Ik strompel naar de woonkamer, waar Ingrid met een kop thee op de bank zit en voor zich uitstaart.
‘Hallo,’ zeg ik om haar erop te attenderen dat ik er ben. Ze lijkt uit haar gedachten op te schrikken en kijkt me verbaasd aan.
‘O hallo. Nu al klaar?’
‘Ja… Kortste sessie ever,’ zeg ik met een niet-begrijpende blik.
‘Is dat goed of juist niet?’ Ingrid kijkt me vragend aan. Ik ga op de bank zitten en haal mijn schouders op. ‘Zeg, ik wilde mijn excuses aanbieden van daarnet. Ik heb soms de neiging om me nogal veel te bemoeien met mensen, zeker als het om hun eigen gesteldheid gaat.’ Ze laat een korte pauze vallen. ‘Ik denk dat dat een overblijfsel is van eerder. Je weet wel toen ik niks te zeggen had…’ Ik knik meelevend. ‘Ik wil gewoon dat mensen beseffen dat ze zich niet anders voor hoeven te doen dan ze zijn, weet je?’ Er valt wederom een korte stilte. ‘Ik heb zo lang gevangen gezeten in een onwerkelijke wereld en ik heb heel veel kunnen nadenken al die tijd dat hij me opsloot op mijn kamer of in huis. Toen ik weer in de ‘echte’ wereld kwam zag ik mensen om me heen zich vaak anders voordoen dan ze werkelijk zijn.’
‘Vertel mij wat… Dat is de reden dat ik gestopt ben met social media. Al die zogenaamde perfecte mensen op Instagram en Facebook en weet ik wat er tegenwoordig nog meer is.Ik kon het niet meer aanzien dat sommige mensen alleen maar hun “o zo’n perfecte leventje” lieten zien, terwijl ik wist dat ze totaal ongelukkig waren of echt niet zo perfect waren als ze voor deden komen. Het is allemaal zo nep!’
‘Ja, precies!’ Ingrid knikt hevig.
‘Ik ging mezelf daardoor ook steeds slechter voelen. Ik voelde me een slechte moeder met een slecht figuur die veel te weinig met haar kinderen ondernam en haar huis niet op orde kon houden.’ Ik slik. ‘En al die perfecte foto’s van de perfect opgeruimde en gestylde woonkamers die wel konden zijn weggelopen uit een magazine maakte me helemaal gek. En dan heb ik het nog niet eens over de foto’s die ouders van hun kinderen in hun perfecte outfit met de perfecte smile op internet gooien. Alsof die kinderen daar op zitten te wachten? Ik vraag me af of die kinderen later blij zijn dat hun ouders alles deelde met de buitenwereld. Volgens mij denken ouders er helemaal niet bij na of hun kinderen als ze volwassen zijn het nog wel zo leuk vinden dat hun eerste deel van hun leven wereldkundig is gemaakt. Dat iedereen alles heeft kunnen volgen. Dat al die mensen weten welke jurk hun dochter aanhad op de derde woensdag van oktober en hoe gaaf die nieuwe schoenen van hun zoon wel niet waren en hoe geweldig het nieuwe kleedje op de slaapkamer van de kinderen staat. Echt waar…’ Ik merk dat mijn hartslag gestegen is en haal even diep adem.
‘Gaat het met je?’ vraagt Ingrid bezorgd.
‘Ja, sorry, ik wind me er altijd een beetje over op, want het heeft echt wel een grotere impact op mij gehad dan dat ik durf toe te geven.’
‘Maar dat hoeft toch niet, lieverd? Jij bent prima zo.’
‘Ik vind dat gewoon moeilijk te geloven. Als je al die foto’s ziet van de perfecte moeders met hun gezinnetje, lekker op vakantie in Frankrijk of op de Bahama’s of weet ik veel waar iedereen tegenwoordig heen gaat. Ons gezin kwam, en komt nog steeds, niets te kort, maar wij waren echt geen perfect gezin hoor. Probeer ons maar eens op een foto te krijgen zonder dat een van de kinderen een monsterlijk gezicht trekt, of dat ik scheel tegen de zon inkijk of weet ik veel wat er op dat moment aan de hand was. Nee, wij waren verre van een perfect Instagram waardig gezin.’
‘Maar dat is toch niet erg?’
‘Nee, dat klopt. Dat IS niet erg, maar het VOELT wel alsof ik faal. Elke dag weer. Zeker sinds Pepe er niet meer is, is het bijna onmogelijk om alle ballen in de lucht te houden. En ik weet het… Ik mag niet klagen, want financieel heb ik gelukkig geen zorgen, dat heb ik aan Pepe te danken, maar geld is niet alles, weet je. Geld maakt dingen zeker gemakkelijker, maar het helpt me niet met hoe ik over mezelf denk en wat ik voel.’
‘Je moet niet zo streng voor jezelf zijn, Tanja.’ Ingrid kijkt me meelevend aan. ‘Je bent echt een leuk mens. Je doet je best, zoals alle moeders doen.’
‘Nou, die andere moeders hebben anders maar maatje S of M en ik moet altijd de XL uit het rek vissen. En hoe kan het dat die andere moeders zo’n platte buik hebben? Die van mij is na de kinderen een en al flubber. En hier, zie je die kipfiletjes?’ Ik wiebel met mijn armen en het vel van mijn bovenarm wiebelt mee. ‘Verschrikkelijk! En dit hier…’ Ik trek de huid onder mijn ogen een beetje naar beneden. ‘Een en al wallen. Ik heb nooit wallen gehad. Nooit. Nu zijn ze onderdeel van mijn leven geworden, zo lijkt het wel. En mijn gezicht. Kijk dan!’ Ik draai mijn gezicht naar Ingrid toe en steek het nog wat naar voren. ‘Ik lijk wel tien jaar ouder dan twee jaar geleden. En er fris zie ik er ook niet meer uit. En dan kijk ik naar al die moeder op internet en die zien er echt niet zo uit. Zelfs de moeders niet die ouder zijn dan ik.’
‘Ach lieverd… Kom eens hier…’ Ingrid geeft me een knuffel. ‘Je moet niet zo hard zijn voor jezelf. Echt niet. Dat helpt je niet. Daar kom je nergens mee.’
‘Ik voel me gewoon een totale mislukkeling.’ Ik kan een snik niet onderdrukken. ‘Het leven is zwaar, weet je dat. Echt zwaar. Ik heb moeite om de dagen door te komen en ben blij als ik eindelijk naar bed kan.’
‘Ik begrijp het.’ Ingrid aait over mijn rug. Jeetje, ik lijkt wel weer een klein kind. Zit ik hier wat te huilen.
‘Zeg,’ Ingrid laat me weer los en wrijft de traan die over mijn wang loopt weg. ‘Ik weet niet of dit het juiste moment is om te zeggen, maar ik had ook niet helemaal kunnen weten dat je je tanden uit je mond zou vallen en zo, maar over een paar dagen geef ik een klein feestje. Er komen wat vrienden die hier wonen. Sommige ook uit Nederland, andere uit Zwitserland.’
Ik herpak me en kijk Ingrid verrast aan. ‘O.’
‘Ik hoop dat je dat oké vindt?’ Ingrid knijpt haar ogen een beetje samen en kijkt me vragend aan.
‘Eh, ja prima hoor. Het is tenslotte jouw huis,’ zeg ik een beetje overdonderd. Ik heb echt geen zin in een feestje.
‘Misschien doet een feestje je wel goed,’ zegt Ingrid opbeurend.
‘Ja…’ Ik lach geforceerd. ‘Misschien wel…’ Ik heb hier echt zó geen zin in. Hoe kom ik hier onderuit? Ik kan niet zelf op pad gaan met dat stomme gips, maar als ik hier ben kan ik me moeilijk opsluiten op mijn kamer… Ik zucht diep.
‘Weet je zeker dat je het goed vind?’
‘Ja hoor.’
‘Je zuchtte zo…’
‘Oh ja, dat was van de emoties van net…’
‘Oké.’ Ik weet niet of ik heel overtuigend overkom, maar het boeit me eerlijk gezegd niet echt.
‘Zullen we lunchen?’ Ingrid staat op en loopt richting de keuken.
Ik stormpel achter haar aan. ‘Ja, lekker…’
Eenmaal in de keuken gaat Ingrid door over het feest. Ze noemt alle gasten op en waar ze ze van kent. Ik ben de namen na drie seconden alweer vergeten en als ik heel eerlijk ben kan het me ook geen donder schelen. Ik dacht dat we hier kwamen om te ontspannen en even weg te zijn van de drukte, maar blijkbaar heeft Ingrid feestjes geven onder het kopje ontspanning staan. Dat kan. Dat kan prima. Bij mij staat het meer onder het kopje stress bevorderende activiteiten maar goed, ieder zijn ding.
Ingrid ratelt maar door en door en ik dwaal in gedachten af. Ik dwaal af naar het laatste feestje dat Pepe en ik samen gevierd hebben. Het was de verjaardag van Pim. We woonde nog gewoon in Spanje en hadden er geen idee van dat dat de laatste verjaardag was die we samen als gezin zouden vieren. Pepe had een goochelaar geregeld, daar was Pim de laatste maanden heelmaal gek van en hij heeft zijn ogen uitgekeken toen het optreden begon. Bij elke truc zat Pim met open mond naar de man met de zwarte cape en de hoge hoed te kijken. Ik wist dat hij in zijn hoofdje probeerde te begrijpen hoe de truc werkte, maar dat het allemaal veel te snel ging. Het was echt een perfect feest. Het weer was goed, de show was goed. Kim had heerlijke taarten gebakken en alle gasten leken het prima naar hun zin te hebben. Toen ik Pim ’s avonds naar bed bracht en instopte, zei hij dat het het beste feest ooit was en dat hij hoopte dat papa bij zijn volgende verjaardag weer dezelfde goochelaar liet komen. Arme Pim… Wisten wij veel…