Marleen Ouwerkerk

Creativity is the mind having fun

#15 Vrijdag

De rest van de avond ben ik vooral gefocust op Frank, want ik vind dat hij erg veel naar Ingrid kijkt. En Ingrid ook naar hem. Ik heb Eloise ook in de gaten gehouden, maar die lijkt alleen maar te flirten met een andere gast, die ik nog steeds niet ken, maar ik vind het dom om me zo laat nog te introduceren. Ingrid zei toch dat ze man en vrouw waren? Of ja, ze zei niet dit zijn Eloise en Frank, man en vrouw, maar omdat ze zei dat het haar buren zijn ging ik er voor het gemak vanuit dat ze een stel zijn. Ze kwamen tenslotte samen binnen.
‘En, heb je het al uitgevogeld?’ Ik schrik op als Chris achter me opduikt.
‘Wat bedoel je?’ Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
‘Frank.’ Hij knikt naar Frank die over zijn drankje naar een dansende Ingrid gluurt.
‘Wat is er met Frank?’ De linker mondhoek van Chris krult omhoog en ik zou liegen als ik zei dat dat niets met me deed, want het is ontzettend sexy.
‘Is het je nog niet opgevallen hoe hij naar Ingrid kijkt?’ Chris kijkt me afwachtend aan.
‘Misschien,’ zeg ik luchtig en ik steek mijn kin omhoog.
‘Ze denken dat niemand het weet, maar ik denk dat iedereen die in deze kamer is weet wat er tussen die twee speelt…’ Chris knikt naar Frank en dan naar Ingrid. Vervolgens kijkt hij mij aan terwijl hij zijn hoofd gekanteld houdt. Damn it… Dit moet hij niet doen. Ik kan dit niet hebben.
‘Ik zal je helpen…’ Chris tikt met zijn schouder de mijne aan. ‘Frank en Ingrid hebben al jaren een… tja, wat zal ik het noemen… relatie?’
‘Maar is Frank niet met Eloise dan?’
‘Jawel,’ zegt Chris geamuseerd. ‘Ze zijn getrouwd.’
‘Maar…’ Ik kijk Chris niet-begrijpend aan. ‘Ze hebben nogal soepele regels binnen hun huwelijk…’ Chris knipoogt. ‘Het komt erop neer dat Eloise en Frank allebei de vrijheid hebben om… ja, je weet wel… hun eigen gang te gaan.’
‘Oké…’ zeg ik langzaam. ‘Dat kan. Heel hip.’
Chris schiet in de lach. ‘Heel hip ja,’ zegt hij lachend.
‘Zijn ze al lang…’ Ik kijk Chris vragend aan.
Hij haalt zijn schouders op. ‘Een paar jaar. Ze willen het niet kenbaar maken aan hun vrienden, maar iedereen weet het al. Ze kunnen niet bij elkaar uit de buurt blijven…’ Ik kijk naar Ingrid die richting haar slaapkamer loopt. ‘As a matter of fact…’ zegt Chris langzaam. Ik denk dat ze…’ Frank loopt ook richting de slaapkamer van Ingrid. ‘Ja… Zie je?’ Chris kijkt me geamuseerd aan.
‘Weet je?’ Ik kijk Chris serieus aan. ‘Ik dacht altijd dat acteurs en artiesten en zo een apart leven hadden, maar blijkbaar hebben de gewone standaard burgers een nog veel aparter leven…’
Chris schiet in de lach. ‘Het is maar net wat je apart noemt…’
‘Tja… Dat klopt.’ Ik kijk hem kort aan. ‘Waarom heb ik het gevoel dat jouw leven helemaal niet zo apart is als van de meeste artiesten?’
‘O nou, mijn leven is alles behalve normaal, maar op dat gebied ben ik vrij ouderwets,’ Chris knipoogt.
‘Oké…’ Ik bijt op mijn onderlip. ‘Wat is voor jou ouderwets dan?’ Ik kijk hem vragend aan.
Chris haalt zijn schouders op. ‘Gewoon…’ Hij lijkt na te denken. ‘Iemand vinden waarmee het klikt en daar dan de rest van je leven mee doorbrengen. En het liefste buiten de schijnwerpers.’
Ik kijk verrast op. ‘Buiten de schijnwerpers? Is dat mogelijk met jouw leven? Het is een van de redenen dat Pepe uiteindelijk gestopt is met zijn shows.’
‘Dat snel ik heel goed. Momenteel is het niet echt haalbaar, nee.’ Er ontsnapt een korte zucht uit zijn mond. ‘Ik ben van plan nog een paar jaar te acteren en dan te stoppen en te settelen. Als ik tenminste iemand vind…’ Hij kijkt me best wel lang aan.
‘Ah zo. Ja ik begrijp het.’ Ik neem een slok van mijn drinken.
‘Zeg, je vond het toch niet erg net op die stoel?’ Chris kijkt me met twee grote vragende ogen aan. ‘Je was zo snel weg.’
‘Oh nee. Ja. Ik bedoel, het was heel leuk ja. Doodeng ook, maar wel leuk.’
‘Fijn. Ik wilde je ook gewoon wat plezier gunnen, ondanks je gips pootje.’
‘Dat had niet gehoeven, ik vermaak me prima hoor, maar dankjewel.’ Ik glimlach kort naar Chris.
‘Het is toch jammer, je been,’ Chris knikt naar mijn been. ‘Anders had ik gevraagd of je een stukje met me zou willen wandelen.’ Ojee, waar gaat dit heen? Wat wil hij van me? Ik bedoel. Hij is wel leuk hoor. Heel leuk zelfs. Maar ik kan nu niet met iemand zijn. Ik heb Pepe nog… Of ja, hij is niet hier, maar ik kan niet nu al… Het is nog helemaal niet zo lang geleden… En de kinderen… Ze kunnen helemaal niet nu al een nieuw persoon in hun leven gebruiken en zo. ‘Gewoon om lekker te kletsen…’ voegt Chris eraan toe. ‘Als vrienden.’ Hij zegt het een beetje nadrukkelijk. ‘Ik zag je een beetje in paniek raken, klopt dat?’
‘Oh…’ Ik kijk hem betrapt aan. ‘Nee. Ja, sorry. Ik eh, dat was leuk geweest ja.’ Ik slik moeizaam. ‘Misschien was ik inderdaad een beetje in paniek. Ik wist niet of je… Ik ben nog niet…’
Chris legt zijn hand op mijn bovenarm. ‘Als vrienden, beloofd.’ Hij knikt en kijkt me vriendelijk aan.
‘Als vrienden,’ zeg ik uiteindelijk en ik glimlach kort. Chris beantwoord mijn glimlach.
‘Wat zeg je ervan als ik je morgen kom ophalen en we samen een dagje op pad gaan? Hier in de buurt zijn we meestal wel veilig van de paparazzi en gekke fans.’ Chris knipoogt.
Ik denk even na. ‘Maar mij been…’
‘Geen zorgen… Komt goed.’
‘Oké… Dan is het goed. Denk ik…’
‘Denk je dat?’ Chris schiet in de lach. ‘Je bent grappig.’
‘O…’ Ik kijk hem blozend aan en glimlach.

De rest van de avond klets ik vooral met Chris. Hij is echt heel leuk in real life. Heel gewoon. Vaak zie je dat bekende personen een beetje uit de hoogte gaan doen en bijvoorbeeld alleen maar blauwe M&M’s op hun hotelkamer willen en allemaal van die onzin, maar daar zie ik hem niet voor aan. Hij is gewoon Chris.
Mathias is ook een poosje bij ons komen staan en daar kan ik ook lekker mee kletsen. Ik voelde me best wel vereerd dat de twee knapste mannen van het hele gezelschap allebei om mij heen hingen. Dat voelde goed. Ik voelde me goed. Ik voelde me weer een beetje mens. En en beetje mezelf. Dat laatste heb ik al zó lang niet meer gevoeld. Het is alsof ik in een soort waas leef sinds Pepe er niet meer is. Alsof het allemaal niet echt is. Ik doe wat ik moet doen, voor zover ik dat überhaupt voor elkaar krijg, en dat is het. Niet meer, niet minder. Ik ben vooral moeder. Een moeder die zich elke dag door vooruit moet slepen om alle simpele taken te volbrengen zoals eten koken, kinderen van en naar school brengen en het huishouden. Al lukt dat laatste helemaal niet zo goed. Het is een grote bende geworden in huis. Ik had het natuurlijk ook wel heel erg luxe in Spanje met Kim in huis, maar ik kon haar helaas niet meenemen naar Nederland. Ik dacht dat ik het ook wel alleen kon, als ik eerlijk ben. Ik dacht dat ik een sterke vrouw was, die dit wel even kon tackelen, maar ik had het mis. Ik stortte in en was amper in staat om mezelf uit bed te krijgen. Het is dat ik kinderen heb, maar anders was ik waarschijnlijk gewoon ergens onder een steen gekropen en had ik gewacht tot ik me een beetje beter voelde voordat ik er onderuit kwam. Maar de kinderen hebben een moeder nodig. Iemand die ze helpt met hun kleding, eten en school. Daarom moest ik opstaan. Daarom kon ik niet opgeven. Er moest toch iemand voor ze zorgen?