De afgelopen twee dagen heb ik vooral zitten treuren om Sander. Ik baalde enorm dat ik hem net gemist had, maar ik besefte me dat ik er niets aan kon veranderen. Bovendien kende ik hem amper, dus waar maak ik me druk om?
Vandaag is mijn eerste werkdag bij mijn nieuwe baan. Er vloeit een gezonde spanning in mijn lijf en ik heb oprecht zin in de dag.
Er is inmiddels niet veel meer over van het oude huis. Ja, de muren, maar dan heb je het ook gehad. Als de werklui zo doorgaan, dan is die verbouwing sneller gedaan dan ik had gehoopt.
Michel is pas nog een keer langsgekomen om te kijken hoe het ervoor stond. Hij was zeer tevreden over de vooruitgang, zei hij. Ik snapte eerst zijn rol niet helemaal, maar blijkbaar heeft hij de werklui die nu bezig zijn ingehuurd, omdat hij het werk anders niet gedaan krijgt.
‘Heb jij nog contact gehad me Michel?’ vraagt William, de baas van de werklui als ik een rondje maak door het huis.
‘Een poosje geleden, waarom?’ Ik kijk William vragend aan.
‘Oh, nee niets speciaals. Hij zal het wel druk hebben. Ik had wat vragen, maar ik krijg hem niet te pakken.’
‘Ik zal het straks nog wel eens proberen,’ zeg ik en William knikt goedkeurend. ‘Trekken jullie de deur dicht als jullie klaar zijn?’
William knikt, steekt zijn duim op en gaat dan verder met waar hij mee bezig was.
Als ik mijn auto parkeer op de parkeerplaats van mijn nieuwe baan, haal ik diep adem. Het is toch wel spannend. Ik bekijk mezelf vluchtig in de achteruitkijkspiegel en stap uit. Let’s go!
‘Ah, Cleo! Wat fijn dat je er bent!’ Quinten vliegt om mijn nek, alsof we beste vrienden zijn en ik hem al maanden niet meer gezien heb.
‘Eh, ja, dank je,’ zeg ik terwijl ik hem voorzichtig van me af duw.
‘We werken vandaag de hele dag samen.’ Nadat hij die zin heeft uitgesproken gaat er een stemmetje door mijn hoofd: oh nee hè! ‘Peter heeft me gevraagd of ik je vandaag een beetje weg wijs kan maken en we staan samen ingepland om een commercial in te spreken. Gewoon om eens even een beetje te oefenen, weet je wel?’ Ik doe mijn mond open om te reageren, maar krijg de kans niet. ‘Meid, je wilt niet weten hoe graag ik met je aan de slag wil gaan. Kom, we gaan naar de studio.’
Quinten haakt zijn arm in de mijne, maar ik weet me los te wurmen en doe alsof ik mijn telefoon moet opnemen.
‘Sorry, het is belangrijk.’ Ik draai me weg en spreek tegen een geest. ‘Ja. Nee, ik snap het. Ja, dat is helemaal niet erg. Oké. Ja. Bedankt voor het bellen.’ Quinten kijkt me vragend aan. ‘De aannemer,’ lieg ik en ik knik naar mijn telefoon. ‘Dus, wat voor commercial is het?’ vraag ik om Quinten voor te zijn.
Tegen de tijd dat het lunchpauze is heb ik geen oren meer over. Quinten blijft maar praten en praten. Ik wordt er doodmoe van, maar durf er niet veel van te zeggen. Het is tenslotte mijn eerste werkdag. Bovendien werkt hij hier al vier jaar. Inmiddels weet ik alles over zijn relatie met Brent en ben ik ook helemaal bijgepraat op fashion gebied. Niet dat ik me daar ooit heel erg in geïnteresseerd heb, maar bij Quinten krijg je gewoon meer informatie dan je vraagt. Ik zei alleen dat ik vond dat hij leuke schoenen had en het daarop volgende half uur hield hij niet meer op over schoenen. Natuurlijk wordt er tussendoor wel gewerkt, maar we hebben ook geregeld even pauze.
‘En, hoe is het met jouw liefdesleven?’ Quinten stelt de vraag en duwt vervolgens een mini-donut zijn mond in. ‘Heb je een vriend?’ mompelt hij met zijn mond vol. Er vallen grote kruimels donut op de tafel.
‘Nee. Singel sinds een half jaar.’ Ik neem ook een mini-donut en denk weer aan Sander. Ik voel een bubbeltje in mijn buik. ‘Ik mis hem. Vraag me niet hoe het kan, maar ik mis hem.’ Nog voordat ik er erg in heb hebben de woorden mijn mond verlaten. O god, wat doe ik nu?
‘Je ex?’ Quinten kijkt me verrast aan en pakt zijn derde mini-donut uit de doos.
‘Nee. Die mis ik niet…’ Ik staar voor me uit.
‘Wie mis je dan?’ vraagt Quinten al kauwend.
Ze zeggen toch altijd dat het goed is om over dingen te praten? Dat het dan helpt, dat je dingen beter kunt verwerken en zo. Ik besluit het erop te wagen en vertel hem mijn verhaal over Sander. Bij het gedeelte waar ik undercover zwerver speelde barst hij in lachen uit. Hij heeft een gekke lach, maar dat past wel een beetje bij hem.
‘Jeetje, meid. Zoveel emotie in zo’n korte tijd!’ Quinten kijkt me zwijgend aan.
‘Ja… Je hebt gelijk.’
‘Weet je?’ Quinten kijkt me onderzoekend aan. ‘Als jullie echt voor elkaar bestemd zijn, dan vinden jullie elkaar, hoe dan ook, weer terug. Dat geloof ik echt. Het universum vindt altijd een manier. Alleen lopen dingen soms niet zoals je het graag zou willen.’ Ik kijk hem zwijgend aan. ‘Brent en ik zijn inmiddels zeven jaar samen, maar daarvoor hebben we elkaar elf jaar niet gezien.’
‘Jullie kende elkaar al?’
‘We zaten bij elkaar op school. Ik had altijd al een oogje op hem, weet je, maar ik durfde dat hem niet te zeggen. Hij was toen nog niet uit de kast gekomen, dus ik wist niet of hij überhaupt op mannen viel.’
‘Ah, zo.’ Ik knik begrijpend.
‘We waren wel vrienden, maar meer niet. Daarna gingen we elk onze eigen weg, maar uiteindelijk, elf jaar later, kwamen we elkaar bij toeval weer tegen in de supermarkt in het dorpje waar mijn zus woont. Hoe bizar?’
‘Oh, dat is inderdaad wel bizar.’
‘Hij woonde daar al drie jaar, vertelde hij mij. Ik was toevallig op bezoek bij mijn zus. Ze was ziek en dus ging ik naar de supermarkt om wat eten te halen en toen stond hij daar.’
‘Wel een mooi verhaal,’ geef ik toe.
‘Zeker een mooi verhaal.’ Quinten glundert helemaal.
Nu ik zo een poosje met hem aan het praten ben, is hij helmaal niet zo irritant. Sterker nog… Ik voel me best op mijn gemak bij hem. Misschien moest ik gewoon even aan hem wennen of misschien was hij wel zenuwachtig om met mij te werken?
Nadat onze dag erop zit loop ik naar de hal om mijn jas te pakken. Quinten loopt achter me aan.
‘Zeg, Cleo. Ik weet dat we elkaar pas net kennen, maar ik heb je verhaal gehoord en nog eens nagedacht….’ Hij laat een korte pauze ballen. ‘Ik weet dat je niet echt een fatsoenlijk huis hebt om te koken, douchen en wonen. Wat zeg je ervan als je vanavond bij ons komt eten? En je mag zelfs douchen…’ Quinten knipoogt. Ik schiet in de lach.
‘Dat is heel aardig, maar dat kan ik niet accepteren.’
‘Wat? Natuurlijk kun je dat accepteren! Kom, ga mee! Brent kan heerlijk koken! Hij is kok.’
‘Nou…’ Ik denk na. Veel heb ik niet op de planning staan en een warme kamer, lekker eten en een douche is altijd welkom. ‘Vooruit dan. Ik doe het.’
‘Toppie!’ Quinten trekt vrolijk zijn jas aan en we verlaten het gebouw.
‘Schat! Ik ben thuis! We hebben visite!’ roept Quinten als we een klein appartementje instappen.
‘Q, lieverd!’ Er komt een grote, lange, slanke man de hoek om. Hij heeft kort stekelig haar en een baard. Hij draagt een gestreept shirt en een joggingbroek. En sloffen in de vorm van konijnen… Hij geeft Quinten, of Q, zoals hij hem noemt, een kus op de mond en wendt zich dan tot mij.
‘Welkom. Als ik geweten had dat we bezoek kregen, had ik iets fatsoenlijks aangedaan.’ Brent kijkt naar zijn joggingbroek. O, ik dacht dat hij zijn konijnenvoeten bedoelde, maar hij doelt op de broek. Ook goed.
‘Oh ben je mal!’ Ik wuif met mijn hand. ‘Ik ben Cleo, de nieuwe collega van Quinten.’ Ik steek mijn hand uit en Brent schudt mijn hand.
‘Je mag trouwens best Q zeggen, dat doet iedereen eigenlijk,’ zegt Quinten.
‘Oké.’ Ik knik.
‘Cleo heeft het niet makkelijk gehad en woont momenteel in haar tuinhuisje, dus ik heb aangeboden dat ze bij ons mocht komen eten en een warme douche mocht nemen.’
‘Dat heb je goed gedaan schat,’ Brent knipoogt naar Q en richt zich dan tot mij. ‘Woon je in je tuinhuisje? Hoe dat zo?’
‘Ze zijn mijn huis aan het verbouwen.’
‘Ah, zo. Nou ik zou zeggen: maak het jezelf gemakkelijk.’ Brent gebaart naar de bank.
‘Dank je.’
‘Heb je nog een voorkeur voor een bepaald soort eten?’ Brent kijkt me afwachtend aan.
‘Ik laat me verrassen. Quinten, eh, ik bedoel Q, zei dat je heel goed kunt koken, dus ik ben benieuwd.’
‘Ik ga iets lekkers voor je maken, Cleo. Doe jij nu maar lekker even niets en ontspan.’
Ik knik vriendelijk. Goh, ze zijn wel erg gastvrij, dat moet ik eerlijk toegeven.
Twee uur later zitten we nog heerlijk na te tafelen. Ik heb de grootste lol met Q en Brent en ik heb me echt in hem vergist. Ik dacht dat ik Q niet zou mogen, omdat hij zo overdreven was, maar het klopt wat ik dacht, hij was gewoon zenuwachtig en ook heel erg enthousiast. Brent vertelde me dat Q nogal overdreven kan reageren in sommige situaties, maar dat hij het altijd goed bedoeld. Dat idee heb ik inmiddels ook van hem.
‘Ik kan jullie niet meer dan bedanken voor deze heerlijke maaltijd, mannen.’
‘Graag gedaan, Cleo. Je bent altijd welkom.’ Brent knikt.
‘Ja, altijd…’ voegt Q toe. ‘Wil je nog even douchen voordat je naar huis gaat?’
‘Als dat mag?’ Ik kijk beide heren om en om aan met opgetrokken wenkbrauwen. Het voelt zo stom om bij iemand te gaan douchen.
‘Natuurlijk meid. Neem de tijd.’ Q wijst me de badkamer en geeft me alle spullen die ik nodig heb. Ik neem een snelle douche, want ik voel me toch wel een beetje bezwaard om hier te douchen en neem daarna afscheid van beide heren. Het was een verrassend leuke avond.