5
Ik heb een notitieblok en een pen gepakt en besluit een lijst te maken van alles wat er moet gebeuren. Ik begin beneden.
‘Eens even kijken…’ zeg ik hardop tegen mezelf. Waar zal ik eens beginnen? De keuken? Ja, misschien wel. Ik loop naar de keuken en geef mijn ogen goed de kost.
Ik pak mijn notitieblok erbij en begin te schrijven.
Keuken:
– Oude keuken slopen
– Tegels verwijderen
– Vloer eruit
– Nieuwe vloer
– Tegels keukenwand
– Stucen overige muren
Dat valt best nog mee. Ik ga door naar de volgende ruimte.
Woonkamer:
– Oude meubels eruit
– Vloer eruit
– Behang verwijderen
– Gordijnen verwijderen
– Nieuwe vloer
– Stucen muren
– Schilderen
– Nieuwe meubels
– Nieuwe raambekleding
Oké, door.
Hal:
– Vloer eruit
– Muren stucen
– Trapbekleding verwijderen
– Nieuwe trapbekleding
– Schilderen
WC:
– Tegels (verven of verwijderen en nieuwe?)
– Nieuwe wc-pot
– Nieuw fonteintje
Ik loop door naar de bovenverdieping. Het is misschien in eerste instantie niet eens nodig om alle kamers op te knappen. Ik kan natuurlijk ook gewoon de badkamer en een slaapkamer doen. Alhoewel het wel fijn is om een extra kamer te hebben en als ik dat doe kan ik net zo goed die laatste kamer ook meteen opknappen. Ik begin bij de badkamer.
Badkamer:
– Slopen oude badkamer incl. Tegelwerk
– Slopen vloer
– Nieuwe tegels
– Nieuw sanitair
Logeerkamer:
– Vloerbedekking eruit
– Muren stucen
– Nieuwe vloer
– Schilderen
Leeskamer:
– Boeken eruit en sorteren
– Vloerbedekking eruit
– Nieuwe vloer
– Muren stucen
– Schilderen
Slaapkamer:
– Bed eruit
– Vloerbedekking eruit
– Nieuwe vloer
– Stucen muren
– Schilderen
Overig:
– Raambekleding
– Meubels
– Lampen
– Verf
Zo, mijn eerste lijst is klaar. Nu moet ik nog bedenken waar ik zal beginnen en wat ik zelf kan doen of moet laten doen. Slopen kan ik best zelf. Schilderen moet ook wel lukken, maar de rest is misschien niet zo mijn ding. Ik zal op zoek moeten gaan naar een aannemer, anders gaat deze klus nog veel langer duren dan ik dacht.
Met mijn notitieboek onder mijn arm loop ik weer naar beneden. Vandaag ga ik me focussen op mijn Tiny house, want ik zal een plek moeten hebben om fatsoenlijk te kunnen wonen zolang het hier een grote bende is.
Ik kijk naar de dozen in de woonkamer. Nee hè. Dat heb ik niet slim gedaan. Al deze spullen moeten natuurlijk weer uit de woonkamer, anders kan ik helemaal niet gaan verbouwen.
Weer wil ik Rewina bellen, maar besef me dat ze niet even langs kan komen. Ze had natuurlijk sowieso niet kunnen helpen met haar been in het gips, maar toch.
Oké, ik sta er alleen voor. De buurvrouw kan ik niet vragen, die is veel te oud en verder ken ik niemand hier. Misschien moet ik een verhuisbedrijf inhuren? Alweer. Ik heb dit niet zo goed doordacht, dat moet ik eerlijk toegeven, maar ik wist toch ook niet hoe de staat van het huis zou zijn?
Les voor de volgende keer: ga altijd eerst een keer kijken voor je een huis koopt.
Ik besluit om me te focussen op mijn Tiny House. Daar zal ook een andere vloer in moeten, want ik ga niet op de tegels slapen met mijn luchtbed, dat is veel te koud.
Dan maar weer naar de winkel.
Ik pak mijn autosleutels, vraag mijn telefoon me de weg te wijzen naar een kluswinkel in de buurt en ga weer op pad.
Bij de winkel kies ik het goedkoopst laminaat uit, laat me uitleggen hoe je zelf een vloer kunt leggen en neem nog een ondervloer mee op aanraden van de verkoopster (hier hadden ze gelukkig geen Gargamel-verkoper). Ik neem ook een paar kant en klare gordijnen mee om voor het raampje van het tuinhuisje te hangen. Tot mijn verbazing helpt een medewerker me met het laminaat inladen. Wat een service!
Eenmaal thuis begin ik eerst met het leegmaken van het tuinhuisje. Ik rijd de oude grasmaaier eruit en stapel de lege emmers buiten naast het tuinhuisje neer. Het zijn er veel. Minstens twintig. Wat zou oom Theo met al die emmers gedaan hebben?
Vervolgens pak ik de bezem die er hangt en veeg eens goed door het huisje. Een hele hoop stof en zand waait op. Kuchend kom ik het tuinhuisje uit.
Oké, nu de volgende stap. Dat laminaat zal naar binnen moeten. Ik loop naar mijn auto en staar naar de pakken laminaat in mijn kofferbak. Bij de winkel was een medewerker zo vriendelijk geweest om mij te helpen en de pakken in te laden, maar nu sta ik er alleen voor.
Ik kan Nel niet vragen, die breekt waarschijnlijk haar polsen als ze zo’n pak laminaat op moet tillen. Zou ze geen zoon hebben of zo? Is dat stom om te vragen? Nee, ik heb er niets aan, ook al heeft ze een zoon, want die is niet hier. Ik denk na. Had ik maar een karretje of zo, maar ik heb eigenlijk helemaal niets. Jeetje, wie had gedacht dat ik zo snel in de verbouwing al zou stranden? Weer baal ik dat Rewina niet in de buurt is, anders hadden we dit probleem samen wel even getackeld. Het is gewoon net te zwaar om in mijn eentje op te tillen, maar het laminaat zal naar binnen moeten. Ik staar naar de pakken laminaat in mijn kofferbak.
Alsof het zo moest zijn komt daar het witte busje de straat inrijden en een paar seconden later staat mijn overbuurman op de stoep en sjeest het busje weer de straat uit. Eh, hoe heet hij nou ook alweer? Oh man, ik ben zo slecht met namen. Mike? Mitchel? Oh, shit, betrapt. Hij kijkt me aan. Met een opgezette glimlach steek ik mijn hand op als groet. Ik krijg een opgestoken hand terug. Durf ik het? Ach, boeien, ik moet toch een keer contact leggen.
‘Hallo!’ roep ik naar de overkant van de straat. M maakt aanstalten om mijn kant op te komen. Hij steekt zijn handen in zijn zakken en komt nonchalant mijn kant op.
‘Ook hallo,’ zegt M en hij kijkt naar mijn kofferbak vol laminaat.
‘Ja. Hallo.’ Ik ben een beetje geïntimideerd door zijn verschijning. ‘Ik ben Cleo,’ zeg ik en ik steek mijn hand naar M uit. Hij kijkt er eerst even naar, haalt dan langzaam zijn rechterhand uit zijn broekzak en grijpt mijn hand vast. Ow, oké, hij heeft een stevige greep.
‘Ik ben Michel.’ Hij schudt mijn hand behoorlijk hevig heen en weer. O ja, Michel, dat was het! Ik wist dat het met een M begon.
‘Ik ben dus je nieuwe overbuurvrouw.’
‘Zoiets had ik al gedacht,’ Michel kijkt me aan en grijnst. ‘Al bezig met de vloer?’ Michel knikt naar de volgeladen kofferbak.
’Ja. Nee. Ik bedoel, niet echt.’
‘O je hebt het alvast gekocht voor als je verder bent?’
‘Nee…’
‘Ik volg je niet meer…’ Michel kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
‘Ik eh, ga in het tuinhuisje wonen.’ Meteen nadat ik het zeg heb ik spijt. Michel buldert van het lachen.
‘In het tuinhuisje?’ vraagt hij nadat hij uitgelachen is.
‘Ja, nou, je hoeft me niet uit te lachen hoor.’
‘Ik lachte je niet uit, ik moest gewoon lachen om de situatie. Dat is iets anders.’ Ja vast. Ik begin hem een beetje irritant te vinden, maar ik heb zijn hulp eigenlijk nodig.
‘Ja, dus… Ik vroeg me af of je me misschien even zou willen helpen om die pakken laminaat naar binnen te dragen? Ze zijn niet per se zwaar of zo, maar mijn pols is pas gebroken geweest en ik mag er nog niet zoveel kracht mee zetten.’ Waarom sta ik glashard tegen Michel te liegen?
‘Hoe kwam het?’ Michel kijkt me vragend aan.
‘Wat?’
‘Je pols,’ zegt hij terwijl hij ernaar knikt.
‘Op een kampeertrip in Egypte.’
Michel kijkt me aan alsof ik iets heel vreemds gezegd heb. ‘Een kampeer trip… In Egypte?’ Zijn ogen bekijken me onderzoekend.
‘Ja, ik heb daar familie wonen.’
‘En die wonen allemaal in tenten of wat?’ Michel trekt zijn wenkbrauw op.
‘Nee. Natuurlijk niet!’
‘Waarom ben je dan gaan kamperen? Mocht je niet bij hen in huis slapen?’
‘Toevallig hebben ze maar een heel klein huis, dus dat ging niet,’ zeg ik kattig. ‘Maar dat maakt niet uit. Kun je me helpen of niet?’ Ik kijk Michel afwachtend aan. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en laat me lang op antwoord wachten. Jeetje… Is het zo’n moeilijke vraag?
‘Oké, ik help je.’ Michel knikt en pakt een pak laminaat onder zijn arm. ‘Als je de deur open wilt maken zou dat fijn zijn,’ roept hij terwijl hij naar de voordeur loopt. Een beetje verbouwereerd sprint ik hem voorbij en maak de voordeur open.
’Tering, wat een geur!’ Michel maakt een kotsend geluid. ‘Zet je hier nooit een raam open of wat?’
Ik begin hem nu echt heel irritant te vinden.
‘Ten eerste, natuurlijk wel. Ten tweede, ik weet dat het hier stinkt. Ten derde, ik woon hier sinds gisteren en dit huis is weet ik veel hoe lang niet bewoond geweest. En ten vierde… ten vierde… Wat maakt jou dat eigenlijk uit?’
‘Je hoeft niet boos te worden,’ zegt Michel mat.
‘Luister, ik heb een zware tijd achter de rug. Ik zou het super fijn vinden als je me helpt met die pakken laminaat, maar als dat teveel gevraagd is heb ik liever dat je gaat.’
‘Pff, wat denk je eigenlijk van me?’
‘Niets! Ik ben gewoon een beetje geïrriteerd.’
‘No shit!’ Michel snuift. ‘Waar wil je deze hebben, mevrouw de koningin?’ Michel knikt naar het pak onder zijn arm. Arg! Wat een arrogante zak! Ik moet rustig blijven. Dit is pas het eerste pak.
‘Graag daar in het tuinhuisje.’ Ik knik naar het tuinhuisje en kijk hoe Michel het pak laminaat naar buiten loopt en vervolgens in het tuinhuisje neerzet. Nog maar acht pakken te gaan…
’Dus je gaat in het tuinhuisje wonen?’ vraagt Michel als hij op zijn weg terug is.
‘Ja, dat heb je goed gehoord.’ Als hij bijdehand gaat doen kan ik dat ook… ‘Ik zal eerst binnen nog een en ander moeten opknappen, voordat het bewoonbaar is.’
’Dat zag ik.’ Michel klinkt ineens een stuk serieuzer. ‘Heb je al een planning gemaakt?’ Michel kijkt me vragend aan.
‘Mijn doel is om in september klaar te zijn. Ik heb een globale planning gemaakt van wat er moet gebeuren.’
‘Hm, oké. Heb je wel een goede aannemer dan?’ Michel kijkt me afwachtend aan.
‘Nee, nog niet… Dat ga ik…’
’
Ik kan je helpen.’ Michel kijkt me strak aan.
‘Hoe bedoel je?’ Ik kijk Michel niet-begrijpend aan.
‘Ik heb samen met een maat van mij een klusbedrijf. Die van dat witte busje,’ verduidelijkt hij.
‘O.’ Wat moet ik hier op zeggen? Moet ik hem nu inhuren? Moet dat? Verwacht hij dat nu? Heb ik een keuze? Op zich wel handig als ik nu al iemand gevonden heb natuurlijk. Dat scheelt een hoop gebel en offertes aanvragen.
‘Wat gaat dat kosten?’ Ik kijk Michel vragend aan.
‘Mag ik even rondkijken? Dan heb ik een beetje een idee van de werkzaamheden.’
‘Ja, ik zal even met je meelopen.’ Ik geef Michel een rondleiding en tegen al mijn verwachting in is hij heel serieus. Hij meet dingen op, maakt notities in zijn telefoon en vraagt hoe ik dingen gemaakt wil hebben. Ik laat hem mijn lijstje zien en ineens heb ik vertrouwen gekregen in de verbouwing. Ik hoef niet met hem samen te wonen, maar hij lijkt verstand van zaken te hebben, dus kan ik hem best inhuren als aannemer.
We spreken door wat de werkzaamheden zullen zijn en Michel bied aan een offerte te maken, dan kan ik dan altijd besluiten of ik met hem in zee wil of niet.
’Goed, nu die andere pakken nog,’ zegt Michel als we alles zover doorgesproken hebben. Hij loopt een aantal keer heen en weer van de auto naar het tuinhuisje. Ook de ondervloer draagt hij naar binnen en bij het laatste pak dat hij neerzet blaast hij een teug lucht uit.
‘Zo buurvrouw. Bent u tevreden?’ Hij knipoogt.
‘Heel erg bedankt.’ Dat meen ik. Zonder hem stond ik nu nog voor mijn kofferbak te draaien.
‘Ik zorg dat je die offerte zo snel mogelijk krijgt en dan hoor ik het wel,’ terwijl hij naar buiten loopt haalt hij een pakje sigaretten uit zijn broekzak en steekt er eentje op.
‘Fijn, bedankt.’ Ik loop mee tot aan de auto, die moet ik nog afsluiten.
‘Fijne dag nog!’ Michel steekt zijn hand omhoog zonder nog om te kijken. Een wolk rook komt uit zijn mond terwijl hij de straat oversteekt. Nonchalant loopt hij naar de voordeur en verdwijnt in zijn eigen huis. Wat een rare snuiter. Maar eerlijk is eerlijk, hij wist wel waar hij het over had en snapte het ook als ik uitlegde hoe ik dingen graag zou willen hebben. Ik ben erg benieuwd naar die offerte.
Hopelijk loopt het niet de spuigaten uit qua kosten.
Een beetje in gedachten verzonken loop ik naar mijn Tiny House.
Laminaat.
Juist.
Laat ik maar eens gaan kijken hoe ik dit ga doen. Eerst zal ik de ondervloer moeten leggen, dat is volgens de verkoper heel simpel. Ik moet alleen opletten dat de naden verspringen. Een soort baksteen effect. Michel heeft alles aan één kant van mijn Tiny House gezet, dus ik kan aan de andere kant beginnen en dan zo naar de kant werken waar de spullen staan. Ik trek het plastic van het pak van de ondervloer open en pak een groen plaat vast. Weeg niks. Goed, dit kan ik. Ik begin met de plaat in de hoek.
Mooi.
Volgende plaat.
Prima.
So far so good. Ik werk het hele pak groene platen weg.
Volgende pak. Sommige platen moet ik op maat snijden, maar met het mesje dat ze me erbij verkocht hebben gaat dat prima. Binnen no time heb ik een groene vloer. Alleen het stukje waar het laminaat staat kan ik niet leggen, maar dat komt wel als het laminaat op de ondervloer ligt. Goed. Laminaat dus. Als dat net zo makkelijk gaat als die groene platen komt het helemaal goed. Ik begin met de eerste plank, dan de tweede erboven en de derde, maar dan komt er een probleem op de kop steken… De plank is te lang. Iets wat op zich niet zo erg zou zijn als ik iets had om die plank mee korter te maken, maar laat dat nu net niet het geval zijn.
Zou ik het ook kunnen snijden? Ik pak het mesje en doe een poging, maar ik schiet uit. Shit, dat ging maar net goed. Snijden kan dus niet. Jammer. Een zaag. Zou Nel een zaag in huis hebben? Ik heb geen idee of ze al lang alleen woont en of ze een zaag heeft. Misschien van haar man of zo, maar ik weet niet eens of ze die ooit gehad heeft. Ik wil haar ook niet weer lastig vallen, want ik heb ook al mijn diepvriesproducten bij haar in de diepvries gelegd.
Michel heeft vast een zaag. Hij heeft tenslotte een klusbedrijf, dus het lijkt me sterk als hij zoiets niet in huis heeft.
Met een beetje tegenzin verlaat ik mijn Tiny House en loop naar de overkant van de straat. Ik druk op de bel. Er gebeurt niets. Ik druk nog een keer op de bel. Niets. Net voordat ik een laatste keer op de bel wil drukken gaat de deur open. Michel staat voor me, met een bezweet en ontbloot bovenlijf en een rood hoofd.
‘O jij bent het,’ zegt hij hijgend. Was hij aan het sporten of zo?
‘Ja, ik ben het.’ Ik zet een lachje op. ‘Sorry, stoor ik?’
‘Nou, ik was net klaar…’ Michel veegt het zweet van zijn voorhoofd. Jeetje zijn workout was best heftig geloof ik. ‘Ik heb Greetje even een lekkere, goeie beurt gegeven.’ Hij grijnst heel vreemd.
‘Oh…’ Ik weet niet waar ik moet kijken. Waarom deelt hij deze informatie met mij? ‘Ik eh, wist niet dat je een vriendin had…’ hakkel ik.
Michel schiet in de lach. ‘Niet dat het je iets aangaat, maar Greetje is mijn vriendin niet.’
‘Oh, vrouw dan…’ Ik voel mijn hoofd met de seconde roder worden. Kan dit gesprek alsjeblieft stoppen?
‘Greetje is ook niet mijn vrouw…’ Michel kijkt me met samengeknepen ogen grijnzend aan. Eh, minnares? Ik heb geen andere opties meer.
‘Greetje is mijn opblaaspop.’ Michel wrijft in zijn kruis. Jakkes! Ik wil dit niet weten. Ik wil het niet weten. Ik probeer de opkomende beelden in mijn hoofd uit alle macht tegen te houden.
Het is te laat.
Er vormt zich een beeld van Michel, die bezig is met een opblaaspop. Dat beeld wil ik zo snel mogelijk uit mijn brein wissen.
‘Juist ja, ik kwam eigenlijk om te vragen of je misschien een zaag hebt die ik mag lenen om het laminaat te zagen?’ Ik probeer zo zakelijk mogelijk over te komen, maar het beeld staat nog steeds in mijn geheugen. Waarom ben ik ook zo visueel ingesteld?
‘Zeker, kom even binnen.’ Michel zet de deur iets verder open.
‘Nee dank je, ik wil graag zo snel mogelijk verder…’ Wie weet wat ik daar allemaal aantref.
Michel haalt zijn schouders op. ‘Wat jij wilt. Ik pak ‘m even.’ Terwijl hij zich omdraait grijpt hij weer naar zijn kruis.
Waarom moest hij mij zeggen dat hij zojuist seks gehad heeft met een opblaaspop? Wat boeit mij dat nu?
Een paar minuten later is Michel terug met een handzaag en een andere machine.
‘Hier, neem ze beide maar mee. Ik weet niet waar je het liefste mee werkt. Zwaar materiaal of liever iets simpels?’ Er verschijnt een scheve lach om zijn mond.
‘Ja ik weet het nog niet, ik zal wel kijken. Dankjewel. Ik breng ze zo snel mogelijk terug.’ Zonder verder nog iets te zeggen of op antwoord te wachten, draai ik me om en haast me naar mijn eigen huis.
Ik probeer niet al te veel te denken aan wat er zojuist gebeurd is en zaag, tot mijn grote verbazing, behendig de stukken laminaat op maat. Heb ik toch iets opgestoken van die kluslessen van pap.
Na een paar uur is het gelukt. Er ligt een vloer in mijn Tiny House. Oké, hij ligt niet perfect recht, maar hij ligt er. Dat is wat telt. Ik loop naar de woonkamer en neem mijn luchtbed mee. Eens even kijken. Daar in de hoek ga ik mijn slaapkamer maken. Ik gooi het luchtbed op de grond en loop naar binnen om mijn dekbed te halen en nog een paar dozen met spullen die ik nodig heb. Tevreden kijk ik naar mijn eerste afgeronde klusproject. Ach, dit komt allemaal wel goed.