, maar ergens ook fijn om te weten wat er precies met haar gebeurd was.’
‘Wat hoop je te bereiken met dit boek?’ vraagt Risha aan mij.
‘Nou, het hoeft heus geen bestseller te worden,’ grap ik. ‘ Ik wil dat de wereld mijn kant van het verhaal kan lezen.’ Ik knik naar het boek. ‘En het is voor mij gewoon een soort therapie geweest om dit te schrijven. Alleen daarom zou ik het al doen.’
Risha knikt begrijpend. ‘Nou, Lara. Ik wil je ten eerste heel erg bedanken voor je bezoek. Erg knap van je dat je dit met ons wilde delen.’
‘Graag gedaan.’ Ik knik naar Risha en lach.
‘Pien, jij ook bedankt dat je hier aanwezig was.’ Ook Pien knikt vriendelijk. ‘Lara, tot slot ga je ons nog een stukje voorlezen uit het boek.’
‘Ja, dat klopt.’
Risha richt zich tot de camera. ’Dames en heren, ik wil u alvast bedanken voor het kijken naar deze speciale aflevering. Publiek, bedankt dat jullie er waren en natuurlijk wil ik onze gasten Lara en Pien heel erg bedanken voor hun komst. Volgende week zijn we er weer met het normale programma.’ Risha richt zich weer tot mij. ‘Ga je gang Lara,’ zegt ze en ze knikt als teken dat ik kan beginnen.
Ik bekijk de letters op de pagina van het boek, haal diep adem en begin dan met voorlezen.
‘Ik kijk naar haar lange, blonde haren die meebewegen met haar ritmische dansbewegingen. Ik ben haar gaan haten sinds het moment dat ik het hoorde. Ik ben alleen een te slap watje om het haar te zeggen… ’