Op de achtergrond hoor ik stemmen en geroezemoes. Langzaam open ik mijn ogen.
‘Tanja! O godzijdank!’ Ingrid klinkt opgelucht. ‘Gaat het met je?’ Ik voel een hand op mijn schouder. Ik probeer te begrijpen wat er aan de hand is.
‘Tanja, is alles goed met je? Heb je ergens pijn?’ Ik kijk verward om me heen en hoor mensen met elkaar praten. Wat is er toch aan de hand? ‘Tanja?’
‘Ja, ja.’ Ik wrijf door mijn gezicht. ‘Alles is goed,’ zeg ik terwijl ik wel een doffe pijn aan mijn achterhoofd opmerk. Dan besef ik me dat ik op de grond lig. Langzaam probeer ik overeind te komen.
‘Gaat het met je?’ vraagt Ingrid nogmaals bezorgd terwijl ze me overeind helpt.
‘Eh, ja, ik denk het wel. Ik heb alleen hoofdpijn,’ zeg ik en ik voel aan mijn achterhoofd.
‘Je maakte ook wel een flinke smak,’ zegt Ingrid bezorgd. ‘Ik hoop echt dat alles goed met je is.’
‘Ik zal het wel overleven,’ zeg ik terwijl ik nadenk over wat voor smak ik gemaak heb.
‘Alles goed?’ Een donkere, zware, maar vriendelijke stem klinkt in de ruimte en Ingrid kijkt om. Twee donkere ogen kijken me bezorgd aan. Mijn mond valt openen ik kan geen geluid meer uitbrengen. Dit is onwerkelijk. Plotseling herinner ik me waarom ik die smak maakte. Eerst zag ik allemaal kleurtjes in beeld komen en toen werd het ineens zwart voor mijn ogen en voelde ik me licht in mijn hoofd. Ik had ook moeite met ademen en mijn hart ging als een malle tekeer. Ik kijk nog steeds naar die donkere ogen die mij bezorgd aankijken. Hij was de reden. Hij was de reden dat ik ben flauwgevallen. O jee, hij zet een stap dichterbij! Wat moet ik doen? Ingrid maakt plaats. Ik kijk haar geschrokken aan. Mijn hart begint weer te bonzen als een malle en het zou zomaar kunnen dat ik nog een keer flauw ga vallen. Gelukkig zal de klap wel meevallen vanaf deze hoogte.
‘Hoe voel je je?’ Hij komt gehurkt naast me zitten. Terwijl een subtiele wolk van zijn aftershave mijn neus bereikt, probeer ik mezelf ervan te overtuigen dat dit misschien allemaal een droom is. Nee, niet misschien. Dit ís een droom. Dat moet wel. Hoe kan ik deze situatie anders verklaren?
Verward kijk ik om me heen. Het zijn de gezichten die ik pas net ken. Dat is Eloise en haar man, eh, Henk? Nee, Hans? Nee Frank! Ja, dat was het, Frank.
En dat is Mathias. Daarnaast staat Ingrid en naast mij zit…
‘Chris Walsh Richardson?’ vraag ik verbaasd terwijl ik hem aankijk. Hij knikt zwijgend en er verschijnt een lach om zijn mond.
‘Zeg maar gewoon Chris,’ zegt hij geamuseerd. ‘Aangenaam.’
Ik pak de hand die hij uitsteekt vast en op het moment dat zijn huid de mijne aanraakt voel ik een warme golf door mijn lichaam trekken. Oh. My. God. Ik raak Chris Walsh Richardson aan! Ik heb zijn hand vast. Hij praat zelfs tegen me.
‘Ik moet zeggen dat mensen wel vaker een niet-standaard reactie hebben als ze me zien, maar deze reactie gaat mij voor altijd bijblijven.’ Chris lacht hardop en de mensen om me heen lachen mee. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen of doen.
‘Denk je dat je overeind kunt komen?’ Chris kijkt me vragend aan. O man, in het echt is hij nog knapper dan op tv. Kijk die kaaklijn nu! Die is abnormaal perfect! Chris Walsh Richardson… Is hier. In dezelfde ruimte. Bij mij. Hij houdt mijn hand vast.
‘Sla me!’ zeg ik resoluut. Het kan niet anders dan dat dit een droom is. Ik droom gewoon de mensen die ik ontmoet heb erbij. Hoe moet ik anders verklaren dat de meest populaire acteur van het moment mij overeind helpt van de grond?
Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt Chris me aan. ‘Pardon?’
‘Niet kei hard, maar gewoon dat ik net genoeg pijn voel.’
‘Waarom zou ik dat doen?’
‘Dan weet ik zeker dat het een droom is.’
Als ik overeind sta brengt hij zijn gezicht naast het mijne en fluistert in mijn oor. ‘Ik doe vrouwen geen pijn en ik weet toevallig heel erg zeker dat het geen droom is.’ Oei, die warme adem in mijn nek bezorgt me kippenvel. Hij neemt weer wat meer afstand en kijkt me geamuseerd aan.
‘Nou, als jij het zegt…’ Plotseling schaam ik me dood en ik voel mijn hoofd steeds roder en roder worden. Wat een vertoning weer. Jeetje. Typische Tanja-actie dit… Ik schud met mijn hoofd. ‘Sorry… Ik wilde er geen drama van maken… Ik kon gewoon niet geloven dat… Nou ja, dat de meest fantastische acteur ever ineens de kamer binnen kwam.’
‘Het geeft niet, er gebeurden vaker gekke dingen als ik een ruimte binnenkom.’ Een scheve lach zorgt ervoor dat ik me iets meer op mijn gemak voel.
‘Kan ik je iets te drinken halen?’ Chris kijkt me afwachtend aan.
‘Misschien een glaasje water?’ vraag ik voorzichtig. Chris knikt en loopt richting de bar.
Ik kijk Ingrid met grote ogen aan. ‘Je had me wel eens mogen waarschuwen!’ Ingrid schiet in de lach. ‘Dan had ik niet zo dom gereageerd.’
‘Geen zorgen, zoals hij al zei: hij is best wel wat gewend.’
‘Ja, hij wel… maar ik niet! Ik dacht dat mijn hart het ging begeven!’
‘Sorry…’ Ingrid slaat haar handen voor haar mond. ‘Ik wilde je gewoon opfleuren met iets leuks… Na al die ellende kon je wel een lichtpuntje gebruiken.’
Ik adem een paar keer diep in en uit en voel de rust een beetje terugkeren. ‘Hoe ken je hem eigenlijk?’
‘Zijn broer is een goede vriend van me en daardoor zijn wij ook bevriend geraakt.’
‘En je hebt nooit eerder gedacht mij dat te zeggen?’
‘Eh nee…?’ Ingrid trekt haar linker wenkbrauw op. ‘Waarom?’
‘Omdat ik al fan ben van het eerste uur dat hij op TV verscheen.’
‘Het spijt me maar dat wist ik niet. Zo goed kennen we elkaar nog niet…’
Ik denk na. ‘Daar zit wel wat in…’ Een diepe zucht ontsnapt uit mijn mond en dan schiet ik in de lach. ‘Jeetje, Ingrid.’
‘Kom, laten we er een leuke en gezellige avond van maken. En wat betreft Chris… Hij is ook gewoon maar een mens.’ Ingrid knipoogt.
‘Daar heeft Ingrid helemaal gelijk in.’ Ik schrik op als Chris achter me verschijnt met een glas water in zijn hand. ‘Kijk eens, voor jou.’ Ik neem het glas van hem over.
‘Dankjewel.’ Ik weet niet zo goed waar ik moet kijken.
‘Geen zorgen… Over een uur vind je het heel normaal om naar met te kijken en met me te praten.
‘O..’ Ik glimlach een beetje ongemakkelijk.
Chris had gelijk. Een uur later lijkt het alsof wel al jaren bevriend zijn en hebben we een leuke tijd. Frank vertelt ons uitgebreid over zijn motorongeluk. Hij houdt er wel van om in de spotlight te staan geloof ik. Chris daarentegen gedraagt zich juist helemaal niet alsof hij graag op de voorgrond staat.
‘Mag ik iets vragen?’ zeg ik als Frank naar de bar loopt voor zijn zoveelste biertje.
‘Hoe lang Frank nog over zijn ongeluk gaat praten? Geen idee… Ik hoop dat dit biertje hem doet vergeten dat we er zijn en hij een andere gesprekspartner kiest.’
Ik schiet in de lach. ‘Dat wilde ik niet vragen, maar fijn dat we op één lijn zitten.’
‘Vertel… wat wil je van me weten?’
‘Nou, ik vroeg me af hoe het is als mensen zo reageren…’ Ik kijk hem vluchtig aan en werp mijn blik dan op de grond.
‘Je bedoeld mensen die flauwvallen als ze me zien of zo?’
‘Bijvoorbeeld…’ Ik kan een lach niet onderdrukken.
‘Nou… gelukkig gebeurd het niet zo héél erg vaak dat mensen letterlijk omkiepen. De meeste gaan hysterisch gillen. Vooral de dames.’
“Oh ja! Er zijn natuurlijk ook mannen die je aantrekkelijk vinden!’ Ik kijk hem met grote ogen aan.
‘Jep… En dat is helemaal prima.’ Chris lijkt na te denken. ‘En al die hysterie ben ik zo vergeten, maar wat jij klaarspeelde, dat blijft dus hangen. Nu heb ik een mooi verhaal om te vertellen aan mijn vrienden en kennissen.’ Chris knipoogt.
‘Ja… Anders ik wel…’ Ik rol met mijn ogen en Chris lacht.
‘Maar alle gekheid op een stokje… Ik kan best iets hebben, maar soms verlang ik naar een normaal leven. Een avondje uit waar ik niet belaagd word door fans of paparazzi…’
‘Ja… Ik ken het…’ zeg ik een beetje afwezig.
Chris kijkt me vragend aan. ‘Je kent het? Ben jij een of andere ster die ik zou moeten kennen?’ Zijn ogen zijn groot geworden en hij kijkt me afwachtend aan.
‘Nee! Oh nee, gelukkig niet….’ Ik schud met mijn hoofd. ‘Nee, mijn man is…’ Ik slik. ‘Mijn man was een hele bekende zanger in Spanje.’
‘Oh, vertel! Misschien hebben we elkaar wel eens ontmoet, want ik ben vaak in Spanje geweest.’
‘Zijn artiestennaam was Lope, maar zijn echte naam was…’
‘Pepe! Ja, ik ken hem wel! Goeie gast! Hoe is het met hem? We moeten weer eens een keer iets afspreken.’ Chris kijkt me vragend aan.
Ik doe mijn mond open, maar er komt geen geluid uit. Ik slik moeizaam de brok in mijn keel weg. ‘Hij eh…’
‘Hij is…’ Ik slik nogmaals, maar de brok in mijn keel zakt maar heel erg langzaam. ‘Ik weet niet of je….’ Mijn hand begint te trillen en ik kijk haastig om me heen. Waar is Ingrid?
‘Tanja, gaat het wel met je?’ Chris pakt mijn arm vast en kijkt me bezorgd aan.
‘Hij is…’ Er komt een snik opzetten. ‘Hij is….’ Nog een. ‘Dood.’
Chris zet grote ogen op en pakt me iets steviger vast. Hij begeleid met naar een stoel. ‘Sorry, dat wist ik niet. Het spijt me zo.’
‘Nee, het geeft niet…’ Ik veeg een traan van mijn wang en probeer rustig adem te halen. Na een poosje lukt dat gelukkig. Al die tijd blijft Chris gehurkt naast me zitten en houdt mijn hand vast.
‘Hij eh, hij heeft een ongeluk gehad.’
‘Oh Tanja, wat erg. Het spijt me echt…’
‘Dat hoeft niet, je kunt er niets aan doen.’ Ik glimlach kort naar hem.
‘Zullen we heel even een rustiger plekje opzoeken?’ Chris kijkt me meelevend aan. Dat vind ik wel een goed plan. Ik knik instemmend. Chris helpt me overeind en ik wijs hem de weg naar mijn slaapkamer. Daar ga ik op de rand van het bed zitten. Chris neemt plaats op de stoel die tegenover het bed zit.
‘Als je over hem wilt vertellen mag dat, maar als je liever even niets zegt is dat ook helemaal prima.’
Tot nu toe vond ik het moeilijk om over Pepe te praten, maar op de een of andere manier voel ik me op mijn gemak bij Chris. Bovendien kent hij me niet en dat vind ik wel fijn.
‘Ik leerde Pepe kennen toen ik op een schrijfvakantie in Spanje was…’