‘Sorry, heb ik iets verkeerd gedaan?’ vraagt Chris bezorgt terwijl ik een traan van mijn wang veeg.
‘Nee, absoluut niet. Het is hier mooi.’
‘Maar je huilt wel…’
‘Bijna exact hetzelfde uitzicht heeft Pepe me ooit laten zien, weet je dat? Alleen waren we in Spanje, maar het lijkt er donders veel op.’
‘Oh, het spijt me, dat wist ik niet.’ Chris legt zijn hand op mijn schouder.
‘Dat kon je ook niet weten,’ zeg ik en ik glimlach naar hem. ‘En het is niet erg. Ik moest er alleen weer aan denken. Het was helemaal in het begin toen we elkaar nog maar net kende. Het kwam nu even hard binnen, maar het is een mooie herinnering.’ Ik staar naar het uitzicht en ga op in het moment. Even voelt het alsof Pepe hier weer bij me is.
‘Ik ken Pepe natuurlijk niet zo goed als jij, maar zover ik hem kende was hij een geweldig persoon. Hij was altijd heel vriendelijk en je kon goed met hem lachen.’
‘Ja…’ Ik glimlach zonder weg te kijken van het uitzicht.
‘Ik mocht een keer een optreden van hem bijwonen en daarna zijn we met een stel gasten op kroegentocht gegaan. Nou, kun je nagaan hoe die avond verliep. Een mega beroemde zanger, een bekende acteur en een paar vrienden. Het gegil zal ik nooit vergeten. Bij elke kroeg die we binnen kwamen zetten de dames het op een gillen. We hebben honderden selfies gemaakt en oh ja!’ Chris kijkt met grote ogen op en steekt zijn vinger in de lucht. ‘Griselda! Ik weet haar naam nog! Ohh… Pepe kwam niet van haar af. Zelfs de bodyguards hadden moeite om die meid de kroeg uit te werken. Ze was niet bepaald slank, dus even meenemen ging niet zo makkelijk.’ Chris straalt terwijl hij zijn verhaal doet. ‘Uiteindelijk hebben we haar wijsgemaakt dat Pepe haar zou komen opzoeken in haar hotel, als ze nu beloofde weg te gaan om zich klaar te maken.’
‘Nee!’ zeg ik ongelovig en kijk Chris met grote ogen aan.
‘Erg hè? Maar we kwamen écht niet van haar af. In het begin was het nog wel leuk, maar later werd het gewoon vervelend.’
‘Ja, ik begrijp het wel. Al kan ik me niet herinneren dat Pepe dit verhaal ooit verteld heeft.’
‘Nou, weet je wat het is? Als bekend persoon maak je zoveel gekke situaties mee… Je kunt het allemaal niet onthouden, maar ineens schoot me deze weer te binnen.’ Chris schudt met zijn hoofd.
‘Weet je wat voor domme actie ik ooit gedaan heb? Ik hing aan Pepe’a tuinhek… Ik viel boven op hem toen hij me uit de auto hielp… Ik ging op mijn gezicht toen ik van de roltrap wilde stappen toen we gingen winkelen in een winkelcentrum… En dat is nog maar het tipje van de ijsberg.’
Chris schiet in de lach. ‘Jeetje, je bent wel een pechvogel zeg.’
‘Vertel mij wat…’ Het wordt stil. Ik hoor vogels fluiten en de wind zachtjes door het half open raam briesen.
‘Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het voor je moet zijn geweest. Of nog steeds is…’
‘Tja, zwaar is het zeker. Ik dacht dat we samen oud zouden worden, maar blijkbaar niet.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Maar ik ben wel enorm dankbaar voor alle momenten die ik met hem meegemaakt heb. Zo bizar eigenlijk als ik terugkijk. Ik was een nietsnut met een miezerig flatje, een oude Fiat Panda en geen geld. Van mijn laatste geld had ik de schrijfcursus in Spanje betaald, daarna was ik blut. En dan zomaar ineens kom ik hem tegen. Ik herinner het me nog zó goed. Ik zat in een restaurantje te eten en toen kwam hij binnen. Ik wist toen nog helemaal niet dat hij beroemd was. Ik knoeide saus op mijn shirt en was helemaal ondersteboven van hem. Liefde op het eerste gezicht. Uiteindelijk raakte we aan de praat. Ik vond hem leuk. De serveerster blijkbaar ook, want zij deed sinds dat hij binnenkwam heel vreemd en op een gegeven moment kwam ze een handtekening vragen. Ik begreep niet waarom. Toen heeft hij me verteld wie hij was. Ik schaamde me dat ik niet wist dat hij zo’n bekend persoon was, maar hij vond het juist fijn.’
‘Ja, dat kan ik me wel voorstellen. Dat is een van de redenen waarom ik hier graag kom. Weg van de drukte en hectiek.’ Chris gebaard met zijn armen.
‘Ja dat zei Pepe ook.’ Ik vertel Chris in een notendop hoe de eerste periode verlopen is.
‘Klinkt geweldig…’ Ik zie Chris zijn blik veranderen en hij staart voor zich uit.
‘Heb jij nooit iemand gehad?’ vraag ik voorzichtig.
‘Niet meer sinds ik echt doorgebroken ben…’ zegt hij op een treurige toon. ‘Ik had iemand. Lang geleden. De liefde van mijn leven, maar helaas liep dat stuk…’
‘Wat naar voor je…’
‘Tja, ik kon niet kiezen tussen mijn relatie en mijn werk en dus werd er voor mij gekozen. Sindsdien ben ik alleen…’
‘Nee! Ook niet een keer een one Night stand of zo? Of een korte relatie of iets?’
‘Nee…’
Ik knijp mijn ogen een beetje samen. ‘En ook niet een keer een fan die dol op je is of zo…’
Chris schudt met zijn hoofd. ‘Zullen we weer verder rijden?’ vraagt hij en hij start de auto. ‘Ik heb nog meer in het verschiet.’
‘Ja, ik ben benieuwd!’
Een half uurtje later stoppen we bij een meer, dat is zó blauw dat het wel lijkt alsof iemand er verf in gegoten heeft.
‘Jeetje, die kleur!’ Ik kijk met open mond naar het meer.
‘Mooi hè?’ Ook Chris lijkt van het uitzicht te genieten. Hij kijkt me aan. Net iets langer dan normaal. Het lijkt alsof hij iets wil zeggen, maar hij draait zijn hoofd en kijkt weer voor zich uit.
‘Mijn vader ging vroeger altijd met me vissen in de vakantie. Samen met mij en mijn broer gingen we een week kamperen en vissen. Dat vond ik altijd geweldig, want veel zag ik mijn vader niet.’
‘Sorry, maar mag ik even iets vragen?’ Ik kijk Chris afwachtend aan.
‘Ja hoor…’
‘Wat is er in hemelsnaam zo leuk aan vissen?’ Ik trek mijn lip op. ‘Ik snap dat gewoon niet.’
Chris schiet in de lach. ‘Wat is er zo leuk aan winkelen?’ Zijn ogen twinkelen bij de vraag.
‘Dat is toch heel iets anders!’
‘Hoezo?’ Chris trekt zijn linker wenkbrauw op.
‘Dan doe je iets…’
‘Met vissen ook.’
‘Met vissen zit je alleen maar te wachten. En het is zielig! Zo’n arme vis bijt in een haakje. Dat lijkt me al behoorlijk pijn doen en dan wordt je aan dat ding uit je woonomgeving getakeld, bekeken, soms mag je zelfs op de foto en als je geluk hebt mag je – gewond en wel- weer terug naar huis. Als je pech hebt beland je in de pan…’ Ik trek een vies gezicht. ‘Dat is toch zielig? Ik begrijp echt niet waarom mensen dat leuk vinden? Ik zie het als dierenmishandeling.’ Ik sla mijn armen over elkaar om mijn woorden kracht bij te zetten. ‘Met winkelen doe je niemand pijn…’ voeg ik nog snel even toe.
Chris kijkt me uitdagend aan ‘En al die arme kindjes en vrouwen dan in die landen waar ze voor niets of een schrijntje kleding in elkaar moeten zetten?’ Oh gaan we op die tour… Ik rol met mij ogen.
‘Nou, die kleding koop ik niet!’ zeg ik resoluut, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik helemaal niet weet wie mijn kleding gemaakt heeft.
‘Duidelijk.’ Chris kijkt me geamuseerd aan.
‘Wat is duidelijk?’
‘Ik begrijp je standpunt.’
‘O, oké. Nou dat is fijn,’ zeg ik iets verbouwereerd omdat ik geen weerwoord meer hoef te geven. ‘Ik hoop dat jullie niet gevangen worden, visjes!’ roep ik en Chris lacht terwijl hij met zijn hoofd schudt.