Het is dat ik niet zo makkelijk kan ijsberen met dit gipsen been, maar ander ijsbeerde ik me een ongeluk door de woonkamer van Ingrid. Over tien minuten is Chris hier.
Ingrid weet nog van niets. Ze sliep nog, althans, daar ga ik vanuit, want ik heb haar sinds gisteravond niet meer gezien. Nu ik erover nadenk…
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik gestommel hoor. Als ik me omdraai sta ik oog in oog met Frank. Hij kijkt me met grote ogen aan.
‘O.’ Hij weet niet waar hij moet kijken. ‘Hallo, Tanja. Ik eh…’
‘Tanja!’ hoor ik Ingrid verrast roepen. ‘Ik wist niet dat je al wakker was…’ Ze kijkt vluchtig naar Frank en dan naar mij.
‘Geen zorgen…’ Ik schud met mijn hoofd. ‘Jullie geheim is veilig bij mij.’ Ik knik en kijk ze om beurten aan. Opgelucht kijken Frank en Ingrid naar elkaar en daarna naar mij.
‘Dankjewel,’ zeggen ze in koor en Frank vertrekt zonder verder iets te zeggen.
‘Ik wist niet dat je…’ begint Ingrid, maar ik steek mijn hand op als teken dat ze niets meer hoeft te zeggen.
‘Luister, van mij zal niemand iets horen, maar ik denk dat jullie vriendenclub eigenlijk al wel doorheeft hoe de vork in de steel zit.’
Ingrids ogen worden groot. ‘Echt waar?’ Ze kijkt me vol ongeloof aan. Ik knik bevestigend.
‘Ik ben bang van wel, ja…’ Ik kijk haar afwachtend aan. ‘Maar is dat erg?’
‘Nou ja, erg… We wilde niet dat iedereen het wist, maar…’
‘Iedereen weet het al, Ingrid…’ Ik kijk haar meelevend aan.
Er ontsnapt een diepe zucht uit Ingrids mond. ‘Tja, het kon eigenlijk ook niet anders… Het is al een poosje aan de gang, weet je…’ Ze laat zich op de bank zakken. ‘We zien elkaar niet zo heel erg vaak, maar als ik hier ben dan… Nou ja, je weet wel…’ Ze rolt met haar ogen.
‘En Eloise dan?’ Ik kijk Ingrid afwachtend aan. ‘Is zij hier oké mee?’
Ingrid schiet in de lach. ‘Eloise? Zij was degene die voorstelde om een open relatie te proberen.’
‘Oh,’ zeg ik. Vraag me niet waarom, maar die ik voelde niet aankomen.
‘Nou, dan is het toch goed? Waarom willen jullie dan niet dat jullie vrienden het niet weten?’
‘Gewoon… Het is een beetje gek dat je het bed deelt met de man van je buurvrouw toch?’
‘Weet je? Tegenwoordig kan alles. En als ik eerlijk ben maak ik me daar ook totaal niet druk over. Het is toch niet mijn zaak wie wat met wie doet en hoe vaak en waar en weet ik veel wat nog meer. Dat mag toch iedereen zelf weten?’
‘Dus je vind het niet gek?’ Ingrid kijkt me vragend aan.
‘Het is niet iets waar ik persoonlijk de voorkeur aan geef, maar als het voor jullie goed voelt is het toch prima?’
‘Nou ja, niet iedereen denkt er zo over…’ Ingrid kijkt bedroeft naar jaar voeten. ‘Ik had een hele goede vriendin, maar toen ze hoorde dat ik met Frank… Laten we zeggen dat ze nogal boos was. Zij was van mening dat zoiets echt niet kon en van de ene op de andere dag liet ze me vallen. Ik heb nog geprobeerd contact te houden, maar ze negeerde me compleet.’
‘Nee!’ Ik kijk Ingrid met grote ogen aan. ‘Dat meen je niet?’
‘Helaas wel… Dat is waarschijnlijk de reden dat ik niet wilde dat mensen het wisten. Omdat ik bang ben dat ik weer gekwetst wordt, of een goede vriend of vriendin zou verliezen.’
‘Ik begrijp het…’ Voordat ik nog iets kan zeggen gaat de deurbel en ik kijk op.
‘Wie belt er op dit tijdstip in godsnaam aan?’ vraagt Ingrid zich hardop af terwijl ze opstaat.
‘Laat mij maar!’ Ik gebaar dat ze weer kan gaan zitten. ‘Het is voor mij. Chris komt me ophalen.’
‘Oeh! Chris! Vertel…’ Ingrid kijkt me verwachtingsvol aan.
‘Nee, nee, er is niets gaande. We zijn gewoon vrienden. We hebben gisteren gezellig gekletst en hij vroeg of ik zin had om met hem op pad te gaan vandaag…’
‘Gewon vrienden… Ja, ja…’ Ingrid knipoogt.
‘Ik meen het!’ zeg ik terwijl ik naar de hal strompel met mijn krukken.
‘Nou veel plezier dan met je ‘gewoon vrienden’ dagje,’ roept Ingrid me na. Ik schud lachend mijn hoofd.
‘Hey! Goede morgen!’ zegt Chris als ik de deur openmaak.
‘Goeiemorgen!’ Chris ziet er fris en fruitig uit.
‘Heb je er zin in?’ Chris kijkt me hoopvol aan.
‘Ja hoor, ik denk het wel.’
‘Dènk je het wel?’
‘Ja, ik bedoel, ik weet niet wat er op de planning staat, dus ik kan het niet zeker weten.’
‘Fair… Maar maak je geen zorgen. We gaan geen gekke dingen doen.’
‘Oh, nou gelukkig maar. Dan wordt het vast heel leuk,’ zeg ik lachend. Chris lacht met me mee.
‘Kom, ik help je in de auto.’ Chris ondersteunt me en neemt een van mijn krukken aan.
We rijden door het prachtige Zwitserse landschap en Chris zingt zachtjes mee met de muziek op de radio.
‘Ik wist niet dat je kon zingen?’ Vragend kijk ik hem aan.
‘Ik ben van alle markten thuis,’ zegt hij en hij knipoogt. ‘Zin in een duet?’
‘Een duet? Nee, gek! Ik kan helemaal niet zingen.’
‘Oh, kom op! Niemand hoort het verder.’
‘Ben jij niemand dan?’
‘Natuurlijk ben ik iemand.’ Hij zet een zware stem op. ‘Ik ben Chris, je weet wel, de acteur van Twisted Mind, Power of love, Instormia en nog vele andere succesvolle films.’ Ik schiet in de lach. ‘Maar dat maakt niet uit. Ik ben ook gewoon maar een mens. En je hoeft je niet te schamen. Ik heb alles in mijn leven al meegemaakt…’
Hm, ja misschien heeft hij gelijk. Pepe keek ook niet op van dingen die voor mij nogal vreemd waren, maar voor hem niets nieuws waren.
‘Nou goed, maar dit is wel éénmalig.’
Chris steekt zijn hand naar me uit. ‘Deal!’
‘Deal!’ Ik grijp zijn hand en knijp er zachtjes in.
‘Nu nog even het perfecte nummer bedenken…’ Chris krijgt een denkrimpel op zijn voorhoofd. Ik denk ook na. Welk nummer kan ik in hemelsnaam zingen?
Plotseling hapt Chris naar adem en kijkt me met grote ogen aan. ‘Ik heb er een! Een goede oude!’ Dan focust hij zich weer op de weg.
‘En mag ik het ook weten?’ Afwachtend kijk ik hem aan.
‘Wacht even…’ Chris parkeert de auto langs de weg en scrolt op zijn telefoon. ‘Ik hoop gewoon dat je deze kent… Anders zoeken we een andere…’ Voorzichtig rijdt Chris de weg weer op. Dramatische muziek start en ik hoor een galoperend paard en een zwaard. Het duurt heel even voordat ik doorheb welk liedje dit is, maar dan ineens wordt ik een jaar of twintig terug in de tijd gesmeten en herinner ik me het als de dag van gisteren. Ik kijk Chris met grote ogen aan.
‘Wow! Die heb ik al lang niet meer gehoord!’ zeg ik verrast.
‘Ken je de tekst nog?’ vraagt hij opgewonden.
‘Ik denk het wel!’
En dan begint Chris met zingen… ‘Moon so bright, night so fine. Keep your heart here with mine. Life’s a dream. We are dreaming…’
Nu ben ik. ‘Race the moon, catch the wind. Ride the night to the end. Seize the day, Stand up for the light…’
Chris valt bij en we zingen samen het refrein. ‘I want to spend my lifttime living you…’
Het gaat perfect. We zijn goed op elkaar ingespeeld. Het is alsof het vanzelf gaat en voor ik het in de gaten heb zijn we al aan het einde van het liedje.
‘Oeh, sorry die hoge kon ik gewoon niet halen,’ zeg ik lachend als we klaar zijn.
‘En jij zegt dat je niet kunt zingen?’ Met opgetrokken wenkbrauw kijkt Chris me aan.
‘Ik heb nooit gezegd dat ik het niet leuk vind, maar ik kan het niet heel goed.’
Terwijl we rijden speelt de lijst met muziek verder. Allemaal hits uit de 90’s en ik ken ze stuk voor stuk. Oké, een enkele ken ik de tekst niet zo goed van. Ik verbaas me over Chris zijn Eminem-skills als hij The way I am woord voor woord mee kan zingen en rappen.
‘Die zag ik niet aankomen,’ zeg ik als hij klaar is. ‘Maar dan heb ik er ook nog een!’ Ik scroll door de playlist op Chris’ telefoon en zet mijn nummer aan.
‘Nee!’ zegt Chris met grote ogen als hij hoort welk liedje speelt. ‘Ken je deze?’ Ik knik en begin mee te zingen met Gangsta’s Paradise van Coolio.
‘Die zag ik dus niet aankomen,’ zegt Chris als ik helemaal buiten adem achterover zak in de stoel. Ik glimlach. ‘Nooit gedacht dat zo’n lieve dame zo’n liedje kent.’
‘Tja, ik heb een hele brede muzieksmaak,’ beken ik.
‘Goed om te weten…’ Chris slaat rechtsaf en na een paar minuten over slingerwegen rijden parkeert hij zijn auto.
‘Kijk eens naar rechts.’ Hij knikt naar rechts en plotseling krijg ik kippenvel. Dit lijkt exact op het uitzicht dat Pepe me ooit liet zien in Spanje. Net als daar is het hier adembenemend mooi.