Eindelijk! Ik heb weer een compleet gebit. Het voelt nu wel ineens gek om al mijn tanden weer te hebben, maar ik ben er maar wat blij mee.
‘Zo, dat ziet er wel weer even anders uit,’ bevestigd Ingrid terwijl we naar huis rijden. ‘En precies op tijd voor het feest!’ Ze klinkt helemaal opgewonden.
‘Ja, inderdaad.’ Het feest. Waarom kan ik niet gewoon zeggen dat ik helemaal geen zin heb in dat feest? Dat ik niet op al die drukte zit te wachten? Waarom kan ik dat niet? De afgelopen dagen heb ik meerdere malen geprobeerd een smoes te bedenken om het feest te mijden, maar ik zou niet weten hoe. Ik kan zelf niet eens lopen, dus waar zou ik heen moeten gaan?
‘Ik heb nog een verrassing voor je, trouwens.’ Ingrid kijkt me verheugd aan. ‘Je zult het zo zien.’
‘Een verrassing? Nou ik ben benieuwd.’
We rijden een iets andere weg dan de vorige keer toen we van de tandarts naar huis reden. Na een paar minuten stoppen we bij een pand aan de rand van een wat groter drop.
‘Kom, ik help je.’ Ingrid steekt haar hand naar me uit en trekt me uit de auto. Daarna geeft ze me mijn krukken. ‘Hier moeten we zijn.’
We staan voor een smalle gevel die donkergrijs geschilderd is. De deur is verdeeld in vijftien kleine raampjes en het ziet er echt mega romantisch uit. Toch bekruipt me een zenuwachtig gevoel bij het zien wat men hier verkoopt. In een etalage staan twee paspoppen met lange, glanzende jurken aan en er hangen hoeden aan draadjes boven.
‘Ik heb speciaal voor het feest een jurk voor je uitgezocht. Kom!’ Ingrid loopt helemaal happy naar de deur en opent hem voor me. Er klinkt een belletje als de deur opengaat en prompt verschijnt er een vrouw achter de balie die linksachter in de winkel staat.
‘Ingrid!’ Hoor ik de vrouw roepen en ze lacht vriendelijk. Ze praten wat met elkaar terwijl ik mijn ogen de kost geef. Plotseling denk ik terug aan de jurk die Pepe voor me gekocht had voor zijn concert. Dé jurk. De rode jurk. De jurk waarmee hij me op het podium had geroepen. De jurk die zijn duizenden fans daarna wilde hebben. De jurk die ik nooit meer zal vergeten.
‘Kijk, dit is hem.’ Ingrid maakt een euforisch sprongetje en glimlacht van oor tot oor. ‘Ik vind hem echt geweldig!’
Ik kijk naar de enorme hoeveelheid stof die de dame van de winkel uit een grote kledinghoes haalt. Het is een smaragdgroene, glimmende stof. Het bovenlijfje is van kant en loopt uit op de gladde jurk. Wat voor een feestje is het in hemelsnaam?
‘Voel!’ Ingrid duwt een stuk stof in mijn handen en ik voel eraan. ‘Wat vind je ervan?’
Overdonderd staar ik haar aan. Wat vind ik ervan? De jurk is zonder enig twijfel geweldig, maar…’ Vind je hem mooi?’ Ingrid kijkt me afwachtend aan. Ze lijkt net een klein kind dat helemaal trots is op haar nieuwe outfit.
‘Eh, ja. Hij is… ja… prachtig…’ stamel ik onhandig. ‘Heel mooi.’
‘Ik wist wel dat je hem mooi zou vinden! Die kleur groen past echt geweldig bij je ogen!’
Is dat zo? Groen is wel mijn favoriete kleur, maar ik weet eigenlijk niet of die goed bij mijn ogen past? Ik zal Ingrid maar op haar woord geloven.
‘Ja, we passen hem even,’ hoor ik Ingrid tegen de vrouw zeggen. Passen? Nu? Hier? Met een been in het gips?
‘Ik weet niet of…’
‘Kom maar, hier is de paskamer.’ Ingrid heeft me al bij een arm gepakt en trekt voorzichtig aan me zodat ik mijn krukken wel moet verzetten. Ik volg haar braaf. ‘Ik zal je wel helpen.’
Ze trekt het grote, zware gordijn van het ruime pashok dicht en neemt de krukken van me aan als ik op het gestoffeerde bankje naast de spiegel ga zitten.
‘Ingrid, ik denk niet dat ik in die jurk pas. Ik ben best wel behoorlijk aangekomen weet je en ik…’
‘Kun je even op één been staan? Dan kan ik de broek over je bibs trekken.’ Terwijl ik mezelf omhoog hijs ga ik verder met mijn verhaal.
‘En ik heb mijn been in het gips en dat is ook niet zo handig natuurlijk want…’
‘Ja, ga maar weer zitten.’ Als een barbiepop laat ik me uitkleden en vervolgens in de smaragdgroene jurk hijsen.
‘Ik vind het leuk dat je een feestje organiseert en het is ook jouw huis…’ Ik sta inmiddels weer rechtop en houdt mijn krukken goed vast, want Ingrid trekt aan alle kanten aan de jurk om hem in de juiste positie te manoeuvreren. ‘Maar ik weet niet of ik…’
‘Oké, nu even je adem inhouden, dan kan ik het korset strakker trekken.’ Ik doe wederom wat ze zegt. Het mag duidelijk zijn dat Ingrid geen woord hoort van wat ik tegen haar zeg. Ze is in de ban van de jurk. Ik probeer een smoes te bedenken om me hieruit te redden, maar iets zegt me dat Ingrid zo vastberaden is dat ik er niet onderuit kom. Met een flinke ruk trekt Ingrid de jurk strak. Er ontsnapt een kreet uit mijn mond.
‘Perfect!’ zegt Ingrid terwijl ze de koorden aantrekt en uiteindelijk een strik maakt. ‘Kijk nu toch eens daar!’ Ze knikt naar de spiegel. Ik draai me om en zie een prachtige groene jurk staan met een enigszins verbaasd hoofd erop. Een hoofd met wallen onder de ogen en warrig haar. Een jurk waar twee enigszins mollige armen uitsteken met kipfiletjes eraan. Gek genoeg is die flubberbuik nergens te bekennen, maar goed, ik zit zo strak ingesnoerd… Waar zou al dat vet naartoe gedrukt zijn? Ik ben ook wel tevreden over het uitzien van mijn decolleté. Dat is zo ongeveer het enige dat na de bevalling normaal gebleven is. Samen met mijn neus zijn dat de twee onderdelen van mijn lichaam die ik wel mooi vind aan mezelf. De jurk is echt prachtig. Echt geweldig. Ingrid had gelijk. Hij laat mijn ogen erg goed uitkomen.
‘Je ziet er echt fantastisch uit!’ Ingrid straalt helemaal terwijl ze het zegt.
‘Dank je…’ zeg ik iet wat twijfelend.
‘Nou niet zo bescheiden! Je ziet er echt geweldig uit, Tanja! Een pareltje!’
‘Tja, nou de jurk is wel mooi hoor, maar ik voel mezelf niet zo… mooi…’ Het klinkt best gek nu ik het hardop uitspreek, maar het is wel hoe ik over mijn lichaam denk. Ik vind het gewoon niet zo mooi. Al die vetjes her en der en dat extra vel op sommige plaatsen. Het is gewoon niet mooi om naar te kijken.
‘Wacht maar tot je make-up op hebt en ik je haar mooi gemaakt heb, dan wordt jij de parel van de avond.’
‘Oh, maar ik hoef echt niet de parel van de avond te zijn hoor. Het is toch jouw feestje?’
‘Het is mijn feestje, maar dat wil niet zeggen dat mijn vriendin niet mag stralen!’ Ingrid knipoogt naar me. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat ze me aan de man wil helpen, maar ik mag hopen dat ze snapt dat dat wel het laatste is waar ik op dit moment aan denk. Toch? Of zou ze denken dat ik beter zo snel mogelijk een aan de man moet om verder te kunnen? Nog voordat ik het haar kan vragen trekt ze het gordijn open en komt de vrouw van de winkel naar me toegelopen met haar handen voor haar mond.
Ingrid en de vrouw raken maar niet uitgepraat en ik voel me nogal bekeken. Ze bekijken elke hoek, elke centimeter.
‘Goed, laten we hem maar weer uitdoen en inpakken. Dit is een cadeautje van mij.’ Ingrid begeleid me weer naar het pashok.
‘Nee, Ingrid, dat kan ik niet accepteren.’
‘Natuurlijk wel! En ik wil er verder niets meer over horen!’ Ingrid sluit vastberaden het gordijn. ‘Ik zorg graag voor mijn vrienden, dat is nu eenmaal zo en daar kun jij geen verandering in brengen.’
‘O… Nou, oké…’ Ik laat die woorden even bezinken. ‘Dankjewel dan.’
‘Graag gedaan, schat.’ Ingrid knipoogt en helpt me weer uit de jurk. Als ik mijn eigen kleding weer aan heb, loopt Ingrid alvast met de jurk naar de kassa. Ze praat nog wat met de vrouw en dan gaan we weer verder.
‘Maak je maar niet druk over dat feest. Je zult het vast geweldig vinden…’ Ingrid geeft een klopje op mijn been en rijdt door naar haar huis. Misschien moet ik me er maar bij neerleggen. Misschien heeft ze gelijk. Misschien wordt het een leuk feestje. We gaan het zien…